Ik wist niet zo goed waar ik het kon plaatsen, dus als dit niet de juiste plek is, dan is het beheer natuurlijk vrij om het te verplaatsen.
Gisteren werd mijn verleden opeens onderwerp van gesprek, waar twee van mijn kinderen bij waren. Nu weten zij "mama heeft een misbruik verleden" maar wat dat specifiek voor mij betekent en welke gevoelens en gedachten daarbij komen kijken, weten zij natuurlijk niet.
Ik voelde me erg opgelaten en zeker niet vrij om me uit te spreken, wat ik anders best graag gewild had.
Nu gaf ik dat ook aan, dat ik dat niet prettig vond met die kids er bij, maar kreeg van de kinderen een verwijtende reactie. Waarom mag een vreemde wel weten wat u bezig houdt en wij niet?
Voelde me wel een beetje schuldig en toch heb tonnen redenen waarom ik hen liever niet belast, maar nu zei mijn therapeut dat ik gedoseerd best het een en ander met hen delen mag, bijvoorbeeld mijn verdriet erover en mijn gevoelens van onmacht en onzekerheid
heeft iemand van jullie hier ervaringen mee? of ideeën over?
mijn overdenkingen
-
Gast
Lieve Damskey.
had je bericht al een paar keer gelezen maar wist er niet echt een antwoord op.
Mijn moeder heeft zelf ook een misbruiverleden maar weet ook niet over haar gevoelens en ook een beetje dubbel omdat ze mij niet gelooft denk dat ze alles verstopt.
IK vind het superkanp dat je daar met je kinderen wilt over praten is ook een heel moeilijk onderwerp snap dat je het lastig wil en je wilt je kids waarschijnlijk ook het verdriet besparen.
Miss kan je zeggen dat mama het heel moeilijk vind om erover te praten.
Maar dat je het doet wanneer het je aankan.
Dosseren wat je peut zeg vind ik een goede oplossing.
Je hoeft je zeker niet schuldig te voelen het is en was je schuld niet.
Soms ik gewoon beter praten met een neutraal persoon je kids vertellen je toch ook al hun geheimpje's niet denk ik dan maar.
het komt wel hoe oud zijn je kids?
Was aan het denken miss een vreemde bedeking maar ze meenemen naar de peut sta je er toch niet zo alleen voor als het mogelijk is
natuurlijk
sterkte meid
knuf als je wil?
liefs Silvia
had je bericht al een paar keer gelezen maar wist er niet echt een antwoord op.
Mijn moeder heeft zelf ook een misbruiverleden maar weet ook niet over haar gevoelens en ook een beetje dubbel omdat ze mij niet gelooft denk dat ze alles verstopt.
IK vind het superkanp dat je daar met je kinderen wilt over praten is ook een heel moeilijk onderwerp snap dat je het lastig wil en je wilt je kids waarschijnlijk ook het verdriet besparen.
Miss kan je zeggen dat mama het heel moeilijk vind om erover te praten.
Maar dat je het doet wanneer het je aankan.
Dosseren wat je peut zeg vind ik een goede oplossing.
Je hoeft je zeker niet schuldig te voelen het is en was je schuld niet.
Soms ik gewoon beter praten met een neutraal persoon je kids vertellen je toch ook al hun geheimpje's niet denk ik dan maar.
het komt wel hoe oud zijn je kids?
Was aan het denken miss een vreemde bedeking maar ze meenemen naar de peut sta je er toch niet zo alleen voor als het mogelijk is
natuurlijk
sterkte meid
knuf als je wil?
