Dubbel gevoel...

[Gast]

Hallo allemaal,

Graag wil ik hier een nieuw onderwerp starten.
Ik herken enorm wat anderen van jullie hier al schreven over het niet aangeraakt willen worden en dergelijke. Met name die drie zoenen en andere "sociale plichtplgegingen" met mensen die ik niet goed ken vind ik heel erg vervelend. Ook voor mij is het moeilijk om dit te zeggen dus laat ik het vaak maar gebeuren en schakkel ik mijn gevoel uit.
In mijn werk ontkom ik er niet aan mensen aan te raken en automatisch dus dat ik ook aangeraakt word. Het ligt er wel aan wat voor handeling ik moet doen maar gek genoeg kan ik dit meestal vrij goed hebben. Vraag me af of dat komt omdat ik er dan de controle over heb.
Momenteel zit ik niet bepaald lekker in mijn vel en kan ik aanrakingen een stuk minder goed hebben zeker als het onverwacht is. Hoe goed bedoeld ook kan iemand me dan toch dusdanig raken dat ik daar last van heb of mijn gevoel uitschakel en daar voor een tijdje niet meer bij kan.
Mijn worsteling van de laatste weken is dat ik die aanrakingen allemaal helemaal niet wil maar eigenlijk diep van binnen juist ook het gevoel heb dat ik behoefte heb aan een knuffel. Maar het lijkt wel of ik daar van mezelf niet aan toe mag geven. Ik heb geen relatie en dat komt naar mijn idee ook omdat ik dit al die tijd heb afgehouden omdat ik de intimiteit die daarbij hoort erg eng vind. Nu vraag ik me af of dit hetgene is wat ik dan mis. Hoe dan ook blijf ik er flink mee worstelen en dat vind ik erg lastig!
Weet helemaal niet hoe ik hiermee om moet gaan en merk dat het me begint te frustreren, hebben jullie hier ervaring mee en/of tips of ideeen?

Groet Mieke

[Sofie]

Hoi Mieke,

Ik herken heel erg wat je schrijft, ik vind het ook heel moeilijk en laat het vaak gebeuren. Ook in mijn eigen relatie schakel ik mijn gevoel uit.
Terwijl ik diep van binnen het misschien wel wilt bv een knuffel krijgen van iemand die ik wel vertrouwd maar vind het dood eng.

Sommige hebben mijn geleerd dat als iemand je een hand geeft je het om een bepaalde manier kan vast houden dat je de andere op afstand dan houd en dus niet je kan zoenen om het zo even te zeggen.
Maar ik vind meestal zelf een hand geven eng.

Helaas heb ik weinig tips dan het misschien toch te zeggen.
Merk wel dat vriendinnen nu wel meer rekening mee houden.
Je hoeft niet uit te leggen waarom je het niet fijn vind. Maar gewoon dat je dat niet prettig vind en het niet aan de ander ligt.
Zo doet mijn man het en hij is niet misbruikt maar hij houd er ook niet zo van als vreemde hem drie zoenen willen geven en zo.

Dus daar heb ik van geleerd ook al vind ik het nog steeds erg, want wilt zelf niemand beledigen en voor mijn gevoel doe ik het doen wel.

Dus ik zit ook nog in het leer proces.

Mag ik vragen wat voor werk je doet?
Misschien heb je het elders wel al gezegd (maar weet het niet meer)

Liefs,
Sofie

[Gast]

Hoi Sofie,

Dank voor je reactie en fijn te lezen dat ik niet de enige ben die worsteld met dit probleem!

Iemand een hand geven leverd voor mij gelukkig geen hele grote problemen op. Al vind ik het wel moeilijk als de situatie bedreigend op me overkomt. Maar de laatste tijd begin ik het wel te zeggen als ik dat zoenen e.d. niet prettig vind of ik doe het gewoon niet. Vind ook niet dat ik me daar altijd voor hoef te verantwoorden. Ben het met je eens dat dit altijd een leerpunt zal blijven.

