Mijn levensverhaal, van overleven naar leven ( Triggers! )

[Monique Amber]

Ik ben dus door mijn opa seksueel misbruikt tot en met mijn veertiende jaar. Naar wat ik nog weet heeft hij mij alleen maar aangeraakt op bepaalde plaatsen. Ik was zijn lieve meisje en mocht het niet aan oma vertellen. Terwijl het gebeurde hoorde ik mijn oma de tafel dekken. Ik heb nog heel lang precies kunnen vertellen wat ze dan deed en in welke volgorde. Ik kreeg er altijd geld voor. Toen ik veertien was trok ik me los en liep bij hem vandaan. We waren buiten op weg terug naar de flat. Weer binnen gaf hij me drie nieuwe vijf gulden muntstukken en zei "Ik wist niet dat je het erg vond". Toen ik nog klein was, wist ik niet dat mijn opa die dingen deed. Ik had wel een regelmatig terugkerende nachtmerrie en plaste regelmatig in bed en knarsentande het hele huis wakker. Als mijn ouders vroegen of ik wilde logeren, vond ik dat altijd erg leuk. Totdat we in Spijkenisse bij de flat aankwamen. Dan schrok ik en wist ik opeens weer wat logeren betekende. Vanaf mijn zesde kocht ik ladingen snoep van al dat geld en zo begon mijn manier van geld uitgeven. Toen ik zeven was ging ik zoals altijd met mijn ouders en broer naar de Maasvlakte. Dat was feest, want ik zwem graag in de zee. Alleen gingen we toen opeens, vanuit het niets naar het naturistenstrand. Dat was zo verschrikkelijk eng om zonder kleding daar te moeten zijn tussen allemaal vreemden zonder kleding. Vlak erna werden ze ook lid van een naturistenvereniging in Hellevoetsluis. Daar was het net zo eng. Ze raakten bevriend met een echtpaar en al gauw ontstonden er logeerweekenden. De ene week sliepen we zaterdag bij die vrienden in Hellevoetsluis en de andere zaterdag kwamen ze bij ons in Brielle. Dan waren ze de hele tijd allemaal zonder kleding. En op een gegeven moment vroegen ze of wij het erg vonden als ze aan partnerruil deden. Geen idee wat mijn broer heeft gezegd of hun dochter. Ik weet alleen nog hoe eng ik die vraag vond en dat ik het goed zei te vinden. Ik was tien jaar, dus wat kon ik zeggen. Ik zei toch al niks. Ondertussen ging het misbruik van mijn opa ook door. Ik logeerde daar meestal zo'n vijftien dagen per jaar, soms meer. Toen ik dertien was gingen mijn ouders samen met die vrienden een huis kopen in de polder van Rockanje, waar we met zijn allen gingen wonen. De partnerruil was zaterdagavond tot en met zondagavond en daar kwam dinsdagavond en- nacht bij. Mijn slaapkamer lag tussen hun slaapkamers in. Ik hoorde geluiden van mijn vader met die vrouw en mijn moeder met die man. Ik haatte het. Verder waren er heel veel hoog oplopende ruzies in huis en heel veel naturisme. Ook als er vrienden van mij over de vloer kwamen. Ik schaamde me kapot.Ik was een drukke en giechelende puber. Maar van het één op het andere moment trok ik me terug in mezelf en sloot me af. Ik zei weinig meer en staarde vooral voor me uit. Docenten van de middelbare school vroegen vaak aan me wat er was, maar ik zei niks. Op mijn veertiende stopte het misbruik. Ik ging er gelijk ook niet meer logeren. Datzelfde jaar vond ik in een woordenboek de betekenis van wat mijn opa had gedaan. Ik was toen bij een vriendin. Zij bevestigde dat het zo heette en toen begon ik te huilen.Ook in dat zelfde jaar vond mijn moeder, die mijn kamer wilde opruimen, een papier op mijn vloer tussen de rommel. Hier stond op wat mijn opa had gedaan. Toen ik thuiskwam nam ze me apart op haar slaapkamer en vroeg er naar. Ik klapte dicht, misschien huilde ik, geen idee. Ik weet wel dat ze zei dat het niet erg was. Haar oudere broer, die niet meer leefde, had haar ook wel eens aangeraakt. Dat was het moment dat ik de deur naar mijn binnenste voor mijn ouders op slot deed. En zo viel hun hulp weg en was ik helemaal alleen.

