Hey Sofie,
Dank voor je mooie reactie. Je eerste zin is zo raak, hij verandert niet ondanks z'n spijt. En ik verander nu juist wel, dus het is een logisch gevolg dat dit nu weer is gebeurt.
En een time out of dichte deur... de tijd zal het leren. Met mijn moeder heb ik nog wel contact, ze weet ervan (sinds de confrontatie) maar kent alleen het verhaal omdat mijn vader haar dat toen heeft verteld.
We hebben nu afgesproken dit samen toch nog een keer te bespreken.
En als ik in m'n therapie kan leren hoe ik met m'n boosheid kan omgaan, ben ik ook alweer een stapje verder.
Bedankt allemaal voor jullie steun, doet me goed!!
Groeten
Danique
Verdrietig en trots tegelijk (en in het kort mijn verhaal)
-
Danique
- Berichten: 356
- Lid geworden op: 23-09-2013 13:32
Nog even een vervolg op bovenstaande gebeurtenis.
Ik heb ook nog een zus, ze is 2 jaar ouder en woont in Duitsland.
Jaren geleden heb ik haar gevraagd of zij ook nare ervaringen heeft gehad met m'n vader en ze heeft toen gezegd hier niet over te willen praten en er niets mee te willen doen. Ik heb haar keuze hierin gerespecteerd, ondanks dat ik dat erg jammer vind, omdat zij de enige is die weet hoe het was.
We hebben geen intensief contact en kletsen een beetje over koetjes en kalfjes (een inhoudelijk gesprek kan je echt niet met haar hebben), maar ze weet wel dat ik in therapie ben. Laatst gaf ik aan in pb via Facebook, dat ik voor de keuze stond om zwaardere therapie te gaan volgen ivm wat er vroeger is gebeurt, ik gaf aan dat ik het lastig vond om aan te geven naar haar omdat zij nergens over wil praten. Maar dat ik echt aan mezelf wil werken en toch die shit wil verwerken...
Geen reactie, geen mailtje of wat dan ook. Niets.
Gisteren heb ik haar toch maar weer gebeld, maar ook dat liep weer op niets uit. Ik heb gezegd dat ik het jammer vond niets meer te horen (ze was zelfs in NL geweest en niet eens contact gezocht) en het werd een beetje een discussie omdat ze mij vroeg wat ze dan moest zeggen en ze het er niet over wilde hebben. Ik heb aangegeven alleen maar wat respect en begrip te verwachten, juist omdat ik haar ook keuze respecteer.
Toen maar gezegd dat we het alleen maar over koetjes en kalfjes zouden hebben en vrij snel het gesprek beeindigd.
Vind het zo moeilijk, want ik snap ook dat ik voor haar een trigger ben als ik dingen benoem (zoals de mail naar m'n vader), maar baal echt dat ik juist met haar hier niet over kan praten.
Voor nu weer ff genoeg hierover, wordt er boos en verdrietig van.
Groeten
Danique
Ik heb ook nog een zus, ze is 2 jaar ouder en woont in Duitsland.
Jaren geleden heb ik haar gevraagd of zij ook nare ervaringen heeft gehad met m'n vader en ze heeft toen gezegd hier niet over te willen praten en er niets mee te willen doen. Ik heb haar keuze hierin gerespecteerd, ondanks dat ik dat erg jammer vind, omdat zij de enige is die weet hoe het was.
We hebben geen intensief contact en kletsen een beetje over koetjes en kalfjes (een inhoudelijk gesprek kan je echt niet met haar hebben), maar ze weet wel dat ik in therapie ben. Laatst gaf ik aan in pb via Facebook, dat ik voor de keuze stond om zwaardere therapie te gaan volgen ivm wat er vroeger is gebeurt, ik gaf aan dat ik het lastig vond om aan te geven naar haar omdat zij nergens over wil praten. Maar dat ik echt aan mezelf wil werken en toch die shit wil verwerken...
Geen reactie, geen mailtje of wat dan ook. Niets.
Gisteren heb ik haar toch maar weer gebeld, maar ook dat liep weer op niets uit. Ik heb gezegd dat ik het jammer vond niets meer te horen (ze was zelfs in NL geweest en niet eens contact gezocht) en het werd een beetje een discussie omdat ze mij vroeg wat ze dan moest zeggen en ze het er niet over wilde hebben. Ik heb aangegeven alleen maar wat respect en begrip te verwachten, juist omdat ik haar ook keuze respecteer.
Toen maar gezegd dat we het alleen maar over koetjes en kalfjes zouden hebben en vrij snel het gesprek beeindigd.
Vind het zo moeilijk, want ik snap ook dat ik voor haar een trigger ben als ik dingen benoem (zoals de mail naar m'n vader), maar baal echt dat ik juist met haar hier niet over kan praten.
Voor nu weer ff genoeg hierover, wordt er boos en verdrietig van.