Waar ik nu het meeste mee worstel is toch het niet aangeraakt willen worden maar ondertussen ook echt behoefte hebben aan een knuffel.
Ga nu 2 jaar iedere drie weken naar een haptotherapeut die mij langzaam maar zeker leert weer contact te hebben met mijn lijf. In het begin was dit echt vreselijk en lag ik stijf van de spanning bij haar op tafel. Inmiddels gaat dit wel een stukje beter en kan ik haar aanraking beter voelen en verdragen. Het lijkt alleen wel of ik het mezelf niet eens toesta om dit ook fijn te vinden; zou dit toch de angst zijn?
Op dezelfde manier vind ik dat ik een sterke, krachtige vrouw moet zijn die alles prima alleen kan en totaal geen behoefte heeft aan een partner om lief en leed mee te delen. Ergens diep van binnen begint nu enorm aan me te knagen dat ik een heel heel andere behoefte heb. Weet niet wat hier mee te doen, op stel en sprong actie op ondernemen? En los ik het probleem daarmee op? Als ik jou reactie zo lees vraag ik me dat af.

Wat betreft mijn werk; ik ben verpleegkundige in een ziekenhuis op de afdeling gynaecologie/ verloskunde en chirurgie off all places.
Werken kan voor mij dus niet zonder mensen aan te raken. Je kunt je vast voorstellen dat daar helaas ook best vervelende handelingen bij horen. Maar misschien is het moeten aanraken ook wel de beste manier om de angst hiervoor te overwinnen.
De laatste maanden heb ik geleerd dat ik heel goed kan dissocieren en daar blijk ik op het werk dan ook dankbaar gebruik van te maken......
Hopelijk ben je hiermee voldoende op de hoogte!

Liefs Mieke

[Sofie]

Hoi Mieke,

Ja dat gevoel behoefte hebben aan een partner en toch het dood eng vinden erkende ik ook hoor. Toen ik mijn man leerde kende hield ik hem ook op een afstand vond hem wel leuk lief en aardig, maar durfde het nog niet aan. Maar hij had blijkbaar geduld.
Nu is het wel zo dat hij mij soms een knuf mag geven maar soms ook niet en s. gaat gewoon niet. Iets wat hij heel moeilijk vind maar wel begrijpt. Ook al zegt die dat die hoopt dat ik ooit ervan leer te genieten en het wel zou lukken.

Dus ja ik ben er nog niet.

Je hebt wel mooi werk, maar lijk me inderdaad ook moeilijk.
Wel goed dat je het kan doen en ook dan maar kan dissocieren. Als het helpt en beetje bij beetje moet het toch wel goed komen?
Je werkt in ieder geval hard aan door naar een haptotherapeut te gaan.

Vind het goed van je hoor.
Ik durf dat niet.

Liefs,
Sofie

[wie?]

Hallo Mieke,

Ik begrijp heel goed jou dubbel gevoel. Zelf werk ik in de gehandicapten sector waar dus ook heeeeel veel knuffels bij horen en aanrakingen om bijvoorbeeld mensen te wassen. Net zoals jou heb ik er op mijn werk geen probleem mee en dat heeft idd met controle te maken. Op je werk ben je deskundige en is het je werk zonder gevoel of echte intimiteit. En ben je er ergens zeker van (ergens want je blijft op je hoede je bent nooit 100% zeker) dat er daar niets anders achter zit.

Thuis is het idd een heel ander verhaal. Mijn vriend knuffelt graag en ik helemaal niet. Vaak doe ik het dan wel om hem een plezier te doen maar is het niet echt met gevoel. Heeeeeel soms voelt het wel goed en dan schrik ik eigenlijk van het gevoel. Dus ergens wil ik het ook echt wel en verlang je echt naar dat gevoel maar om het goede te voelen is ook heel vreemd, een gevoel dat je niet kent en net daarom ook heel beangstigend. En om zijn *** vast te nemen of om er mee in de buurt te komen vind ik verschrikkelijk. Vind het voor hem heel jammer en voel me er ook schuldig over dat ik het op het werk kan en bij hem niet...Dus het is in feite altijd een tweestrijd: ik wil het wel, ik wil het niet, ... ik kan het, ik kan het niet ... En in een relatie heb je net die controle niet want dan ben je twee "gelijken" om het zo te zeggen en wordt er wel meer verwacht.