[Monique Amber]

De middelbare school was een ramp voor mij. Gelukkig had ik wel vrienden en vriendinnen. Leren dat lukte niet. Ik haalde de ene onvoldoende na de andere. Ik moest naar de Havo, want mijn broer deed Atheneum, dus dat moest ik minstens toch wel kunnen. Hadden ze me maar naar de LTS gedaan,maar goed. Ik ging voorwaardelijk over naar de tweede, terwijl mijn vrienden naar de Mavo moesten. Mijn lerares Nederlands had zich namelijk over mij ontfermd. Ze was op de hoogte, want ik had haar mijn verhaal geschreven. En ze wilde me helpen. Ze nodigde me zelfs bij haar thuis uit om te praten. Maar ja, ik zweeg. Ik mocht niet 4 vijfen op mijn kerstrapport hebben want dan moest ik alsnog maar de Mavo. Ik had wel vier vijfen. Maar omdat mijn lerares aan het team mijn problemen had uitgelegd, werd ik een uitzondering en mocht ik in de tweede blijven. Ik weet niet zo heel goed meer of ik nu 15 of 16 was, toen mijn lerares therapie regelde voor mij bij de Riagg in Hellevoetsluis. Ik kwam bij een vrouw. Mijn lerares bracht me met de auto en ging mee. Zij spraken en ik zweeg. De derde afspraak moest ik alleen. Dat was veel te eng, dus bleef ik weg. Na de eerste keer de derde bleef ik trouwens weer zitten. Dus voor de tweede keer de derde. Mijn lerares regelde nog een tweede keer therapie. Dit keer bij een man. Dat was nog veel enger. Zij spraken en ik zweeg. En de derde keer moest ik alleen en bleef ik weg. Toen moest mijn lerares me loslaten. Ze hielp namelijk meerdere leerlingen en kon het niet meer aan. Dus was ik weer alleen.Het emotieeten was in volle gang. Na schooltijd at ik op mijn kamer stiekem ladingen chips en drop. Als ik in de Briel bleef hangen met vrienden jatten we allerlei chocola bij een supermarkt, of we gingen patat eten. Jatten bij een winkel werd een sport. Dat deed ik trouwens voor het eerst toen ik zes was. Lege flessen achter de supermarkt wegjatten, terwijl een vriendinnetje op de uitkijk stond en die weer inleveren. Voor het geld kochten we snoep. Als ik met mijn ouders bij de Hema was in Hellevoetsluis, jatte ik rond Sint zo'n chocoladepop. Alle dwalende door de winkel at ik dat op. Als mijn moeder gesorteerde koekjes stond te bestellen, jatte ik naast haar snoepjes uit een bak. Thuis had ik uitgevogeld hoe het geldkistje van mijn ouders open kon. Daar heb ik hele oude rijksdaalders van mijn vader uit gejat en daar kocht ik snoep mee. Daar heb ik nog steeds spijt van. Ik moet nu even aan die nachtmerrie denken. In mijn slaap lig ik op mijn rug op bed. Er komt een wolf mijn kamer binnen. Hij komt bovenop mij met zijn voorpoten op mijn schouders en zijn bek is gevaarlijk wijd open. Ik kijk opzij en zie onze Siamees voorbij lopen en mijn raam uit verdwijnen. Mijn moeder heeft me verteld dat ik met deze droom het hele huis meerdere keren heb wakker gegild. Toen ik vijftien was werd ik voor het eerst dronken op een feest. Overgeven en daarna out gaan. Toen ik zestien was, ging ik voor het eerst blowen. Il rookte toen al twee jaren. Thuis waren er regelmatig heftige ruzies, waarbij vooral mijn moeder de dupe was. Drie tegen één. Ik hield het bij in een schema. Ik had een brommer en ik bleef zoveel mogelijk bij vrienden in de Briel, om maar niet thuis te hoeven zijn. We waren hangjongeren.De tweede keer de derde haalde ik. Dit was voor mij een wonder. Op advies van de moeder van een vriendin, ging ik naar het MBO. Ik ging mdgo-AW (Agogisch Werk) doen in Spijkenisse. We hadden een eigen gebouwtje en we mochten de docenten met de voornaam aanspreken. Ik was inmiddels heel eenzaam. Ik kon bij niemand terecht voor hulp. En ik kon niet deelnemen aan gesprekken. Iedereen praatte volop met elkaar en ik stond erbij en keek er naar. Ik voelde me een buitenaards wezen. Gelukkig had ik altijd wel een paar vrienden. Een vriendin van bij liep bij een maatschappelijk werker en raadde hem mij aan. Dus ik ging bij hem in therapie. Ik heb een jaar lang vooral gezwegen en toen stopten we er mee. Hij heeft ook nog geprobeerd mij en mijn ouders tot elkaar te brengen. Het is februari 1992 als we te horen krijgen dat mijn opa lonkanker heeft. Hij had nog drie maanden te leven. Mijn broer en mijn ouders gingen regelmatig samen en apart naar mijn opa en oma. Ik ging nooit mee, want ik vond het eng. In mei ging ik voor het eerst. Hij lag thuis met morfine en ik moest afscheid nemen. Ik vond het zo eng om alleen met hem op de slaapkamer te zijn. Ik moest hem beloven dat ik overging dat jaar. Een week later, 18 mei was hij dood. En ik ben dat jaar niet blijven zitten. In juni werd ik 17. Thuis was de sfeer om te snijden, want het was oorlog. Ruzie tussen die vrienden en mijn ouders en tussen mijn vader en moeder. Ik was heel bang dat mijn ouders gingen scheiden. Mijn broer en ik stonden aan mijn moeders kant. Een vriendin van mij woonde op haarzelf in Rotterdam Zuid. Ik bleef regelmatig slapen bij haar in de zomer. Ik kon de situatie thuis niet aan. In oktober ging ik bij haar wonen. Ik zat toe in de tweede. Regelmatig barste ik in de klas zomaar in tranen uit. Dan nam iemand mij even mee de klas uit. Ze wisten niet wat er was, want ik zweeg. In december waren de eerste tentamens en ik kon niet leren. In november, toen ik weer eens mee de klas was uitgenomen was ik ontroostbaar. Twee klasgenoten die bij me waren haalden hulp. Mijn docente pedagogiek en psychologie namen me apart. Ik bleef huilen en zwijgen. De leerlingenbegeleider moest van het hoofdgebouw komen. Toen ik weer wat gekalmeerd was, heeft hij een therapeute voor mij geregeld bij de Riagg in Rotterdam Zuid. Daar kon ik in februari terecht. Ik kreeg uitstel voor mijn tentamens. In februari kwam ik dan bij haar. Één keer per week een uur. En ik bleef maar zwijgen. Dus gaf ze me een schrift mee naar huis. Daar kon ik thuis in schrijven. De volgende sessie las zij het en reageerde.

