nu 5 jaar geleden werd mij bij een benszinestation door de dochter van(toen nog) mijn man verteld dat hij aan haar bekend had, dat hij mijn buurmeisje, het vriendinnetje van mijn dochter al ruim 4 jaar misbruikte. Het kind was als een eigen kind en dat is in geen enkel opzicht overdreven. Bij haar thuis was het niet echt thuis voor haar. Beide ouders zijn zwak begaafd en emotie-arm, waardoor zij eigenlijk hele weken bij ons te vinden was. Deelde een kamer met mijn dochter, ging mee met uitjes en vakanties. Mijn bonus-dochter, noemde ik haar.
Mijn lief had haar misbruikt
Ik denk echt dat ik stierf op dat moment. Ik hield van hem. Alles in mij was boos, verontwaardigd, ontsteld, maar ik hield van hem. Het deed zo’n pijn. De enige man, die ik ondanks alles nog steeds vertrouwde, dacht te kennen.
Waar was ik dan geweest?? Wanneer dan?? Waarom is ze nooit naar me toe gekomen??
Oh, mijn God ging het door mijn hoofd, mijn eigen dochter,hij zou toch niet ook?
Het waren luttele minuten denk ik, want vrij snel bedacht ik dat er actie ondernomen moest worden. Mijn baas moest ik afbellen, ik kon onmogelijk gaan werken. De buurvrouw moest gebeld. Dit meteen gedaan en zij kwam naar de benzinepomp om pas daar te horen wat er speelde. Ik heb haar gevraagd aangifte te doen. ik wilde aangifte doen.
Alle radartjes deden hun werk. De kids waren veilg op school, hij had niet door dat er iets speelde. er ging van alles door mijn hoofd. Er moest veel geregeld worden en het liefst voor de kids uit kwamen.
We zijn naar het bureau gegaan en hebben daar nog een uur op de zedenpolite gewacht.
We werden gehoord en om half 12 heb ik gevraagd of ik de kinderen mocht gaan halen, anders zou vader om 12 uur bij de poort staan en hen mee nemen. Mij werd verteld dat ze op het punt stonden mijn man op te pakken. Ik moest wel zelf naar de scholen van mijn kids. Ze zouden er ook stuk van zijn.Mijn dochter van 13 gehaald, op school kort de toedracht uit de doeken gedaan. Bij de jongens net zo. Dochter wilde alles weten, vroeg me het hemd van mijn lijf, probeerde er ook maar iets van te snappen... maar ik snapte er zelf nog helemaal niets van. En streng heb ik haar hoofdje in mijn handen genomen en gevraagd of ze wilde stoppen met al die vragen en gewoon te vertrouwen dat ik deed wat het beste was voor iedereen. Dat ik haar alles zou vertellen, zodra ik zelf wist wat er allemaal aan de hand was. De jongens waren nog zo klein. 9 en 7 jaartjes oud. We moesten naar het bureau van politie, maar hoe leg je aan kinderen uit dat hun vader wordt opgepakt. Ik heb het hen uitgelegd door een link te leggen naar wat er gebeurt als zij iets stouts deden. Naar je kamer, niet buiten spelen, een standje... Gevraagd wat er volgens hun gebeurt als grote mensen iets heel stouts doen. Toen ze dat niet wisten heb ik ze verteld dat dan de politie straf geeft, nou ja een rechter. En dat tot er een passende straf bedacht was, papa ook een soort huisarrest had, maar dan bij de politie. Voor dat moment was het genoeg. De oudste knaap vond het wel spannend allemaal en speelde in het kamertje met autootjes die er lagen. De kleine vond het eng en zat vast geplakt op schoot. Dochter lief vloog bij haar half zus op schoot en bleef maar zeggen dat ze het had kunnen weten.
Inwendig werd ik gek. We werden om beurten gehoord en verklaringen werden afgenomen.
Van die verhoren kan ik me niet zo veel meer herinneren. Behalve dan dat ik na een week of wat ontboden werd op het bureau en men mij verdacht van medeplichtigheid. Even later werd dat afgezwakt naar “wetenschap” van het misbruik. Een jaar eerder zou er al polite aan de deur zijn geweest voor een melding van seksuele intmidatie in het zwembad. De directie had aangfte gedaan tegen mijn man, omdat ze hem in een kleedhokje aantroffen met zijn gezicht in de schaamstreek van een 12 jarige. Dit kon niet waar zijn. Dachten zij nu werkelijk dat ik
Er werd van alles aangedragen als mogelijk excuus: dat ik werd gedwongen mijn mond te houden, dat ik de andere kant opkeek, omdat ik van hem hield, of bang van hem was
Ik was compleet uit mijn doen…
Toen werd ik plotseling alleen gelaten. Wel een uur heb ik daar alleen gezeten. Langzaam drongen de aantijgingen tot me door. Ik raakte in paniek. Als ze dat echt dachten, wat zou er met mijn kinderen gebeuren. Moest ik dan ook blijven. Toen dacht ik aan wat de rechercheur had gezegd. Er waren agenten bij mij thuis geweest. Dan moest er een proces verbaal van zijn. Daarin zou staan met wie ze gesproken hadden en wat het verdere verloop van het onderzoek gebracht had. Dit heb ik die rechercheurs ook verteld. En zij hebben de rapporten nog eens doorgenomen. Ik was destijds inderdaad niet gehoord. De verdachte (mijn man dus…) had kunnen uitleggen wat er aan de hand was en daarmee was het onderzoek gesloten. Ik ben laaiend geworden. Hoezo, daarmee was het onderzoek afgelopen...hebben ze die ouders niet benaderd, waarom is mij nooit iets gevraagd. Ik had er waarschijnlijk niets van willen geloven, maar toch...Als het goed was uitgezocht met die melding en de ouders en het kind van toen ook gehoord waren, was de ellende voor mijn buurmeisje wellicht een jaar eerder al voorbij geweest. Wat ik toen hoorde, sloeg werkelijk alles... het “slachtoffer” van toen was in huis bij mijn man en had verklaard dat de verdachte niets raars had gedaan en dat hij haar alleen maar had geholpen een puistje uit te knijpen
het slachtoffer, waar de beoogde dader bij was. Het duizelde mij echt. Wie was dat kind (slachtoffer) dan? Ik kende geen andere kinderen , meisjes de bij ons over de vloer kwamen. En toen bleek dat ook die melding over mijn buurmeisje ging. En ik had van niets geweten. De buren wisten van niets. Wel werd me nu duidelijk waarom we opeens nooit meer gingen zwemmen hij vertelde daar ruzie te hebben gehad om mijn autistische zoon en beschermend als hij was, waar het mijn oudste knaap betrof, heb ik daar nooit argwaan door gekregen. En plots zijn de puzzelstukjes één voor één op hun plek gevallen. De man waar ik mee getrouwd was, de vader van mijn kinderen, mijn lief, was een volslagen vreemde voor me. Wie was de man.
voor nu even genoeg...ben er best moe van.
sorry als het wat veel is of warrig
