Hoi,
zijn hier meer mensen die geen aangifte gedaan hebben en daar (soms) spijt van hebben?
Ik heb het nooit gedaan omdat ik altijd gedacht heb dat hem ook iets overkomen moet zijn omdat hij anders niet zo verknipt had kunnen zijn. Daarbij als ik aangifte zou doen zou ik mijn omgeving moeten inlichten, zou er mogelijk onderzoek gedaan worden door navraag bij naasten en dat was iets wat ik niet wilde. Lange tijd heb ik daar vrede mee gehad.
Nu heb ik spijt (en is de verjaringstermijn voorbij). Waarom? Ik ben er achter gekomen dat hij arts geworden is. Ik kan niet precies uitvinden wat voor een arts, maar eigenijk doet dat er ook niet toe. Als arts kan je boven mensen staan, kan hij letterlijk beslissen over van alles. Wat als hij vaker mensen zal misbruiken? Had ik dan niet iets moeten doen wat het mogelijk had kunnen voorkomen? Ik bedoel voor zijn daden kan ik niet verantwoordelijk zijn, dat weet ik, maar toch zit er een soort knagend iets. Mocht ik ooit horen dat hij meer slachtoffers gemaakt heeft en ik niets gedaan heb zal ik mezelf dat niet kunnen vergeven.
Ik hoop maar dat hij op het rechte pad gekomen is en nu probeert zijn fouten 'goed' te maken door mensen te helpen. Oprecht te helpen, zonder bijsmaak
Geen aangifte gedaan
-
Gast
Hoi Hoekje,
heb ook nooit aangifte gedaan.. bewust als je vader de dader is en je moeder gelooft je niet heb je veel te veel te verliezen ik ben ook al lang over de verjaring's termijn heb ik er spijt van ja en neen... moeilijk uit te leggen aan de kant wil ik mijn vader zien boete langs de andere kant was ik dan mijn moeder helemaal kwijt en zou ik het zondebokk zijn wat ik nu al ben maar.... financieel zou mijn moeder dan ook helemaal aan de grond gezeten hebben denk altijd aan mijn ouders terwijl ze nooit aan mij denken; pfff en mijn oma die nog leefde toen zou waarschijnlijk een hartaanval hebben gekregen voelde me schuldig voelde me al zo schuldig is zo lastig denk wel als het een buurman was ofzo ik hem zeker aan zou gegeven hebben verjaring zou niet mogen bestaan we hebben ook levenslang
gekregen
heb ook nooit aangifte gedaan.. bewust als je vader de dader is en je moeder gelooft je niet heb je veel te veel te verliezen ik ben ook al lang over de verjaring's termijn heb ik er spijt van ja en neen... moeilijk uit te leggen aan de kant wil ik mijn vader zien boete langs de andere kant was ik dan mijn moeder helemaal kwijt en zou ik het zondebokk zijn wat ik nu al ben maar.... financieel zou mijn moeder dan ook helemaal aan de grond gezeten hebben denk altijd aan mijn ouders terwijl ze nooit aan mij denken; pfff en mijn oma die nog leefde toen zou waarschijnlijk een hartaanval hebben gekregen voelde me schuldig voelde me al zo schuldig is zo lastig denk wel als het een buurman was ofzo ik hem zeker aan zou gegeven hebben verjaring zou niet mogen bestaan we hebben ook levenslang
gekregen-
Gast
Bedankt voor je reactie Silvia! Eigenlijk zat jij dus klem, aangifte doen zou verlies van je moeder betekenen maar geen aangifte doen ook (op emotioneel vlak dan). Wat maakt dat je altijd aan je ouders denkt (voordat ik het invul)? Wanneer is het tijd om aan jezelf te gaan denken?
Ja dat met die verjaringstermijn is dikke onzin. Daarbij snap ik het ook niet helemaal, al die toestanden met de kerk worden wel onderzocht, waarom dat dan wel? Begrijp me niet verkeerd, ben blij dat de daders daar alsnog gestraft worden, snap alleen het verschil niet zo goed.
Ja dat met die verjaringstermijn is dikke onzin. Daarbij snap ik het ook niet helemaal, al die toestanden met de kerk worden wel onderzocht, waarom dat dan wel? Begrijp me niet verkeerd, ben blij dat de daders daar alsnog gestraft worden, snap alleen het verschil niet zo goed.
-
Gast
Lieve Hoekje
ja ik zat idd klem tuurlijk probeer ik ook voor mijn eigen te zorgen maar dan op een ander manier nu ging mijn vader wel een tijdje naar een hulpverlener van het vertrouwencentrum en het het hielp wel omdat ik het op school verteld heb zo zorg ik toch nog voor mij zelf toch?