[Monique Amber]

In dezelfde periode dat mijn therapie begon, begon ook mijn allereerste stage. Ik kwam bij een dagcentrum voor verstandelijk gehandicapten terecht. Ik wist me daar totaal geen raad. Als stagiaire behoor je vragen te stellen, mijn hoofd bleef leeg. Ik voelde me er niet veilig, want niemand begreep me en mijn begeleider was een man. Je behoort initiatief te tonen. Dat kon ik niet, want ik was niet geaard. Ze dachten dat ik lui was, maar ik was gewoon bang en eenzaam. Op een gegeven moment bleef ik er weg. Ze belden de school en die belden mij. Ik ben toen van school afgegaan. Maar ja, wat nu. Mijn ouders vonden dat ik moest werken. Ze begrepen niet waarom ik dat eng vond. Iedereen vind wel eens iets eng in het begin. Maar mijn broer werkte toch ook gewoon naast zijn studie op de universiteit. In april was de strijd thuis gestreden. Tussen mijn ouders was het weer goed. Mijn vader kon met geld van mijn oma het huis overkopen en die mensen vertrokken. Toen kon ik weer thuis komen wonen. De spanningen over werken liepen hoog op. Ik voelde me eenzaam en niet begrepen. De deur naar mijn ouders toe ging nog steviger op slot. Mijn moeder probeerde van alles om mij te bereiken. Maar ik antwoorde ontwijkend als ze vroeg hoe het ging. Soms ging ze met me naar de Briel fietsen. Zodat ik eens buitenkwam, want ik verbleef vooral op mijn kamer. Maar de deur bleef stevig dicht. Er zat een muur omheen. Ik besloot om na de zomervakantie terug naar school te gaan. Ik kwam opnieuw in de tweede. Toen ik in Rotterdam woonde ben ik regelmatiger gaan blowen en drinken. Dat beperkte zich toen nog tot wijn en bier.Mijn verkering van 1 jaar en 9 maanden ging uit. Hij beschuldigde me voor een tweede keer van vreemdgaan.  Zwart-wit bekeken klopte dat. Maar eigenlijk niet. De eerste keer was hij op vakantie. Ik hing rond met een groepje in de Briel. We blowden de hele dag. En er was een jongen die mij apart nam en dingen met me deed. Hij kon dat gewoon doen. Ik was stoned en ik liet alles als een robot toe. Dit gebeurde twee keer en een gezamenlijke vriend zag die jongen mij zoenen en vertelde dit door. De tweede keer was ik met een vriendin mee naar de Zuidlaarder-nacht. We dronken bij haar moeder thuis eerst ieder een fles Lambrusco leeg. Toen gingen we naar de kermis. Als we bier wilden leerde ze mij dat je jongens moest laten geloven dat ze je konden krijgen. Als ze ons dan bier hadden gegeven, gingen we weg uit de kroeg. Op de kermis waren twee oudere jongens aan het blowen en wij pikten hun blow af. We bleven bij elkaar en we liepen weg van de kermis. Mijn vriendin deed het vrijwillig met wie ze maar wilde en ging apart met één van hen. Die ander bleef bij mij. En voordat ik het doorhad (ik was zwaar verdoofd) zat ik half zonder kleding bij hem op schoot in een afgelegen tuin en deed hij dingen die ik heel eng en vies vond. Toen mijn vriendin klaar was riep ze ons. Ik kon alleen nog maar huilen. Haar vriend vertelde het later aan mijn vriend en die maakte het uit. Toen voelde ik me zo eenzaam en alleen, want daarmee raakte ik een hele vriendengroep kwijt.Op school moest ik natuurlijk het tweede half jaar weer stage lopen. Ik kwam bij de activiteitenbegeleiding in een verpleegtehuis. En daar was een stagebegeleidster die mij heel goed hielp en haar best deed om mij te begrijpen. Dankzij haar heb ik deze stage gehaald en kon ik over naar de derde. Toen moesten we het eerste half jaar gelijk stage lopen en ik wilde iets met dementerende ouderen. Maar dat mocht niet. Je moest je oriënteren in verschillende doelgroepen. Toen kwam ik dus bij een kinderdagverblijf terecht. Daar werd ik zo angstig. Ze dachten daar ook dat ik lui was en dat ik net deed alsof ik de vieze luiers niet rook. Maar ik durfde die kinderen niet aan te raken. Op een gegeven moment een moeilijk gesprek met school erbij. Ik moest uitleggen wat er was. Ik moest stoppen met de stage. Ik wilde niet thuis komen te zitten. Daar durfde ik dit niet te vertellen. Dit was de zoveelste teleurstelling. Ik mocht toen mijn tijd daar uitzitten als hulpje. De tentamens daarna waren ook een ramp. Dus ik kon niet afstuderen. Ik moest een vierde jaar doen met een stage en met vakken die ik niet had gehaald. Ik kwam bij de groepsverzorging voor dementerende ouderen in een verzorgingstehuis. De stagebegeleidster en school maakten afspraken met mij en met veel moeite is me deze stage gelukt. En de tentamens ook. En toen haalde ik mijn diploma!En wat nu? Werken zeiden mijn ouders. Daar begon het weer dus. Ik kon doorstromen naar het tweede jaar van Sociaal Pedagogische Hulpverlening aan de HR&O. Dus dat heb ik maar gedaan. Ik had geen geld, dus moest ik een studielening afsluiten. Ik had toen ik 18 werd het spaargeld van mijn opa en oma gekregen. 3000 Gulden voor het halen van een rijbewijs (mijn broer had dit braaf gedaan). In een paar maanden tijd was het op. C.d's, shag, uit eten met vrienden, boeken en drank. Ik dronk inmiddels iedere avond. Ik had als regel dat ik vanaf 20.30 uur mocht drinken. En dan snakte ik er ook naar. Ik wilde die eeuwige pijn en verdriet verdoven. Ik kocht toen ook whiskeycream. Twee grote bekers achter elkaar verdoofde goed. Duidelijk was dat ik niet met geld om kon gaan. Maar ik moest het net zoals mijn broer zelf regelen. Dus leende ik wat ik nodig had voor mijn studie plus een groot bedrag extra.Op school had ik 1 vriendin. Verder was ik heel eenzaam en was nog steeds een buitenaards wezen. Ik hoorde er niet echt bij, zoals altíjd. Soms, als ik iets durfde en wist te zeggen, hoorden ze mij niet eens.

