Mag ik ooit normaal zijn (vast wel triggers)...

[frauwke]

Het is inderdaad niet vreemd wat je schrijft.

Ik wou dat ik er meer over kon zeggen hoe het bij mij is maar ik kan het niet.

Dus sterk dat jij het toch gedaan hebt en al vooruit komt hierin.

Knuffel
frauwke

[Gast]

Je bent zeker niet de enige! Knap dat je het hier deelt. Ik dacht heel lang dat het normaal was. Toen kwam ik erachter dat het niet zo is (wel normaal als je mee hebt gemaakt wat we hebben mee gemaakt). Dus vertel ik er nooit over. Maar ik wordt in mijn hoofd elke keer verkracht als ik vrij. Anders kan ik het niet. Maar dat weet dus niemand. Ik zou dat nooit aan mijn peute durfen verellen. Ik vind het echt heel, heel, heel knap van je. Misschien dat dit de eerste stap is, het vertellen, en dat je dan straks kan leren hoe het anders kan worden!? Ik hoop het heel erg voor je.

lieve groet,
charlotte

[runtogain]

Het is inderdaad niet vreemd.
Knap dat je het aan je peut hebt verteld en super dat je dat hier ook doet!

knuf

[bibith]

Het is absoluut niet raar of wat dan ook
Het is een hele grote stap geweest om te vertellen en ook heel erg moedig en dapper
Je bent absoluut niet apart of wat dan ook in je hoofd
Knap echt heel knap om het te vertellen
Is weer een stapje die je hebt genomen in de lange strijd die je voert om het te verwerken

Groetjes Belinda

[Monique Amber]

Heb het verteld per mail. Hoe eng dit ook was en hoe erg ik me ook schaamde, schrijven kan ik wel. Maar, praten is wat ik moet leren. Wat ik zo graag wil leren

[Gast]

Oh wat goed van je Monique! Mailen is ook communiceren. Peut kan erop terug komen. En dan kun je met zwijgen en ogen beginnen te praten. Is toch vertellen wat je doet. Compliment! T1
Liefs,
Charlotte

[Monique Amber]

Het blijft me bezig houden. Ik ben dus niet slecht, niet vies en niet ziek in mijn kop. Ik ben in de war en dat is wat anders. Ik kan er dus niks aan doen dat het in mijn systeem zit. Ik vertrouw mijn psychologe zo veel dat ik weet dat als zij dit zegt, dat het dan ook klopt. Er is echter een stem in mij dat dit niet zomaar gelooft.
Ik wil die gedachten nooit meer. Toch is het een tijdje terug nog een keer gebeurt. Als ik opwinding voel, weet ik me daar geen raad mee
Ik kan er eigenlijk niks goeds mee. Ik durf niet te vrijen met F. En dan blijf ik met dat gevoel zitten. Laatst heb ik mezelf eigenlijk geweld aangedaan door het bij me zelf te doen en dan toch weer met die gedachten. Ik maakte me zelf wijs dat het me niks kon schelen.
Mijn psychologe zegt dat jezelf aanraken heel normaal is. Net zoals aangeraakt willen worden. Zij vind het een goed idee als ik oefen met mezelf aanraken. Heel voorzichtig en lief en zonder die gedachten. En dan ervaren wat ik voel. Het voelt doods en ik voel zoveel pijn enzo. Mijn psych zegt dat ik dit moet toelaten, al die gevoelens. Dan kan het helen. Die gedachten moet ik niet negeren of wegstoppen. Ik moet ze bekijken en voelen wat het met me doet. Ik heb haar woensdag weer gemaild hierover. Ik wilde haar vertellen waar die gedachten over gaan. Het gaat over dat het mijn werk is (seks voor geld, zoals bij mijn opa) en over nog iets anders. Dat durfde ik niet op te schrijven en toen switchte ik weg. Op een gegeven moment merkte ik dat en toen kon ik mezelf weer terughalen. Afgelopen maandag heb ik met mijn psych afgesproken dat ik dit zou oefenen thuis. Toen kon ik weer verder, maar ik durfde dat woord niet op te schrijven. Maar wel de eerste 5 letters en dat zegt genoeg: verkr

Mijn psychologe vond me heel dapper schreef ze vandaag. Omdat ik probeer te vertellen wat er gebeurt en omdat ik er bewust voor kies om mezelf terug te halen.

En nu ben ik al de hele dag van slag. Ik baal zo dat ik maandag niet naar therapie kan. Ik heb mijn psychologe zo nodig. Gek word ik daar van...

[Danique]

Lieve Monique.

Vind je zo dapper dat je dit allemaal opschrijft, vertelt aan je peut en ermee aan de slag gaat. Het zijn diepe gevoelens met heftige emoties, maar je werkt eraan en het zal met kleine stapjes gaan.
Ons verleden heeft zo'n groot effect op onze intimiteit, dat het heel moeilijk is daar mee aan de slag te gaan. Het erkennen en vertellen is al een hele grote stap. Je mag echt trots op jezelf zijn dat je dit al hebt gedaan.
Het is heftig, maar neem ieder stapje zoals het is. Het oefenen met jezelf is heel normaal en vooral goed. Later kan je je parter misschien toelaten, misschien ook niet. Neem de tijd en accepteer dat je niet ziek bent. Het zijn de schema's in je hoofd die anders zijn. Die "fantasieen" hebben we gecreeerd om te overleven, om toch te voelen.

Ik hoop dat je deze week nog wel kan mailen met je peut indien je daar behoefte aan hebt. Stertke met alles Monique.

Liefs
Danique

[Gast]

Oh Monique, wat ben je dapper! Ik herken heel sterk wat je hier schrijft. Ook over het geld 'verdienen'. Ik ken het niet anders of ik heb bepaalde gedachten en beelden in mijn hoofd en trouwens ook gevoelens in mijn lijf of het lukt niet. Ik moet dat soort dingen oproepen, anders funktioneer ik niet. Ik vind het zo dapper dat je er in therapie over hebt, al is het over de mail. Ik durf dat niet. Maar ik neem me er wel een voorbeeld aan. En ik ben echt heel blij dat je dat hier deelt, dat maakt dat ik er ook in kan groeien. Bedankt!

Liefs,
charlotte

[Monique Amber]

Ik wilde antwoorden van graag gedaan, maar dat klinkt raar bij dit onderwerp. Ik deel dit inderdaad om twee redenen. Ik hoop herkenning te vinden. En ik hoop dat anderen dat ook vinden. Dit is zo moeilijk allemaal en als mijn verhaal een ander kan helpen, dan......

Ik ben zo stom geweest. Ik dacht (met mijn hoofd dus) van ik bedenk gewoon een fijne gedachte over F en mij, i.p.v. die akelige gedachten. Maar, dat had helemaal geen effect. Zo werkt het denk ik ook niet. Dit moet niet met gedachten, maar met gevoel. En zo ver ben ik nog lang niet. Stapje voor stapje enzo, voorzichtig en rustig aan en niks forceren. Ik weet het allemaal. Behalve als mijn hoofd zoiets stoms bedenkt. Ik voelde zoveel pijn toen.