liefs Silvia
-
Gast
hi,
mijn kinderen zijn 13, 15 en 18 jaar. Geweldige jonge mensen met het hart op de juiste plek
ze waren 7-9 en 13 toen hun vaders daad uitkwam en ze hem 's morgens voor school nog hadden en tussen de middag voor lange tijd kwijt waren
ze hebben een hoop verdriet gehad en begrijpen nog steeds niet hoe vader dat allemaal heeft kunnen doen. Ze zijn echt door een hel gegaan
dat mijn verleden simulair is aan dat wat hij deed weten ze inmddels dat maakt ook dat ze vragen stellen en meer willen weten
ik ben vooral bang dat ze er meer pijn door krijgen,
kan het niet zo goed uitleggen, maar dat ik hun vader niet meer kan luchten mag voor mijn gevoel geen aanleiding zijn voor hun gevoel naar hun vader toe
nou ja de oudste wil niets meer met hem van doen hebben, maar mijn boys wel, die gaan ook elke 14 dagen een dag op bezoek blehhhh
mee naar mijn peut is geen optie voor mij...dat is echt mijn enige "ik" moment waar ik ook echt alles kan zeggen wat er van bnnen leeft
dat wil ik niet beschadigen ik zou geslotener worden denk ik
dank je wel voor je reactie
fijn om net even een andere gedachte mee te krijgen
groetjesss
mijn kinderen zijn 13, 15 en 18 jaar. Geweldige jonge mensen met het hart op de juiste plek
ze waren 7-9 en 13 toen hun vaders daad uitkwam en ze hem 's morgens voor school nog hadden en tussen de middag voor lange tijd kwijt waren
ze hebben een hoop verdriet gehad en begrijpen nog steeds niet hoe vader dat allemaal heeft kunnen doen. Ze zijn echt door een hel gegaan
dat mijn verleden simulair is aan dat wat hij deed weten ze inmddels dat maakt ook dat ze vragen stellen en meer willen weten
ik ben vooral bang dat ze er meer pijn door krijgen,
kan het niet zo goed uitleggen, maar dat ik hun vader niet meer kan luchten mag voor mijn gevoel geen aanleiding zijn voor hun gevoel naar hun vader toe
nou ja de oudste wil niets meer met hem van doen hebben, maar mijn boys wel, die gaan ook elke 14 dagen een dag op bezoek blehhhh
mee naar mijn peut is geen optie voor mij...dat is echt mijn enige "ik" moment waar ik ook echt alles kan zeggen wat er van bnnen leeft
dat wil ik niet beschadigen ik zou geslotener worden denk ik
dank je wel voor je reactie
fijn om net even een andere gedachte mee te krijgen
groetjesss
-
Gast
Hoi Damskey
Jouw probleem herken ik helemaal. Ik ben zelf moeder van twee zoons (28 en 29 jaar). De situatie met hun vader maakt het er nog moeilijker op. Dat heb ik dan zelf niet. Ik wilde graag even reageren, omdat ik er ook vaak mee te maken heb.
Ten eerste begrijp ik maar al te goed dat als je er onverwacht mee geconfronteerd wordt dat altijd heel onprettig is en je daarbij ongemakkelijk voelt, want het is ongemakkelijk, vind ik. Voor mij zou het probleem vooral zijn dat iemand anders 'zomaar' hierover begint al het probleem zijn, met of zonder de kinderen erbij. Ik vind dat je mag verwachten dat anderen zich 'fatsoenlijk' gedragen.
Het is begrijpelijk dat jij je kinderen wilt beschermen en anderzijds graag had willen praten. Ik weet natuurlijk niet hoe het gezegd is, maar was het van jouw kinderen echt een verwijt? Zover ik begrijp voelen zij zich gekwetst dat je wel met een vreemde praat en niet met hun en voelen ze zich buitengesloten. (als ik het dus goed begrepen heb)
Ook ken ik je kinderen niet maar ik heb het altijd erg gewaardeerd dat mijn zoons wilden weten wat mij was overkomen. De jongste zoon heeft dat jaren niet willen weten, maar het is nu eenmaal een deel van mij en verklaard ook veel van mijn gedrag. Dus ik ben heel dankbaar dat ik nu met allebei mijn zoons over dit akelig verleden kan praten.