[Monique Amber]

Ik heb bij de Riagg nooit over mijn opa gesproken. Het ging vooral over school, stage en thuis. Ik heb denk ik acht schriften vol geschreven. Ik ben 1 keer bij een psychiater geweest. Hij gaf mij medicijnen, maar dat deed niks dus daar stopte ik algauw weer mee. Mijn ouders kregen een therapeute toegewezen. De bedoeling was om hun te helpen om mij te helpen. Toen ze daarmee klaar waren, gebeurde er niets. Toen voelde ik me weer in de steek gelaten. En vanaf dat moment konden mijn ouders barsten. Vele jaren later bleek dat ze het advies hadden gekregen om te wachten tot ik naar hun toe kwam. Hoe die mensen aan hun diploma kwamen weet ik niet. Iemand die zwijgt (ik dus) en die niks durft, zal nooit komen. Toen ik in Rotterdam woonde kreeg ik weer verkering. Niet, omdat ik verliefd was, maar omdat ik niet alleen wilde zijn en hij was wel leuk. Mijn eerste vriend wilde altijd alleen maar zoenen bij komen en gaan. Geheel een robotachtig gebeuren. Ik deed dat omdat het zo hoorde, niet omdat ik iets voelde. Deze jongen wilde echt compleet alles doen. Dus deed ik dat. En als hij klaar was ging ik een shaggie roken en een glas wijn naar binnen gieten. Alles voelde mechanisch. Na anderhalf jaar maakte hij het uit voor een ander. Dit wist ik van te voren, want ik zag en voelde het. Ze hebben nu drie kinderen en zij is nog steeds mijn vriendin. Iets positiefs dus.Ik was totaal niet op mijn plek op het HBO. Ik spreek die dure taal niet en ik miste bepaalde communicatieve vaardigheden. Maar je mocht twee vakken per jaar laten vallen en voor iedere toets was er een herkansing. In december moesten we drie maanden stage lopen. Ik wilde iets met ouderen, maar dat was al vergeven. Dus kwam ik in een buurthuis terecht. Daar lieten ze me vooral aan mijn lot over. Ik heb daar vele uren alleen in een kamertje doorgebracht met mijn verslagen die ik niet begreep. Uren voor me uitstaren en wachten op de tijd. En dan af en toe een activiteit. Na deze stage, voorjaar 1997, kwamen er mentorgesprekken op school. Ik kreeg daar te horen dat ik cognitief niet in orde was. Ik moest verplicht als keuzevak een assertiviteitstraining doen en daarna zou er besloten worden of ik over mocht naar de derde, of dat ik van school moest. Het enige dat ik heb geleerd is oogcontact maken en een stevige hand geven. Ik haalde een zes. Bij het volgende mentorgesprek heb ik vrolijk zitten glimlachen en alles gezegd waarvan ik dacht dat ze dat wilde horen. Dat werkte en ik mocht dus over. Dat betekende een jaar stage. Wederom een rampjaar, maar met veel moeite en toneelspel en wat geluk heb ik het gered. Ik dronk inmiddels iedere avond heel veel. Ik had steeds meer nodig om die verdoving te kunnen voelen. Whiskey met cola werkte goed. Ik had twee keer een black-out.Blowen deed ik nog maar af en toe. En na de tweede keer paddo's ben ik daar mee gestopt, want dat ging mis. Ik kwam er in vast te zitten en hoorde alles in een soort vertraging. Dat was zo eng. Toen ben ik ook gestopt met blowen, want daar leek datzelfde gevoel af en toe ook bij te komen. Toen kon ik dus het vierde jaar in. De tweede helft van de vierde hadden we differentiatievakken. Ik koos voor de creatieve vakken en daar heb ik vooral geleerd om mezelf te durven laten zien. Verder was het een heel eenzaam jaar. Als we een tussenuur hadden ging ik heen en weer rijden met de metro om de tijd door te komen. In een pauze van een half uur rookte ik drie shaggies ( 3 x 7 minuten) en dan weer naar binnen.Bij de Riagg werd me emdr aangeboden. Tegelijkertijd stelden ze me een nieuwe ( nog voor proef) groepstherapie voor. Dan zou ik tijdelijk nog individuele therapie ernaast houden voor de emdr. Ik stemde toe en ging voortaan iedere maandag naar groepstherapie. Ik was inmiddels 25 jaar en hoorde eigenlijk niet meer op de jeugdafdeling thuis. Ik hoorde niets meer over de emdr en ik durfde er zelf niet om te vragen. Een paar jaar later ontkenden ze dat ze dat beloofd hadden. Ze zeiden dat ik het vast niet goed gehoord had omdat ik had zitten dissocieren. Dat vond ik zo gemeen.Op school haalde ik alles, behalve het nota-werkstuk. Dus ik kreeg nog geen diploma. Ik had sinds februari verkering met F. Op hem was ik wel echt verliefd. Datzelfde jaar, september 1999, zijn we gaan samenwonen in Rockanje en verloofd.In 2000 zijn we getrouwd. Dankzij mijn