Al was ik nog het zwart schaap
Ja die verjaring'stermijn is gewoon weg belachelijk ja van de kerk is omdat het na zo vele jaren pas aan het licht is gekomen en mensen durfde te spreken maar ja geldt ook voor sommige onder ons toch?
Pff je hebt ook wel lastig zeg als hij arts geworden is..
Hoe lang is het dan geleden als ik mag vragen ik weet dat er soms wel een mouw aangepast kan worden maar is erg uitzonderlijk
liefs Silvia
ja ik zat idd klem tuurlijk probeer ik ook voor mijn eigen te zorgen maar dan op een ander manier nu ging mijn vader wel een tijdje naar een hulpverlener van het vertrouwencentrum en het het hielp wel omdat ik het op school verteld heb zo zorg ik toch nog voor mij zelf toch?
Al was ik nog het zwart schaap
Ja die verjaring'stermijn is gewoon weg belachelijk ja van de kerk is omdat het na zo vele jaren pas aan het licht is gekomen en mensen durfde te spreken maar ja geldt ook voor sommige onder ons toch?
Pff je hebt ook wel lastig zeg als hij arts geworden is..
Hoe lang is het dan geleden als ik mag vragen ik weet dat er soms wel een mouw aangepast kan worden maar is erg uitzonderlijk
liefs Silvia
-
Gast
Lieve Silvia,
wat goed dat je wel op die manier voor jezelf probeert te zorgen! Heb je vanuit school enige hulp gekregen? Hoe vind je het dat je vader naar hulpverlening ging?
Ja precies wat jij zegt, bij veel anderen is het ook zo dat het pas na een tijdje aan het licht komt. Zucht. Het is 16 jaar geleden, waarbij hij ook minderjarig was...
Liefs
wat goed dat je wel op die manier voor jezelf probeert te zorgen! Heb je vanuit school enige hulp gekregen? Hoe vind je het dat je vader naar hulpverlening ging?
Ja precies wat jij zegt, bij veel anderen is het ook zo dat het pas na een tijdje aan het licht komt. Zucht. Het is 16 jaar geleden, waarbij hij ook minderjarig was...
Liefs
-
Gast
Lieve hoekje
Begrijp je frustratie heel goed meid is gewoon niet eerlijk zou geen termijn op mogen staan vind ik.
Heeft dat invloedop je verwerking? Ik bedoel zou je het sneller achter je hebben kunnen laten moest je hem aangegeven hebben?
ja de school eig ja en was ook best eng allemaal ik denk aangeven op die leeftijd die ik toen had dat ik het ook allemaal niet aangekunt had
en moesten de termijnen langer zijn zou ik miss ook wel denken om hem alsnog nog aan te geven maar ja.. Weet je de beste wraak vind ik dat hij me helemaal niet kapot heeft gemaakt ik bedoel ik heb wel strubbelingen met mezelf vaak hoor maar dat ik toch nog probeer het beste van mijn leven te maken
sterkte meid
liefs Siilvia
Begrijp je frustratie heel goed meid is gewoon niet eerlijk zou geen termijn op mogen staan vind ik.
Heeft dat invloedop je verwerking? Ik bedoel zou je het sneller achter je hebben kunnen laten moest je hem aangegeven hebben?
ja de school eig ja en was ook best eng allemaal ik denk aangeven op die leeftijd die ik toen had dat ik het ook allemaal niet aangekunt had
en moesten de termijnen langer zijn zou ik miss ook wel denken om hem alsnog nog aan te geven maar ja.. Weet je de beste wraak vind ik dat hij me helemaal niet kapot heeft gemaakt ik bedoel ik heb wel strubbelingen met mezelf vaak hoor maar dat ik toch nog probeer het beste van mijn leven te maken
sterkte meid
liefs Siilvia
-
Perle
- Berichten: 395
- Lid geworden op: 12-05-2011 18:11
Lieve Hoekje,
Kan me jouw gevoel wel heel goed voorstellen. Ik heb destijds wel aangifte gedaan (dat moest van mijn ouders) en heb er weinig aan gehad in de zin dat hij gestraft is..... Ik heb er véél voor moeten doen en weinig voor terug gekregen, hij heeft maar kort gezeten en is zo van baan kunnen wisselen.
Blijkbaar wordt er niet standaard naar het strafblad gekeken ofzo.
