lotgenoten seksueel misbruik

ik vind het moeilijk om moeder te zijn,omdat het zo tegenstrijdig is. ik heb nooit gevoel gehad dat ik er mocht zijn.
in de opvoeding van mijn kinderen kregen wij een orthopedagoog thuis omdat beide kinderen een vorm van autisme hebben en 4 jaar geleden heeft mijn man ook een diagnose gekregen.
ik vond en nog steeds heel moeilijk om een knuffel te geven aan mijn kinderen en als ze pijn hadden wist ik niet hoe ik ze moest troosten.
wat ik het ergste vond is dat de orthopedagoog vond dat je ze moet straffen.
en dat is het grootste probleem dat kan ik niet en heb ik ook nooit gedaan.dat komt omdat ik altijd gestraft werd dagelijks. mijn kinderen vinden me grappig en vinden me anders dan andere moeders. ik stop even
willy

Lieve Willy,

Straffen kan op verschillende manieren he. Ik begrijp heel goed dat je het heel moeilijk vind.
Maar bv als een kind een grote mond heeft tegen jou. Ze even waarschuwen dat dat niet kan. En als die door zou gaan hem/haar even op de gang 5 min laten staan of zo. Is heel iets anders dan slaan of opsluiten enz...
Snap je een beetje wat ik bedoel. Er zijn vromen om je kind even te laten weten dat dat echt niet kan wat ze doen... zonder dat ze traumas aan overhouden plus ze hebben ook grenzen nodig. Op een goede manier.

Maar begrijp echt dat het heel moeilijk is hoor. Ik zou dat ook moeilijk kunnen.

Sterkte,
Sofie

Hoi Willy,

Ik begrijp wel dat dit heel moeilijk is voor jou. Want, hoe kan jij je kinderen de gezonde grenzen geven, terwijl jouw grenzen nooit zijn gerespecteerd en er zo bruut geweld is aangedaan. Maar, wat Sofie aangeeft klopt.

Het is ook wel extra moeilijk voor jou dat precies jij een man en kinderen hebt met een vorm van autisme denk ik. Emoties en een knuffel en dat soort dingen is toch moeilijk voor mensen met autisme? Of zie ik dat verkeerd?

Lieve groet,

Monique.

Dat klinkt best ingewikkeld joh, doordat er in jullie gezin ook kids en een partner zijn met ASS.

Ik herken het wel, dat tegenstrijdige gevoel. Ik heb dat ook wel, maar dan vooral omdat het zo tegenstrijdig is het vreselijke met het onschuldige: alle herinneringen waar ik mee moet omgaan, de nachtmerries, herbelevingen, de flashbacks... en tegelijkertijd een mama zijn voor mijn kinderen. Soms heel moeilijk, soms voelt het of ik het niet verdien, soms twijfel ik of ik het wel kan...

Toch nog maar even reageren op dit onderwerp.

Zelf heb ik bewust geen kinderen, ik zeg altijd dat mijn angsten dan nooit meer weg zijn.
Ik heb het niet aangedurft een nieuw leven op deze aardbol te zetten, ik ben me te bewust van alle gevaren.
En de angst dat ik ooit maar een moment iets zou doen waardoor ik op m'n ouders zou lijken, dat kan ik niet aan. Ik wilde hun ook niet het plezier van kleinkinderen geven.

Ondanks dat ik dus zelf geen kinderen heb, begrijp ik jullie helemaal.
Opvoeden is de moeilijkste uitdaging in het leven, en helemaal als jezelf zo beschadigd bent. En hoe geef je je kids alle liefde en warmte, zonder dat je dit aan jezelf kan geven.

Ik heb al moeite als ik m'n katjes een knuffel geef en ze hebben daar net ff geen zin in, m'n maag draait dan om omdat ik dan het gevoel heb over hun grens te gaan, bizar toch!!!!

Groeten
Danique

Lieve Danique,

Wat verdrietig.
Jij zou een kind nooit iets aandoen!!!
Ik heb de macht gezien die ik kon hebben over mijn zoon toen hij baby was. Dat was heel eng en confronterend. Ik koos er voor hem geen kwaad te doen. Om hem liefdevol en in alle onschuld te laten opgroeien. Die keuze heeft iedereen. En ik weet gewoon dat jij ook het goede zou kiezen. Dat weet ik door de reacties die je altijd schrijft hier. Je bent een lieve en krachtige vrouw. Je kiest er voor je verleden aan te pakken, om te kunnen helen. Dat is zo dapper.

Wat een grote angst. Dat is zó naar. Ik ken angst, maar dan anders. Jij gaat niet over grenzen!!!

En je ouders, die tellen niet mee in dit verhaal. Als jij voor kinderen had gekozen hadden ze sowieso nooit alleen met je ouders mogen zijn. Toch?

Het gaat om jou Danique, om wat jij wilt en wat jij aan kan!

knuf

Liefs,

Monique.

Dank lieve Monique voor je onwijs lieve reactie.
Kom er binnenkort nog ff op terug.

Groeten
Danique

Is goed hoor.

Hey Monique.

Het was een beetje warrig geschreven, maar zal nog iets meer uitleggen over m'n angst.
Het is niet dat ik zelf mijn kind iets zou aandoen, maar angst is meer voor de grote buitenwereld. Ik ben me te bewust dat er veel slechte mensen zijn en ben dan bang dat ik m'n kind niet zou kunnen beschermen.
Of dat er ooit eens een situatie is dat je toch hetzelfde reageerd als je ouders ofzo. Dat je kind dan zegt, je lijkt je moeder wel....

Ik weet zeker dat ik een goede moeder zou zijn qua liefde en warmte, maar zou m'n kind verstikken met m'n angst voor andere mensen.

Groeten
Danique

Ik begrijp je