schoonzus haalde ik een zes voor mijn nota-werkstuk. Zij had er allemaal moeilijke woorden ingezet. Toen kon ik dus mijn diploma komen afhalen. Gewoon in mijn eentje. Niemand vond het bijzonder genoeg om met me mee te gaan.Ik dronk inmiddels nog meer, maar nog steeds alleen' s avonds. Ik heb nog een keer een black out gehad.Juli 2000 was ik zwanger (gewenst). Toen stopte ik met de alcohol. Februari 2001 is onze zoon geboren. We moesten' snachts in het ziekenhuis blijven. Ik kon niet slapen. Ik kon niet bewegen door de hechting. Ik moest steeds huilen en de verpleging begreep niet waarom. Ik voelde zo eenzaam. Eenmaal thuis huilde ik regelmatig. Toen de kraamverzorgster wegging belde ze mijn huisarts voor emotionele ondersteuning. Hij zou iemand van de thuiszorg regelen die mij zou leren weer het huishouden te doen. Ik kreeg van mijn groepstherapeuten te horen dat ze dit van te voren al hadden verwacht. Ik kon er nog niet heen vanwege mijn hechting.Toen ik net zwanger was had ik aangegeven dat ik hulp wilde voor agressie. Al jaren voelde ik zóveel agressie in mij en inmiddels had ik F in blinde paniek twee keer aangevallen. Ze kwamen met een geleide dagdroom waarbij we een wild dier in gedachten moesten nemen. Dat was het. Na de geboorte was ik denk ik depressief. Ik kon niks meer en was heel bang. Ik kon wel voor onze zoon zorgen gelukkig en van hem houden. Maar niet genoeg. Veel kwam op F zijn schouders. Mijn moeder kwam één keer per week het huishouden doen en dan nam ze mijn zoon en mij mee naar buiten. Op maandag ging ik naar groepstherapie en dan pasten mijn ouders op. Op dinsdag en donderdagmiddag werkte F thuis. Zo was ik maar weinig alleen en kwamen het eerste jaar door.Bij de Riagg gaf ik aan dat ik nog steeds iedere dag opstond met een zwaar gevoel. Een groepsgenote noemde mij toen een zeikerd. Mijn therapeute zei dat ik het kussentje van het verleden niet op schoot moest houden maar nu maar eens weg moest leggen. Ik zei toen dat ik nooit emdr had gehad waar ik net al over schreef. Toen kreeg ik één of andere oefening mee naar huis dat dat moest oplossen. Ik moest iedere dag vijf goede en slechte gevoelens met gedachten opschrijven.Een ander moment gaf ik aan dat ik F weer in blinde paniek had aangevallen en dat zij mij toen hadden beloofd mij hiermee te helpen. Dat ze zelfs hadden gezegd dat dit hun verantwoordelijkheid was. Ze zeiden dat ze al geholpen hadden en dat ik F niet mocht aanvallen, want dat was mishandeling. Vanaf toen ben ik ook daar gaan toneelspelen. Najaar 2002 kregen we een eindgesprek om te kijken of onze dossiers gesloten konden worden. Ondertussen was het thuis geëscaleerd, want F had dit keer mij aangevallen. Ook hij had zijn problemen.Ik had al op school geleerd hoe je moet glimlachen en moet zeggen wat ze willen horen. En zo eindigde 9,5 jaar therapie. Ik voelde me zo eenzaam. Mijn depressie (als dat het was?) was stukken minder. Ik kwam niet alleen buiten. Zo kon mijn zoon maar weinig buitenspelen zijn eerste jaren. Daar voel ik me nog steeds heel schuldig over. Ik dronk trouwens weer ladingen iedere avond. Dat maakte dat ik gewoon intiem kon zijn met F. Mijn gevoel was toch verdoofd. Van iemand uit mijn Amnestygroep kreeg ik de naam van een therapeute in Zwartewaal. Wij gingen allebei apart bij haar on therapie. Bij haar vond ik voor het allereerst begrip! Zij vroeg wat ik voelde. Ik wist het niet. Dan moest ik kijken waar in mijn lichaam ik iets voelde. Dat was vrij vaak aan de bovenkant voor. Dan moest ik contact maken met dat gevoel. Dat deed ik en toen hoorde ik het woord pijn in mijn hoofd en kon ik dat zeggen. Ik heb daar heel veel gehuild. Praten deed ik nog weinig. Mijn keel zat nog steeds dicht. In 2005 stopte ik zelfstandig na drie maanden afkicken met de alcohol. 