Maar ik denk dat het wel heel belangrijk is waar jij weet en aanvoelt van dat wil ik niet om daar toch je grenzen te trekken. Zeker duidelijk genoeg zijn want anders blijven mensen dat doen hoor! En zoals Sofie al zei je hoeft helemaal geen reden of verklaring geven. Je grenzen zijn al genoeg overschreden geweest en is daarom wel allemaal heel moeilijk.
Net zoals je aangeeft dat het bij je haptotherapeut en langzaam en moeilijk proces is het zeker in een relatie een heeel moeilijk en langzaam proces. Waardoor er zeker verbetering en verandering in zit maar het blijft levenslang volgens mij. Ik heb al 15 jaar een vaste relatie maar het is en blijft moeilijk. Ik denk wel dat als je een partner wil en vind en enorme bijdrage kan leveren en steunen op andere gebieden. Maar ja dat is natuurlijk voor iedereen allemaal verschillend. Daarom schrijf ik ook enkel maar mijn gedachten en mijn ervaringen erover, het is geen absolute waarheid natuurlijk. Maar zoals je vraagt of het je probleem oplost dan moet ik je teleurstellen denk ik.

Veel sterkte!

Wie?

[Gast]

Beste Wie?

Dank voor je reactie!
Dat gehandicapten graag knuffelen weet ik, een avond in de week doe ik met zulke mensen vrijwilligerswerk, maar dat voelt toch anders omdat ze het naar mijn idee met een andere bedoeling doen. En als dat niet zo is kap ik het ook sneller af naar mijn idee.
Langzaam maar zeker begin ik me te beseffen dat die aanrakingen altijd een gevoelig punt gaan blijven. Zeker nu ik de reacties hier zo lees. Met mijn onnozele hoofd had ik in gedachte dat dat helemaal over zou gaan. Maar goed de wens is natuurlijk de vader van de gedachte.

Weet eigenlijk niet zo zeer of het een partner is die ik zoek of een maatje om dingen mee te delen. Wat ik wel weet is dat ik vooral bang lijk te zijn om mensen dicht bij te laten komen. Er word gezegd dat angst het beste overwonnen kan worden door de dingen heel bewust aan te gaan. Wat betreft spinnen kan ik melden dat dit inderdaad zo is maar of dat hier ook voor geld? Er is ben ik bang maar een manier om daar achter te komen....
Ik ga dus nog maar door met de haptotherapie in de hoop me in ieder geval daar uiteindleijk aan over te kunnen geven.

Groetjes Mieke

[Gast]

Hoi Mieke,

Vroeg me af doe je nu hapo therapie en valt dat mee?
Nu ja wat mannen betreft snap ik je heel goed.
Vind het ook niet fijn als ze me vasthouden zo een overheersent gevoel help ik stik
Terwijl ik dat bij bepaalde vrouwen niet heb heb meer het moedergevoel als ik door een vrouw wordt vastgehouden zacht en herkenbaar lichaam nu mogen alleen maar bepaalde mensen me vast houden zoals mijn peute
Ik hoop van je te vernemen hoe jehapo therapie ervaart?
Vind het interssant
Liefs Silvia

[Gast]

Hoi Silvia,

Fijn dat je mijn mannending begrijpt! Wat je omschrijft over dat moedergevoel herken ik ook wel. Ik wil nog steeds liever niet aangeraakt worden maar heb af en toe ook erg behoefte aan een knuffel of om zoals vroeger voor het misbruik veilig bij mij moeder in bed te kruipen. Maar dat durf ik nog steeds niet goed. Wat ik wel beter kan toelaten is een knuffel van een paar vriendinnen die ik heb. En die zijn dan ook zo lief om dat regelmatig te doen.