Kan me jouw gevoel wel heel goed voorstellen. Ik heb destijds wel aangifte gedaan (dat moest van mijn ouders) en heb er weinig aan gehad in de zin dat hij gestraft is..... Ik heb er véél voor moeten doen en weinig voor terug gekregen, hij heeft maar kort gezeten en is zo van baan kunnen wisselen.
Blijkbaar wordt er niet standaard naar het strafblad gekeken ofzo.
Liefs Perle.
-
Gast
verjaring aangifte
Hoi Hoekje,
Doordat ik me jarenlang niet heb herinnerd dat ik seksueel was misbruikt, is het bij mij pas naar boven gekomen toen ik 29 jaar was. Voor mij was de termijn om aangifte te doen ook verjaard. Ik ben informatie gaan inwinnen en het bleek dat het altijd mogelijk is aangifte te doen. De politie is verplicht om de verdachte te verhoren, deze zal te allen tijde zich moeten verantwoorden.
Aangezien het verjaard was en er zoveel tijd verstreken was, had ik heel sterk het gevoel dat mijn vader dacht dat ik het niet meer zou weten. De enige reden waarom ik aangifte heb gedaan, is omdat ik wilde dat hij zou weten dat ik wist wat hij mij had aangedaan. Het was een moeizaam proces, want waar ik al veel moeite had om mijn verhaal uberhaupt op te schrijven of om hetgeen ik geschreven had te vertellen aan iemand of mijn therapeut, was de drempel om aangifte te doen enorm. Ik moest hem gaan aangeven als dader, wat direct ook betekende dat ik slachtoffer was en dus met heel andere gevoelens geconfronteerd werd. Mijn aangifte duurde zo'n 3 uur, waar ik doorgezaagd ben over feiten. Feiten waarvan ik zelf goed moest opletten wat ik zei, want de politie behandeld je soms als dader ipv slachtoffer. Steeds zeiden ze: "maar je zei net dit en nu dat...", je moet heel sterk in je schoenen staan, want ze gaan je heel erg doorzagen of je wel de waarheid spreekt?? Alsof je zoiets zou verzinnen!!
Uiteindelijk is mijn vader opgeroepen voor verhoor en heeft natuurlijk in alle toonaarden zijn schuld ontkent, maar het belangrijkste voor mij was, dat hij wist dat ik het weet en nu moet leven met de wetenschap wat hij zijn dochter heeft aangedaan. Ik wist van te voren dat dit het hoogst haalbare was en dat heeft mij genoeg voldoening gegeven. Er bestaat namelijk geen straf die goed genoeg is om mijn gevoel weg te nemen van alle ellende.
Alle emoties waar we tegenaan lopen, iedere situatie die herinneringen, herbelevingen, nachtmerries of wat dan ook geeft, zullen we zelf moeten verwerken. Het is je eigen gevoel en daar kun je alleen zelf wat aan doen (uiteraard met hulp van een goede therapie). Op het moment dat ik buitenstond na de aangifte, voelde ik me bevrijd, ik had mezelf bestaansrecht gegeven, ik had niet met me laten sollen en een heel grote stap in mijn verwerkingsproces gemaakt.
Of je nog aangifte zou moeten doen? Ik zou het zeker doen. Je hoeft aan niemand anders te denken, jij neemt jezelf mee overal naar toe en zolang je geen vrede hebt met jezelf, zul je altijd afvragen of je juist gehandeld hebt. Het is niet belangrijk of hij andere slachtoffers heeft gemaakt, zij zullen zelf stappen moeten ondernemen. Indien dat nl het geval is, is het dus al gebeurd en kun jij er wat dat betreft dan ook niets aan doen. Je kunt het ook niet voorkomen voor de toekomst, want zoals het bij jou niet is opgevallen, zal dat bij een ander ook zo zijn.
De enige die je helpt ben je zelf en als het jou zou helpen in je verwerkingsproces, moet je het absoluut doen. Ik weet zeker dat het je meer brengt dan je verwacht.
Het is ook mogelijk een civiele procedure te starten. Voor de geleden schade die je hebt ondervonden, dat betekent alleen financieel. De momenten dat je niet hebt kunnen werken door het trauma. Je moet dan echter alles maar dan ook alles onderbouwen. De reden dat ik dat niet gedaan heb, is dat ik niet nog een keer door alle ellende heen wilde om uiteindelijk een schadevergoeding te krijgen. Ik wil zijn geld niet!
