Bericht
door Monique Amber » 15-04-2014 00:47
Voorlichting kindermishandeling is stap één
Onlangs ging het in een documentaire op tv over kindermishandeling. Zichtbaar werd dat daders vaak niet of te weinig gestraft worden. Dit is absoluut schokkend.
Maar, wat ik nou niet begrijp hè, waarom komt er n.a.v deze documentaire een spoeddebat in de tweede kamer? En waarom alleen hierover? Waarom alleen een onderzoek naar de falende aanpak van kindermishandeling?
Hallo!!! Zo ingewikkeld is het niet hoor. Voorlichting!!?
Wat ik me nu afvraag beste regering:"Was het onderwerp van deze documentaire jullie onbekend? Wisten jullie nog niet hoeveel kinderen er slachtoffer zijn van de meest gruwelijke dingen?" Iedere dag zitten daders aan de geslachtsdelen van kinderen. Met hun handen, met hun mond, met hun geslachtsdeel. Mijn opa zat aan mij met zijn hand en zijn mond. Weten jullie wel hoe eng dat is? Er zijn kinderen die worden verkracht!
Iedere dag worden kinderen geschopt en geslagen. Met de hand, de vuist, de gesp van een riem. Blauwe plekken, botbreuken en ook de dood als gevolg.
Iedere dag worden er kinderen verteld dat ze niet lief zijn, niets waard zijn, nooit geboren hadden mogen worden. Ze worden uitgescholden en gekleineerd.
Iedere dag worden kinderen aan hun lot over gelaten. Lichamelijk niet verzorgd. Een baby ligt uren in een vieze luier. Ze krijgen niks te eten. En wat dacht je van nooit liefde krijgen, nooit geknuffeld worden!!
Dit is geen nieuws hoor.
Dat mijn opa mij misbruikte, gebeurde ongeveer 35 jaar geleden en het stopte 25 jaar geleden. En toen was het ook niet nieuw.
Ben ik dan niet blij met een spoeddebat? Natuurlijk wel. Maar, haastige spoed is zelden goed. Denk nou even na eerst.
Daders moeten gestraft worden. Daders moeten langere straffen krijgen. Hoe willen jullie dat doen, als jullie niet weten wie die daders zijn? Ik heb het namelijk niet over de pedofielen, waar je over hoort op tv. Ik heb het over familieleden die dader zijn, vaders, moeders, oudere broers, opa's, een oom, stiefouders.
Wie weten dit dan wel? Juist, kinderen die nu slachtoffer zijn. Maar ja, die gaan het niet vertellen. Zij zitten vast in het machtspelletje van hun dader en zwijgen uit angst.
Want, schokkend en eng is het. Ik was nog zó klein. Mijn opa ging met zijn vinger heen en weer in mijn geslachtsdeel. Wat is dat? Wat doet hij? Ik wist dat als klein meisje van 4 jaar niet. Ik had nog nooit van seks gehoord. Het enige dat ik wist, is dat de handeling en de hele sfeer er omheen heel eng voelde. Ik wist dat ik moest zwijgen, dat ik het niet aan oma mocht zeggen. Daar kreeg ik ook zwijggeld voor. Wat mijn opa deed was zo eng, dat ik dissocieerde. Dit is een soort van weg gaan, terwijl je lichaam het beangstigde, het traumatische ondergaat.
Eenmaal thuis, na het logeren, wist ik dan ook niet meer wat mij was aangedaan. Die herinneringen had ik letterlijk weggedaan, om zo te kunnen overleven. Het was er niet, want ik was er niet bij geweest. Dat zat ergens verborgen in mijn systeem. Ik wist alleen de goede en leuke dingen nog. Mijn lichaam wist het nog wel, gezien mijn steeds terugkerende nachtmerrie, mijn bedplassen en mijn angsten. Maar goed, ik wist het niet. En als mijn ouders, bij de volgende vakantie of gelegenheid, vroegen of ik bij opa en oma wilde logeren, dan riep ik juichend ja. Want, logeren is leuk. Dat wist ik, want de goede dingen durfde ik wel te onthouden. Logeren betekent verwend worden. En dat was ook zo. Het was ook heel leuk.
Maar, zodra we de parkeerplaats achter de flat van mijn opa en oma opreden, greep de angst mij opeens bij de keel. Ook letterlijk, want ik kon niet praten. Ik durfde niets te zeggen. Papa, mama, neem me alsjeblieft weer mee naar huis. Laat me hier niet achter. Opa doet zulke enge dingen met mijn lichaam, met mijn geslachtsdeel.