's Avonds nam ik cola als mijn methadon. Ik lag vooral in het begin met kramp in mijn lijf op de bank. Overdag liep ik regelmatig te ijsberen voor de drankkast. Maar het is me gelukt en sindsdien drink ik af en toe en alleen als het voor het lekkere is.Mijn therapeute kon mij niet verder helpen. Dus stopte de therapie. Ik voelde me een stuk lichter.Omdat ik nu niet meer verdoofd door de drank was bij intiem zijn, schakelde ik mijn gevoel uit zoals ik bij mijn opa deed. Alles werd mechanisch. Ik had F nog nooit gewoon zomaar een knuffel gegeven. Dat vind ik eng. Ik heb dit nog een aantal jaren zo volgehouden.Ondertussen ging mijn zoon naar de basisschool en moest ik hem steeds brengen en halen. Op het schoolplein was het zoals altijd. Ik stond erbij en ik keek er naar. Ik voelde me zo eenzaam. Maar ik wist gewoon echt niks te zeggen. Niemand bleef bij mij staan en ze keerden zelfs hun rug naar me toe. Ik ging me steeds ellendiger voelen en in 2008 ging ik weer in therapie bij iemand die aan Sjamanisme deed in Den Haag. Van te voren gaf ze aan dat het niet de bedoeling was dat het een lang traject met gesprekken werd. Dat is het uiteindelijk wel geworden. Ik kwam drie jaar lang 1 keer per maand. Symbolisch werk met stenen enzo en ook leren praten. Thuis ging het steeds vaker mis. Ik houd heel veel van F en ik heb wel eens gevoeld dat intiem zijn met hem fijn kan zijn. Ik schaam me om dit te zeggen ook al weet ik dat dat verkeerd is. En ik wil het zo graag leren met echt gevoel erbij. Dat ik het niet meer uitschakel. Dat ik niet meer bang ben. Dat ik al die woorden die erbij horen kan zeggen. Maar het gaat steeds maar mis. En daar word ik zo wanhopig van. F cijfert zich al jaren weg. Dat is niet goed en ik haat het van mezelf dat ik het allemaal niet durf. Met mijn ouders en mij is het redelijk goed gekomen. Vooral dankzij mijn zoon. Vooral mijn moeder is heel dichtbij me inmiddels. Mijn vader weet zich geen raad met mijn problemen. Hij kan niks met gevoel. Dat heeft hij nooit geleerd. Ja nu wel steeds meer van mijn moeder. En het was zijn vader. Hij heeft me wel geschreven dat het hem spijt dat hij mij zo in de steek heeft gelaten en dat hij fouten heeft gemaakt. Ik ben eigenlijk pas sinds bijna twee jaar helemaal niet meer boos op mijn moeder. Nog steeds weet ik niet of ze trots op me zijn. Presteren was altijd belangrijk en dat deed ik niet. Ik weet wel dat ze trots zijn op mijn broer. Dat heb ik ze vaak genoeg horen zeggen tegen visites. Ik ben ook heel jaloers soms op mijn broer en zijn vrouw.  Ze hebben zo'n makkelijk leven. Mijn vader is duidelijk zeer gesteld op mijn schoonzus. Maar goed, jaloezie is slecht geloof ik. Soms zegt F wel eens dat hij trots is op me. Ik voel dan helemaal niks.Twee jaar geleden stopte mijn therapie. Ik voelde dat ik klaar was en zij ging verhuizen naar Arnhem.Maar al snel voelde ik me heel wanhopig. Niks lukte me. Ik voelde geen wilskracht en vechtlust meer. Het was op en ik was zo moe. Ik wilde niet meer. Ik voelde dat ik wel moest voor F en onze zoon, maar hoe? Dat voelde heel eng. Vroeger dacht ik veel na over zelfmoord. Maar ik ben een vechter, dus dat past niet bij mij. Dit gevoel kende ik nog niet. Mijn tante heeft me toen gesteund en dat heeft geholpen. Vorig jaar september ben ik dan begonnen met fysiofitness en dat gaat harstikke goed en vind ik ook leuk om te doen.Maar verder. Ik ben nog steeds een emotieeter, bankhanger, slecht in het huishouden bijhouden en ik kom zelden zelfstandig de deur uit. Ik zit vol met schaamte (ik voel me vies, lelijk en slecht), angsten, pijn, verdriet en eenzaamheid. Ik red het niet in mijn eentje. Ik heb totaal 16,5 jaren therapie gehad en nog steeds lukt het me niet om normaal te leven.Onlangs vond ik op Facebook de pagina van Praten over seksueel misbruik SamenSterk. Daar las ik over Stichting Project Speak Now. En ik las iets van een lotgenoot die een boek heeft geschreven over eenzaamheid. En toen begreep ik het voor het eerst. Het nog steeds moeten zwijgen veroorzaakt de eenzaamheid.Mijn opa heeft mij wat ik weet alleen maar aangeraakt. Ik weet niet hoe oud ik was toen het begon. Ik weet wel dat ik daar al vanaf mijn babytijd kom. Ik herinner me hoe ze' s ochtend opstonden. Mijn oma was in de keuken en mijn opa ging eerst bij mijn broer (toen we klein waren logeerden we daar samen tegelijk) kijken. Die sliep nog. Dan deed hij mijn deur open. Ik was altijd al aan het spelen in bed. We sliepen onder een laken en deken. Met mijn handen en voeten hield ik mijn laken en deken stevig vast. Maar mijn opa was veel sterker. Terwijl hij praatte over al wakker zijn enzo, trok hij mijn laken en deken weg omlaag. Hij deed mijn nachthemd omhoog en onderbroek omlaag. Hij deed daar iets met zijn mond en hand. Mijn oma dekte de tafel. Ik mocht niks zeggen tegen mijn oma. Dan was hij weg en ging ik gauw naar de keuken. Later bracht hij me dan geld. Vaak 25 gulden.