Ik wens je heel veel sterkte, laat je niets aanpraten of ergens vanaf zetten wat dit betreft, maar volg je eigen gevoel, dat is belangrijker dan wat dan ook. Wat hij verder met zijn leven doet, is ook niet belangrijk, want heeft geen toegevoegde waarde voor jou.
Mocht je vragen hebben of wat dan ook...
groetjes,
Esther
Doordat ik me jarenlang niet heb herinnerd dat ik seksueel was misbruikt, is het bij mij pas naar boven gekomen toen ik 29 jaar was. Voor mij was de termijn om aangifte te doen ook verjaard. Ik ben informatie gaan inwinnen en het bleek dat het altijd mogelijk is aangifte te doen. De politie is verplicht om de verdachte te verhoren, deze zal te allen tijde zich moeten verantwoorden.
Aangezien het verjaard was en er zoveel tijd verstreken was, had ik heel sterk het gevoel dat mijn vader dacht dat ik het niet meer zou weten. De enige reden waarom ik aangifte heb gedaan, is omdat ik wilde dat hij zou weten dat ik wist wat hij mij had aangedaan. Het was een moeizaam proces, want waar ik al veel moeite had om mijn verhaal uberhaupt op te schrijven of om hetgeen ik geschreven had te vertellen aan iemand of mijn therapeut, was de drempel om aangifte te doen enorm. Ik moest hem gaan aangeven als dader, wat direct ook betekende dat ik slachtoffer was en dus met heel andere gevoelens geconfronteerd werd. Mijn aangifte duurde zo'n 3 uur, waar ik doorgezaagd ben over feiten. Feiten waarvan ik zelf goed moest opletten wat ik zei, want de politie behandeld je soms als dader ipv slachtoffer. Steeds zeiden ze: "maar je zei net dit en nu dat...", je moet heel sterk in je schoenen staan, want ze gaan je heel erg doorzagen of je wel de waarheid spreekt?? Alsof je zoiets zou verzinnen!!
Uiteindelijk is mijn vader opgeroepen voor verhoor en heeft natuurlijk in alle toonaarden zijn schuld ontkent, maar het belangrijkste voor mij was, dat hij wist dat ik het weet en nu moet leven met de wetenschap wat hij zijn dochter heeft aangedaan. Ik wist van te voren dat dit het hoogst haalbare was en dat heeft mij genoeg voldoening gegeven. Er bestaat namelijk geen straf die goed genoeg is om mijn gevoel weg te nemen van alle ellende.
Alle emoties waar we tegenaan lopen, iedere situatie die herinneringen, herbelevingen, nachtmerries of wat dan ook geeft, zullen we zelf moeten verwerken. Het is je eigen gevoel en daar kun je alleen zelf wat aan doen (uiteraard met hulp van een goede therapie). Op het moment dat ik buitenstond na de aangifte, voelde ik me bevrijd, ik had mezelf bestaansrecht gegeven, ik had niet met me laten sollen en een heel grote stap in mijn verwerkingsproces gemaakt.
Of je nog aangifte zou moeten doen? Ik zou het zeker doen. Je hoeft aan niemand anders te denken, jij neemt jezelf mee overal naar toe en zolang je geen vrede hebt met jezelf, zul je altijd afvragen of je juist gehandeld hebt. Het is niet belangrijk of hij andere slachtoffers heeft gemaakt, zij zullen zelf stappen moeten ondernemen. Indien dat nl het geval is, is het dus al gebeurd en kun jij er wat dat betreft dan ook niets aan doen. Je kunt het ook niet voorkomen voor de toekomst, want zoals het bij jou niet is opgevallen, zal dat bij een ander ook zo zijn.
De enige die je helpt ben je zelf en als het jou zou helpen in je verwerkingsproces, moet je het absoluut doen. Ik weet zeker dat het je meer brengt dan je verwacht.
Het is ook mogelijk een civiele procedure te starten. Voor de geleden schade die je hebt ondervonden, dat betekent alleen financieel. De momenten dat je niet hebt kunnen werken door het trauma. Je moet dan echter alles maar dan ook alles onderbouwen. De reden dat ik dat niet gedaan heb, is dat ik niet nog een keer door alle ellende heen wilde om uiteindelijk een schadevergoeding te krijgen. Ik wil zijn geld niet!
Ik wens je heel veel sterkte, laat je niets aanpraten of ergens vanaf zetten wat dit betreft, maar volg je eigen gevoel, dat is belangrijker dan wat dan ook. Wat hij verder met zijn leven doet, is ook niet belangrijk, want heeft geen toegevoegde waarde voor jou.
Mocht je vragen hebben of wat dan ook...
groetjes,
Esther