Natuurlijk heb ik mijn twijfels gehad en ben ik voorzichtig begonnen. Heb goed opgelet dat het voor hen wel te verdragen was. Rustig aan, niet te lang, geen details zijn dan steekwoorden geweest. Bang om ze te kwetsen was ik niet echt, dat komt misschien omdat ik van de oudste zoon altijd zulke fijne reacties kreeg. Hij wilde het allemaal heel goed begrijpen en er voor mij zijn, zoals ik dat ook voor hem wil. Zo'n contact bouw je langzaam samen op.
Soms heb ik ook het initiatief aan hen overgelaten en gewacht tot zij met vragen kwamen of heb ik hen websites aangereikt, geheel vrijblijvend natuurlijk, voor als zij meer willen weten. Mee naar de therapeut of laten lezen wat ik schrijf is taboe, dat is van mij, dat is prive. Daar stel je, naar mijn idee, heel goed de grens.
Dat is trouwens bij misbruik altijd een moeilijk iets, vind ik. Als het om een 'normaal' seksueel contact was gegaan had je er waarschijnlijk nooit over gepraat en is het raar en onbeschoft als anderen ernaar vragen, maar als het om misbruik gaat dan zou dat ineens wel moeten of zo.
Ik trek daarin heel duidelijk ook een grens. Zou niet eens kunnen praten over de verkrachting zelf, vind dat te intiem. Wel praat ik over de gevolgen die het heeft gehad. Wat het met mij doet en zo.
Met mijn zoons praat ik meestal in algemene termen. Ook vertel ik wel welke invloed het heeft gehad op mijn manier van denken en opvoeden, afhankelijk van hun leeftijd natuurlijk. Ik heb nog steeds een heel nauw contact met ze. Wij voelen ons, juist door het delen van de smart, meer verbonden met elkaar. Ik zou niet gauw bang zijn dat je de kinderen kwetst. Zolang je je niet verschuilt achter je misbruik, zolang je het niet als excuus gebruikt dan denk ik dat juist jouw vertrouwen in hen de band alleen maar hechter maakt.
Zo sta ik erin, tenminste. Misschien heb je er iets aan.
Groetjes Mirat
Jouw probleem herken ik helemaal. Ik ben zelf moeder van twee zoons (28 en 29 jaar). De situatie met hun vader maakt het er nog moeilijker op. Dat heb ik dan zelf niet. Ik wilde graag even reageren, omdat ik er ook vaak mee te maken heb.
Ten eerste begrijp ik maar al te goed dat als je er onverwacht mee geconfronteerd wordt dat altijd heel onprettig is en je daarbij ongemakkelijk voelt, want het is ongemakkelijk, vind ik. Voor mij zou het probleem vooral zijn dat iemand anders 'zomaar' hierover begint al het probleem zijn, met of zonder de kinderen erbij. Ik vind dat je mag verwachten dat anderen zich 'fatsoenlijk' gedragen.
Het is begrijpelijk dat jij je kinderen wilt beschermen en anderzijds graag had willen praten. Ik weet natuurlijk niet hoe het gezegd is, maar was het van jouw kinderen echt een verwijt? Zover ik begrijp voelen zij zich gekwetst dat je wel met een vreemde praat en niet met hun en voelen ze zich buitengesloten. (als ik het dus goed begrepen heb)
Ook ken ik je kinderen niet maar ik heb het altijd erg gewaardeerd dat mijn zoons wilden weten wat mij was overkomen. De jongste zoon heeft dat jaren niet willen weten, maar het is nu eenmaal een deel van mij en verklaard ook veel van mijn gedrag. Dus ik ben heel dankbaar dat ik nu met allebei mijn zoons over dit akelig verleden kan praten.
Natuurlijk heb ik mijn twijfels gehad en ben ik voorzichtig begonnen. Heb goed opgelet dat het voor hen wel te verdragen was. Rustig aan, niet te lang, geen details zijn dan steekwoorden geweest. Bang om ze te kwetsen was ik niet echt, dat komt misschien omdat ik van de oudste zoon altijd zulke fijne reacties kreeg. Hij wilde het allemaal heel goed begrijpen en er voor mij zijn, zoals ik dat ook voor hem wil. Zo'n contact bouw je langzaam samen op.