[Monique Amber]

Morgen de rest....

[Monique Amber]

Er zijn nog een aantal dingen die ik vergeten was te schrijven en wat er wel echt bij hoort. Zoals mijn studieschuld van 24.000 gulden. Dit heeft F grotendeels afbetaald, omdat ik niet werk Later is mijn vader bij gaan springen. Hij had nog heel lang moeite om te begrijpen waarom ik niet kon werken. Maar hij zag ook wel in dat hij er F niet alleen voor kon laten opdraaien. Sinds een klein jaar zijn we er nu vanaf.Toen ik zwanger was moest ik naar de gynaecoloog, omdat ik een hoge bloeddruk had. Toen ik voor een echo moest, nam F geen vrij. Mijn moeder wilde ook niet mee, want het leek haar niet bijzonder. Een andere keer was F gelukkig wel mee. De gynaecoloog moest mij toen onderzoeken. Dat deed toen zo'n pijn dat ik in tranen uitbarstte. Hij schrok daarvan. Het was moeilijk voor mij om te ontspannen.  Dat is bij de huisarts ook altijd zo eng. Één keer in de vijf jaar is er zo'n onderzoek. Toen ik 35 was durfde ik er geen afspraak voor te maken. Totdat de dokter belde om mij er aan te herinneren. Het onderzoek was verschrikkelijk en ik heb nooit durven bellen voor de uitslag. Volgend jaar ben ik 40. Dan moet ik weer. Gelukkig heb ik nu een vrouwelijke huisarts. Maar het blijft eng.Mijn vader en mijn broer zijn het type man dat naar andere vrouwen kijkt enzo. Ook in van die tijdschriften. Dat vind ik verschrikkelijk. Ik begrijp het niet en word er misselijk van. Ik vind het ook moeilijk om films en series te kijken waarin dat soort dingen voorkomen.

