Ik voel zijn lichaam tegen de mijne schuiven.
Zachtjes, stiekem, gaat hij zijn gang.
Ik voel de spanning, ik voel me bang.
Mijn lijf verstart, mijn tranen branden.
Ik voel zijn lijf, ik voel zijn handen.
Ik wil dit niet maar ik laat het toe.
Ik wil niet vechten, ik ben zo moe.
Zijn stem zachtjes hijgend, maar begerig.
Ik voel me gebruikt, ik voel me smerig.
Zijn tempo versnelt, zijn adem steeds vlugger.
De greep van zijn handen pijnlijker en stugger.
Nog even dan is het weer voorbij.
Tenminste, voor hem maar niet voor mij.
Hij draait op zijn rug, en hij geniet.
Voor mij blijft de pijn en het verdriet.
Jolanda