Ja, ik doe nog steeds hapthotherapie!
Ook ga ik eens in de 2 weken naar een psycholoog maar naar mijn idee heb ik nog steeds meer aan mijn bezoekjes aan de hapthotherapeute. Moet er denk ik wel bij vermelden dat het een vrouw is (ze heet ook Mieke).
Al 3 jaar kom ik nu bij haar. In het begin kwam ik daar voor mijn nekklachten, ze is ook fysiotherapeut, na ongeveer een half jaar kreeg zij na vooral veel praten mij uiteindelijk zo ver dat ik over het misbruik ben gaan praten.
In het begin vond ik het doodeng om naar haar toe te gaan. Toen ze nog niet wist van het misbruik wilde ze altijd dat ik in mijn ondergoed op de tafel ging liggen wat ik nog wel het meest vervelend vond. Ik lag dan letterlijk stijf van angst op de tafel! Toen ik haar eenmaal verteld had over mijn verleden zijn we opnieuw begonnen.
In eerste instantie lag ik toen met mijn kleren aan op tafel. Langzaam maar zeker zijn we gaan ontdekken waar mijn grenzen liggen. Voor mij is op mijn buik liggen bijvoorbeeld veiliger als op mijn rug.
Mieke heeft me door haar aanrakingen en gesprekken langzaam maar zeker zover gekregen dat ik niet meer altijd dissocieer als ze me aanraakt. Doordat ik dat minder doe ben ik nu weer aan het leren hoe mijn lijf voelt en welke gevoelens daar bij horen.
Het gaat langzaam maar ik heb het idee dat ik er de controle over heb en word door haar langzaam maar zeker geprikkeld om meer uit mijn confortzone te komen. Te voelen wat mijn lijf me verteld. Daardoor begin ik nu pas (na 3 jaar) te ontdekken dat ik echt al heel wat overwonnen heb.

Dus ja nu achteraf kan ik iedereen die dergelijke ervaringen in het verleden heeft en daardoor veel dissocieerd hapthotherapie aanraden. Maar ik zeg absoluut niet dat het makkelijk en leuk is! Bovendien is het denk ik erg belangrijk dat je iemand vind waar je je veilig bij voelt en waar je vertrouwen in hebt.
Als laatste is het ook belangrijk te onderzoeken hoe het zit met de vergoeding van je verzekering. Durf te zeggen dat ik best goed verzekerd ben. Per jaar krijg ik 600 euro vergoed. Dat is lang niet voldoende maar omdat ik het zo belangrijk vind betaal ik de rest nu zelf en dat moet je natuurlijk wel kunnen...

Mieke is voor mij echt een heel belangrijk geweest de afgelopen jaren en zal dat de komende tijd ook nog zijn. Zonder haar had ik de moed al veel eerder opgegeven en was ik naar mijn idee nooit zover gekomen als ik nu ben.

Het is wel een heel lang bericht geworden maar ik hoop dat ik hiermee je nieuwschierigheid een beetje heb bevredigd hebt. Overigens lees ik het graag als dat niet zo is!

Groetjes Mieke

[Gast]

Hoi Mieke,

Vind je bericht echt interssant hoor
Wel heftig zeg alleen in je ondergoed op een tafel gaan liggen pfff knap dat je dat durfde en je geholpen heeft ... nu ja geef je al aan wat ik dacht dat er soms toch meer nodig is dan te praten praat al zo lang en mijn pijn is nog niet weg zoals jij het beschrijft is het wel héél confronterend goed dat het je geholpen heeft om uiteindelijk te praten,
wat moedig allemaal fijn dat je vriendinnen hebt die je je af en toe kunnen knuffelen jammer dat het niet zoveel kan als jij zou willen of kunnen
daarom een knuf van mij als het mag?
Liefs Silvia

[Gast]

Hoi Silvia,

Fijn dat je wat aan mijn berichtje hebt gehad.
Dankjewel voor je knuffel! En als het mag geef ik je er graag een terug!
Dat het in het begin erg heftig was begin ik me nu het zo terug lees volgens mij pas echt te beseffen. Wat ik van die tijd nog wel goed weet is dat ik altijd heel erg moe was en het me veel moeite heeft gekost om gewoon met alles en dan met name mijn werk door te blijven gaan. Achteraf bedenk ik me dat ik toen nog bijna continu dissocieerde. Dat is denk ik wel hetgene wat me overeind heeft gehouden....
Begrijp ik je goed dat je het idee hebt met een psycholoog alleen niet verder te komen en je daarom op zoek bent naar andere mogelijkheden?

Groetjes Mieke