Kon ik dat maar zeggen. En ja, daar ligt een groot probleem. Kinderen weten niet wat het is dat hun overkomt. Ze weten niet dat het niet mag, dat het slecht is. Want, niemand leert hun dat. En de oplossing hiervoor ligt o.a. op school. Waarom op school en niet thuis? Omdat, de dader ook één of beide ouders kan zijn.
Ik weet niet wat studenten nu leren op de Pabo? Ik weet niet wat leerkrachten met dit onderwerp doen? Voor mijn gevoel doen ze niets of te weinig. En de regering? Tja, die wilt een spoeddebat over de falende aanpak.
De daders straffen is niet stap één! De eerste stap is voorlichting. Zorg dat studenten hierover leren tijdens hun opleiding.
Maak gebruik van de kennis van gespecialiseerde hulpverleners, zoals praktijk Tebéyo in Den Haag, voor het ontwikkelen van de lesstof. Maak gebruik van de verhalen van ervaringsdeskundigen ter verduidelijking. En de vele leerkrachten die het vak al uitoefenen? Hier zijn studiedagen geschikt voor. Gespecialiseerde hulpverleners en ervaringsdeskundigen kunnen deze leerkrachten alles vertellen en uitleggen wat van belang is. Er zijn meerdere voorleesboekjes over dit onderwerp. Scholen kunnen deze boekjes aanschaffen. Ieder jaar, in iedere klas kan er uit deze boekjes worden voorgelezen. Er kan over gepraat worden in een kringgesprek. En op middelbare scholen kan een professional, samen met een ervaringsdeskundige en de mentoren voorlichting geven aan de klassen. Er kan een speciale schoolwebsite gemaakt worden, waar jongeren om hulp kunnen vragen. Het vraagt een hoop werk, tijd en aandacht. Maar, is het dat dan niet waard? Willen we niet allemaal dat het stopt? Of in ieder geval dat het minder wordt? Er zullen altijd en overal daders zijn. Maar, stel je voor dat mijn juffrouw had voorgelezen uit het boekje 'Lena is in de war' van Margreet Krottje toen ik 8 jaar was. Stel je voor dat we er daarna met de klas over hadden gepraat bij het kringgesprek. Dan had ik zes jaren eerder geleerd wat het was dat mijn opa deed. Dat dit niet mocht. En dat ik om hulp mocht vragen! Als ik toen om hulp had durven vragen, was het misbruik dus 6 jaren eerder gestopt. Dan had ik gelijk deskundige hulp gekregen.
Ik heb die kans nooit gehad, met alle gevolgen van dien. Ik ben nu 39 jaar en de angst belemmerd mij nog steeds om te kunnen leven. Al die jaren moest ik overleven. Ik verdoofde jarenlang de pijn en angst met alcohol. Ik ben alles uit angst gaan vermijden, waardoor ik nu de deur niet uitdurf en ik niet kan werken. Op de fiets naar de fysio, iedere vrijdag, vecht ik tegen de opkomende paniek. En dit zijn slechts maar een paar gevolgen die ik hier nu benoem.
De slachtoffers van nu verdienen deze kans wel!!!
Mijn opa kan ik nooit aangeven. Hij ging dood in 1992. Opgeruimd staat netjes zou je zeggen. Tja...
Op zijn sterfbed heeft hij zijn daden niet opgebiecht. Hij zei alleen maar tegen mij dat ik moest beloven dat ik dat jaar zou overgaan. Ik zat toen in de eerste klas van het M.d.g.o.-A.W. De hufter! Al die keren dat ik al was blijven zitten, al die jaren dat ik al problemen had op school, waren een gevolg van zijn daden. En dat ging alle jaren na zijn dood gewoon door. School en mijn studie SPH was voor mij een hel, puur overleven.
Ik wil zo graag dat de kinderen die nu slachtoffer zijn dit bespaard blijft. Ik wil dat zij mogen ademen, mogen voelen, mogen leven...
M.A.
Monique Amber
Zwijgen is zilver, Spreken is goud!
! Jij bent ook een goed en waardig persoon en ik ben heel blij dat ik jou mag leren kennen hier op het forum. Eigenlijk gelden deze woorden voor iedereen hier op het forum.