Soms heb ik ook het initiatief aan hen overgelaten en gewacht tot zij met vragen kwamen of heb ik hen websites aangereikt, geheel vrijblijvend natuurlijk, voor als zij meer willen weten. Mee naar de therapeut of laten lezen wat ik schrijf is taboe, dat is van mij, dat is prive. Daar stel je, naar mijn idee, heel goed de grens.
Dat is trouwens bij misbruik altijd een moeilijk iets, vind ik. Als het om een 'normaal' seksueel contact was gegaan had je er waarschijnlijk nooit over gepraat en is het raar en onbeschoft als anderen ernaar vragen, maar als het om misbruik gaat dan zou dat ineens wel moeten of zo.
Ik trek daarin heel duidelijk ook een grens. Zou niet eens kunnen praten over de verkrachting zelf, vind dat te intiem. Wel praat ik over de gevolgen die het heeft gehad. Wat het met mij doet en zo.
Met mijn zoons praat ik meestal in algemene termen. Ook vertel ik wel welke invloed het heeft gehad op mijn manier van denken en opvoeden, afhankelijk van hun leeftijd natuurlijk. Ik heb nog steeds een heel nauw contact met ze. Wij voelen ons, juist door het delen van de smart, meer verbonden met elkaar. Ik zou niet gauw bang zijn dat je de kinderen kwetst. Zolang je je niet verschuilt achter je misbruik, zolang je het niet als excuus gebruikt dan denk ik dat juist jouw vertrouwen in hen de band alleen maar hechter maakt.
Zo sta ik erin, tenminste. Misschien heb je er iets aan.
Groetjes Mirat
-
Gast
Hey,
Zelf ben ik mamma van een 2,5 jaar oud meisje dus die snapt het nog niet. Maar omdat zij in mijn geval uit incest voortkomt zal ik vanaf het begin af aan het gaan vertellen en uitleggen. Natuurlijk niet alla jn 1 keer maar ik ga en heb mezelf beloofd eerlijk te zijn. Ze is me meer dan lief en ik hoop dat ze snapt dat de manier waarop ze 'ontstaan is' niets à doet aan mijn (of mijn vriends) liefde voor haar.
Hoe dan ook: ik denk zelf als 19 jarige dat het wel leeftijden zijn waarop je ze dingetjes kan vertellen, misschien per kind? Zodat ze zelf hun vragen kunnen stellen? Zodat jij de reactie wat beter kan peilen in de zin van: stop hier is de grens.
Mijn eerste peut heb ik gevraagd hoe je zo iets aan kan pakken. En zelf had ik het idee een brief te schrijven en bij haar te zijn als ze die zou lezen(brieven geven je tijd te formuleren, en is voor haar iets tastbaars). Mijn peut zei toen dat omdat mijn kleine nog zo jong is dat niet gelijk zou werken maar ik dat later wel kon doen. Dus wie weet is een brief een idee voor jou?
Ik denk maar mee...
Liefs
Kimberly
Zelf ben ik mamma van een 2,5 jaar oud meisje dus die snapt het nog niet. Maar omdat zij in mijn geval uit incest voortkomt zal ik vanaf het begin af aan het gaan vertellen en uitleggen. Natuurlijk niet alla jn 1 keer maar ik ga en heb mezelf beloofd eerlijk te zijn. Ze is me meer dan lief en ik hoop dat ze snapt dat de manier waarop ze 'ontstaan is' niets à doet aan mijn (of mijn vriends) liefde voor haar.
Hoe dan ook: ik denk zelf als 19 jarige dat het wel leeftijden zijn waarop je ze dingetjes kan vertellen, misschien per kind? Zodat ze zelf hun vragen kunnen stellen? Zodat jij de reactie wat beter kan peilen in de zin van: stop hier is de grens.
Mijn eerste peut heb ik gevraagd hoe je zo iets aan kan pakken. En zelf had ik het idee een brief te schrijven en bij haar te zijn als ze die zou lezen(brieven geven je tijd te formuleren, en is voor haar iets tastbaars). Mijn peut zei toen dat omdat mijn kleine nog zo jong is dat niet gelijk zou werken maar ik dat later wel kon doen. Dus wie weet is een brief een idee voor jou?