[Monique Amber]

Dat is tegenwoordig in bijna alles en vooral in Nederlandse films. Ik ben dan ook bang dat F daar net zo naar kijkt als mijn vader en broer. Hij zegt van niet. Maar heel veel mensen zeggen dat alle mannen zo zijn en dat het normaal is. Ik vind het eng. F spoelt het door. Een keer op een verjaardag bij mijn opa en oma vertelden mijn vader en opa een heel eng verhaal. Mijn opa voer in de oorlog met de koopvaardij. Hij is nog door de Jappen getorpedeerd en hij heeft toen op een vlotje een week lang op de oceaan rondgedobberd. Mijn vader zat tijdens zijn dienstplicht bij de marine. Ze vertelden over bepaalde vrouwen in de kroeg in de haven. Die vrouwen hadden geen kleding aan en stonden dan op de tafel. Ze zetten daar muntgeld rechtop en die vrouwen pakten dat met een bepaald lichaamsdeel. De lol was om zo'n munt van te voren heet te maken. Ik dacht dat ik ter plekke dood ging. Maar de hele visite lachtte alsof het een leuk verhaal was.Wat ik ook vergeten was te schrijven is dat ik altijd op zoek ben naar liefde en aandacht. Een arm om me heen, een lief woord, bevestiging dat ik er mag zijn en dat ik het goed doe. In therapie, bij mijn tante, bij die lerares toen. Bij iedereen die mij probeert te helpen. Ik lijk wel een klein kind dan.Vorig jaar is mijn oma overleden.  Ik heb nooit gewild dat zij het zou weten, ook al drongen anderen er wel op aan. Ik had het gevoel haar daar tegen te moeten beschermen. Nu ze dood is hoef ik niet meer te zwijgen dacht ik.

[Monique Amber]

Tja.....De dingen die mijn opa deed, daar heb ik nog nooit over kunnen vertellen. Schrijven? Misschien in mijn schriften, dat weet ik niet. Verder alleen aan mijn tante. Onlangs aan mijn psychologe en nu dan hier op het forum. Wat er 's ochtends gebeurde heb ik al geschreven. Er is meer. Ik voel me een soort van verlamd als ik er aan denk. Het voelt eng om het te schrijven en ik schaam me er zo voor. Als ik daar op de bank zat en mijn oma was aan het koken, kwam hij naast me zitten en deed hij zijn hand in mijn broek en deed daar iets. Later zag ik hem wel eens in de kamer staan en dan bracht hij die hand bij zijn neus. Ik was een keer ziek en lag op de bank onder een laken. Mijn oma moest naar de winkel om taart te halen voor de verjaardag dat die dag gevierd zou worden. Ik had alleen maar mijn ondergoed aan. Hij kwam en trok heel hard de laken uit mijn handen. Ik kon niets. Alleen maar wachten tot hij klaar was. Vlak daarna kwam mijn broer. Ze stonden samen in de keuken grapjes te maken.Ik speelde veel met steentjes enzo op mijn kamer daar. Vaak kwam mijn opa kijken wat ik aan het doen was. Dan stond hij achter me. Dan bukte hij en deed hij zijn hand weer daar. Als hij klaar was ging hij weg. Later kwam hij dan terug en zei dat ik opa's lieve meisje was en dat ik niks mocht zeggen. En dan kreeg ik geld. Overal waar hij alleen was met mij deed hij dat. Zoals op de fiets in de polder.

[Monique Amber]

Toen ik acht was mocht ik samen met hem afval weggooien bij de stortkoker achter de lift. Ik droeg een rood joggingpak. We hadden het afval  weggegooid en ik wilde terulopen. Hij pakte me van achteren vast. Hij deed mijn broek en onderbroek helemaal omlaag. Hij kwam daar met zijn mond. Toen hoorden we mensen aankomen. Ik trok gauw mijn broek omhoog. We liepen langs de lift en zeiden die mensen vriendelijk gedag. Twee oudere vrouwen en een oudere man. Sindsdien word ik misselijk van joggingpakken. Als ik naar bed moest durfde ik me nooit uit te kleden om mijn nachthemd aan te doen. In bad gaan vond ik ook zo eng, omdat ik bang was dat hij kwam. Gelukkig was mijn oma dan in de buurt en kon het niet. Nog steeds vind ik het wel eens eng om me om te kleden als F in de buurt is.Later werd ik slimmer. Als hij 's ochtends kwam deed ik net alsof ik nog sliep. Ik probeerde dan heel rustig adem te halen. Ik had altijd het gevoel bijna te stikken dan. Hij bleef dan heel lang in de deuropening staan kijken. Als hij dan weg was, wachtte ik even en dan ging ik gauw naar de keuken. Nog later ging ik gelijk naar de keuken, zodra ik mijn oma hoorde. Maar ja, hij zocht dan gewoon andere momenten uit. Toen ik ouder werd, begon ik mij van boven te ontwikkelen. Regelmatig als ik liep in de flat kwam hij opeens achter me en greep me achterlangs van voren vast. Ook steeds vaker versperde hij me de weg om me op mijn mond te zoenen.

[Monique Amber]

Nog steeds schrik ik als F opeens voor me komt om een zoen te geven of een knuffel. Ik zoen ook weinig terug. Ik vind dat heel moeilijk. Toen ik veertien was liepen we buiten van de kinderboerderij terug naar de flat. Hij greep me achterlangs weer vast daarboven. Ik trok me los en ging gauw naar binnen. Ik zat op de bank. Mijn oma was in de keuken bezig. Hij gaf me die drie nieuwe vijf gulden munten en zei dat hij niet wist dat ik het erg vond. Dat was het.