Groeten
Danique
* Never judge a book by it's cover. *
* De beste wraak is een goed leven! *
* De beste wraak is een goed leven! *
-
Monique Amber
- Berichten: 493
- Lid geworden op: 18-09-2013 01:48
Dat is wel heel erg dubbel inderdaad. Het is heel goed te begrijpen dat jij een trigger bent voor haar en dat je haar raakt in haar pijn. Dat is dan een extra gevolg van wat je vader jullie heeft aangedaan. Het is namelijk ook goed te begrijpen dat jij dit wil delen met je zus. Dat je haar liefde en begrip nodig hebt. En dat je er ook wil zijn voor haar. Wat een verdrietige situatie...
Ik begrijp dat je er boos en verdrietig van word.
Sterkte
Monique
Ik begrijp dat je er boos en verdrietig van word.
Sterkte
Monique
Zwijgen is zilver, Spreken is goud!
-
Danique
- Berichten: 356
- Lid geworden op: 23-09-2013 13:32
Dank voor je reactie Monique.
Het is inderdaad allemaal erg dubbel, aan de ene kant het gevoel dat ik haar niet wil laten vallen en aan de andere kant er geen energie meer in wil stoppen als ik niets van haar terugkrijg (al is het maar een klein beetje het gevoel dat ze ook om mij geeft als zus).
Ze hoeft het dan zelfs nergens over te hebben, maar er is nu totaal geen empathie vanuit haar. Helaas zit dat dus heel erg in mijn hele familie en zoek ik altijd aandacht en warmte bij andere mensen. Ook bij hun, maar krijg dat dus niet van ze terug.
Ik ben eigenlijk het zwarte schaap vd familie, zo totaal anders qua emotie en gevoel. Ze snappen dat echt niet en ik heb altijd getwijfeld omdat ik het anders zag en voelde. Gelukkig heb ik nu veel lieve mensen om me heen die me wel begrijpen en ook zeggen dat juist zij raar zijn.
Ook met m'n zus moet ik maar kijken hoe het gaat lopen, zet haar voor nu maar op een laag pitje en zie wel wanneer ze weer eens contact met me opneemt.
Groeten
Danique
Het is inderdaad allemaal erg dubbel, aan de ene kant het gevoel dat ik haar niet wil laten vallen en aan de andere kant er geen energie meer in wil stoppen als ik niets van haar terugkrijg (al is het maar een klein beetje het gevoel dat ze ook om mij geeft als zus).
Ze hoeft het dan zelfs nergens over te hebben, maar er is nu totaal geen empathie vanuit haar. Helaas zit dat dus heel erg in mijn hele familie en zoek ik altijd aandacht en warmte bij andere mensen. Ook bij hun, maar krijg dat dus niet van ze terug.
Ik ben eigenlijk het zwarte schaap vd familie, zo totaal anders qua emotie en gevoel. Ze snappen dat echt niet en ik heb altijd getwijfeld omdat ik het anders zag en voelde. Gelukkig heb ik nu veel lieve mensen om me heen die me wel begrijpen en ook zeggen dat juist zij raar zijn.
Ook met m'n zus moet ik maar kijken hoe het gaat lopen, zet haar voor nu maar op een laag pitje en zie wel wanneer ze weer eens contact met me opneemt.
Groeten
Danique
* Never judge a book by it's cover. *
* De beste wraak is een goed leven! *
* De beste wraak is een goed leven! *
-
Danique
- Berichten: 356
- Lid geworden op: 23-09-2013 13:32
Raar eigenlijk he, hoe we in elkaar zitten.
Het is nu bijna een maand geleden dat ik die mail naar m'n vader heb gestuurd en daarna helemaal niets meer van hem heb gehoord.
Dit zit me dan toch ook weer een beetje dwars, geen sorry, geen begrip of respect.
Tuurlijk heb ik geschreven dat ie me niet moet mailen met zijn advies enzo, maar helemaal niet reageren is toch raar?? Of verwacht ik nu toch weer teveel?
Ik sta wel volledig achter mijn mail die ik heb geschreven, als ik hem weer lees ben ik erg trots en inmiddels voel ik me ook wat sterker ten opzichte van hem. Alsof ie me geen pijn meer kan gaan doen nu.
Maar dan toch af en toe het stemmetje dat het raar vind om niets te horen. Wil ik dan maar met hem in gevecht blijven of hoort dit bij het proces om die afstand te creeeren??
Wat is het allemaal toch dubbel....
Groeten
Danique
Het is nu bijna een maand geleden dat ik die mail naar m'n vader heb gestuurd en daarna helemaal niets meer van hem heb gehoord.
Dit zit me dan toch ook weer een beetje dwars, geen sorry, geen begrip of respect.
Tuurlijk heb ik geschreven dat ie me niet moet mailen met zijn advies enzo, maar helemaal niet reageren is toch raar?? Of verwacht ik nu toch weer teveel?
Ik sta wel volledig achter mijn mail die ik heb geschreven, als ik hem weer lees ben ik erg trots en inmiddels voel ik me ook wat sterker ten opzichte van hem. Alsof ie me geen pijn meer kan gaan doen nu.