Ik denk maar mee...
Liefs
Kimberly
-
Gast
dank julle wel voor de reacties
ik heb ze echt even goed op me laten inwerken en moet zeggen dat ik onwjs bewonderng heb voor de manier waarop jij, Mirat, de band met je zoons hebt en hoe jij, kimberly, het wil gaan aanpakken met je kleine is echt zo warm.
Zelf heb ik in alle andere opzichten een open en vertrouwelijke band met mijn kinderen. Het vertrek van hun vader heeft ons daarin ook erg versterkt denk ik. Misschien is dat voor mij ook wel de meest aanwijsbare reden voor mijn terughoudendheid daarin.
Zij hebben zo overhoop gelegen van binnen, het heeft hen zoveel gekost om weer een beetje vertrouwen in zichzelf en hun omgeving te hebben.
Ze zijn zeg maar net een beetje bekomen van al die ellende en hebben hun leventjes weer een beetje onder controle en op de rit. Mijn stukje zou hen misschien weer uit balans brengen, denk ik dan
maar ik ben inmddels wel gaan inzien dat krampachtig omzeilen ook niet echt bevorderlijk is voor de onderlinge band. Ik ben dan ook wel bezig om het niet meer echt te ontkennen of verloochenen, maar als er echt gericht gevraagd wordt dan doe ik een eerlijke poging om zonder echt op de details in te gaan, wel te vertellen over de impact en de gevolgen voor mijn denken en handelen.
ben nu al eens aan het expirimenteren en moet zeggen dat de reacties hartverwarmend zijn. Ze willen er daarin ook zo graag voor me zijn.
Nou ja, in mijn brein moet het nog "normaal" worden want ik ben nog erg van het 'er willen zijn en zorgen voor' mijn kinderen in plaats van andersom
maar ja, nu ze groter worden worden het ook meer volwassen gesprekken en zijn ook gevoelige onderwerpen niet altijd meer te verbloemen
ook wel weer een uitdaging
groetjes
ik heb ze echt even goed op me laten inwerken en moet zeggen dat ik onwjs bewonderng heb voor de manier waarop jij, Mirat, de band met je zoons hebt en hoe jij, kimberly, het wil gaan aanpakken met je kleine is echt zo warm.
Zelf heb ik in alle andere opzichten een open en vertrouwelijke band met mijn kinderen. Het vertrek van hun vader heeft ons daarin ook erg versterkt denk ik. Misschien is dat voor mij ook wel de meest aanwijsbare reden voor mijn terughoudendheid daarin.
Zij hebben zo overhoop gelegen van binnen, het heeft hen zoveel gekost om weer een beetje vertrouwen in zichzelf en hun omgeving te hebben.
Ze zijn zeg maar net een beetje bekomen van al die ellende en hebben hun leventjes weer een beetje onder controle en op de rit. Mijn stukje zou hen misschien weer uit balans brengen, denk ik dan
maar ik ben inmddels wel gaan inzien dat krampachtig omzeilen ook niet echt bevorderlijk is voor de onderlinge band. Ik ben dan ook wel bezig om het niet meer echt te ontkennen of verloochenen, maar als er echt gericht gevraagd wordt dan doe ik een eerlijke poging om zonder echt op de details in te gaan, wel te vertellen over de impact en de gevolgen voor mijn denken en handelen.
ben nu al eens aan het expirimenteren en moet zeggen dat de reacties hartverwarmend zijn. Ze willen er daarin ook zo graag voor me zijn.
Nou ja, in mijn brein moet het nog "normaal" worden want ik ben nog erg van het 'er willen zijn en zorgen voor' mijn kinderen in plaats van andersom
maar ja, nu ze groter worden worden het ook meer volwassen gesprekken en zijn ook gevoelige onderwerpen niet altijd meer te verbloemen
ook wel weer een uitdaging
groetjes