Bericht
door Gast » 06-04-2012 15:29
Hay Silvia
Herken goed wat je schrijft. Je beschrijft eigenlijk twee verschillende dingen, misschien is het belangrijk om die goed uit elkaar te houden, eigenlijk wel drie verschillende dingen. Als eerste je woede met alle gevolgen van dien. Als tweede niet goed om kunnen gaan met kritiek en ten derde het stellen van je grenzen (en mensen die dat niet serieus nemen)
Het lijkt mij dat je niet alles tegelijk aan kunt pakken en alle drie de dingen ook een andere benadering nodig hebben. Ik kan natuurlijk alleen uit eigen ervaring praten en of je er iets aan hebt, is natuurlijk ook helemaal aan jou.
De woede kwam bij mij voort uit wat mij in het verleden is aangedaan. Omdat ik die vaak niet goed kwijt kon, richtte ik mij maar op kleine, onbelangrijke dingen. Dat begrepen andere mensen niet, wat heel begrijpelijk is. Ik heb dat gevoel van diepgewortelde woede nog steeds maar ik kan het nu wel beheersen. Dat lukt mij door boos, razend te zijn op diegene die het verdienen (de dader of daders) en desnoods schrijf ik dat van mij af. Maar tegen alle mensen die mij niets hebben misdaan probeer ik te beseffen dat ik met kalmte en vriendelijkheid veel verder kom en veel meer begrip krijg, dan dat ik begin te razen. Uiteindelijk werkt dat immers destructief. Dat is best moeilijk, maar levert meteen resultaat op als het mij lukt. De reacties van anderen zijn dan ook zo positief dat het mij motiveert om op die weg door te gaan. Soms een terugvallentje probeer ik mijzelf dan maar te vergeven.
Omgaan met kritiek is, denk ik, voor iedereen moeilijk. Heel vaak zegt het meer over diegene die kritiek uit, dan over diegeen die de kritiek krijgt. Over het algemeen heb je er niet zoveel aan om kritiek te uiten, zeker als het niet al te opbouwend gebeurd. Ik probeer dan maar te bedenken wat de reden is dat ze mij dit zeggen (kritiek dus). Is het werkelijk om mij te helpen en hebben zij er dus de beste bedoelingen mee, of willen ze mij ermee kwetsen. Als het goedbedoeld is, neem ik het voor kennisgeving aan, reageer niet meteen en laat het bezinken. Zeg soms bijvoorbeeld; "Goed dat je me daarop wijst, ik zal er eens verder over nadenken." Ik probeer het niet als persoonlijk verwijt op te vatten. Het is altijd handig om te weten hoe andere mensen er over denken, ook al denk je zelf anders. Iets vanuit verschillende gezichtpunten kunnen bekijken, betekent dat je meer openstaat en ruimdenkend bent. We hebben allemaal recht op onze eigen mening en ook om die te uiten. (zolang je het beschaafd houdt, denk ik daar dan achteraan)
Even voor alle duidelijkheid, ik schrijf het wel makkelijk op, maar dat wil niet zeggen dat ik het ook zo makkelijk in de praktijk breng, altijd, het is en blijft iets waar ik voortdurend aan moet werken. Maar als ik dat doe, dan verbetert het wel mijn kwaliteit van leven.
Dan het laatste en, wat mij betreft ook, het moeilijkste punt. Het stellen van mijn eigen grenzen en de manier waarop ik dat doe. Heel vaak heb ik gemerkt dat te lang mijn mond hou om dan ineens, als de spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen, te keer ga en ook al hun vorige keren voor hun voeten gooi. Het is dan te hoog opgelopen en eigenlijk heb ik dat zelf gedaan, omdat ik niet meteen er iets van gezegd heb. Nu probeer ik dus zo snel mogelijk als mij iets echt niet bevalt, meteen daar wat van te zeggen. Dan kan het tenminste uitgepraat worden en is het niet een hele berg.
Een ander punt is natuurlijk als mensen telkens maar over je grenzen blijven gaan en je helemaal niet serieus nemen. Dan is er natuurlijk iets heel anders aan de hand. De vraag of je wel met deze mensen moet omgaan, die zich blijkbaar niets van je aantrekken. Het is ongezond voor je. Iedereen mag grenzen stellen en anderen dienen die te respecteren. Maar opkomen voor jezelf is altijd best moeilijk, vind ik. Het is altijd makkelijker om voor iemand anders op te komen. Dat bedenk ik mij dan. Wat zou ik doen of adviseren als mijn beste vriendin dit overkomt en meestal weet dan heel goed wat ik moet doen. Ik moet ook regelmatig even een gesprekje met mijzelf voeren over de vraag hoe ik graag behandeld wil worden en daar dan ook conseqent in zijn.
Ik heb pasgeleden nog meegemaakt dat iemand mij uitschold, dat deed die man wel vaker en altijd probeerde ik dan uit te leggen dat ik dat niet grappig vond, hij dus wel, want dat was altijd zijn reactie; "het was maar een grapje, je weet toch hoe ik dat bedoel.... " Ik heb er lang met mijzelf over nagedacht, want het voelde gewoon niet goed. Toen ik hem weer tegenkwam en hij mij begroette met de woorden: "Hé maf wijf." heb ik hem alleen maar vuil aangekeken en het raampje van mijn auto weer dichtgedraaid, zonder een woord of hem nog een blik waardig te gunnen. Als mensen mij niet fatsoenlijk benaderen, dan hoef ik niet daar niet mee in gesprek, dat heeft dan al geen zin meer. Ik denk dat alleen die manier voor hem duidelijk genoeg was, zolang ik bleef praten, kreeg hij immers aandacht, ook al schreewde ik bijna dat hij het niet meer moest doen. Maar na die ijskoude reactie heeft hij nooit meer gescholden. Gewoon laten zien wat je voelt, bleek de oplossing.
Nou, het is een lange reactie geworden. Maar vond het erg belangrijk omdat ik er zelf dus ook zo'n last van heb en heb gehad.
Groetjes en succes, Mirat