Maar dan toch af en toe het stemmetje dat het raar vind om niets te horen. Wil ik dan maar met hem in gevecht blijven of hoort dit bij het proces om die afstand te creeeren??
Wat is het allemaal toch dubbel....
Groeten
Danique
* Never judge a book by it's cover. *
* De beste wraak is een goed leven! *
* De beste wraak is een goed leven! *
-
Monique Amber
- Berichten: 493
- Lid geworden op: 18-09-2013 01:48
Lieve Danique,
Ik hoor wat je zegt. En ik denk dat het belangrijk is dat je antwoord krijgt op wat je hier vertelt. Als ik jou was, zou ik het aan je therapeute voorleggen.
Zelf voel ik veel boosheid als ik lees wat je verteld over je vader. Ik zou hier hele lelijke dingen kunnen schrijven over hem.
Maar, dat is niet aan mij.
Blijf kiezen en zorgen voor jezelf!!!
Liefs,
Monique.
Ik hoor wat je zegt. En ik denk dat het belangrijk is dat je antwoord krijgt op wat je hier vertelt. Als ik jou was, zou ik het aan je therapeute voorleggen.
Zelf voel ik veel boosheid als ik lees wat je verteld over je vader. Ik zou hier hele lelijke dingen kunnen schrijven over hem.
Maar, dat is niet aan mij.
Blijf kiezen en zorgen voor jezelf!!!
Liefs,
Monique.
Zwijgen is zilver, Spreken is goud!
-
Danique
- Berichten: 356
- Lid geworden op: 23-09-2013 13:32
Lieve Monique,
Dank dat je toch nog even een reactie hebt geschreven.
Ik ga eens goed over je woorden nadenken, want ze schudden me toch een beetje wakker. Positief hoor, dus niet schrikken hiervan
Ga het morgen zeker bespreken.
Thanx,
Danique
Dank dat je toch nog even een reactie hebt geschreven.
Ik ga eens goed over je woorden nadenken, want ze schudden me toch een beetje wakker. Positief hoor, dus niet schrikken hiervan
Ga het morgen zeker bespreken.
Thanx,
Danique
* Never judge a book by it's cover. *
* De beste wraak is een goed leven! *
* De beste wraak is een goed leven! *
-
Monique Amber
- Berichten: 493
- Lid geworden op: 18-09-2013 01:48
-
Danique
- Berichten: 356
- Lid geworden op: 23-09-2013 13:32
-
Danique
- Berichten: 356
- Lid geworden op: 23-09-2013 13:32
Maar weer even een update in dit topic.
Inmiddels ben ik weer een stapje verder mbt mijn gevoel ten opzichte van mijn vader. De boosheid naar hem kan ik nu beter voelen en het geeft me kracht dat ik hem op afstand hou.
Hij heeft eind december toch weer een mail gestuurd, maar ook nu totaal weer met een inhoud waar ik niets mee kon. Geen begrip en respect, maar alles weer vanuit zijn standpunt en mening.
Heb aangegeven dat het me eigenlijk goed doet, nu er afstand is en dat zolang hijmgeen begrip en respect heeft voor mij, de afstand ook blijft.
Het voelt erg goed om mijn grens aan te geven naar hem, ookal is ie ziek, want uit medelijden heb ik dat dus de afgelopen jaren niet gedaan.
Ook mijn eigen verwachtingen stel ik langzaam aan bij en verwacht dus ook niet zoveel meer. Het kind in mij verlangt nog wel naar aandacht van ouders, maar ik weet dat ik dat van hun niet kan krijgen op de manier zoals ik zou willen. Dit is een stukje in mij waar ik ook nog mee aan de slag ga in de therapie. Gelukkig herken ik dit nu en kan ik er wat aan doen.
Tot zover even voor nu....
Groeten
Danique
Inmiddels ben ik weer een stapje verder mbt mijn gevoel ten opzichte van mijn vader. De boosheid naar hem kan ik nu beter voelen en het geeft me kracht dat ik hem op afstand hou.
Hij heeft eind december toch weer een mail gestuurd, maar ook nu totaal weer met een inhoud waar ik niets mee kon. Geen begrip en respect, maar alles weer vanuit zijn standpunt en mening.
Heb aangegeven dat het me eigenlijk goed doet, nu er afstand is en dat zolang hijmgeen begrip en respect heeft voor mij, de afstand ook blijft.
Het voelt erg goed om mijn grens aan te geven naar hem, ookal is ie ziek, want uit medelijden heb ik dat dus de afgelopen jaren niet gedaan.
Ook mijn eigen verwachtingen stel ik langzaam aan bij en verwacht dus ook niet zoveel meer. Het kind in mij verlangt nog wel naar aandacht van ouders, maar ik weet dat ik dat van hun niet kan krijgen op de manier zoals ik zou willen. Dit is een stukje in mij waar ik ook nog mee aan de slag ga in de therapie. Gelukkig herken ik dit nu en kan ik er wat aan doen.
Tot zover even voor nu....
Groeten
Danique
* Never judge a book by it's cover. *
* De beste wraak is een goed leven! *
* De beste wraak is een goed leven! *