Ja, het klopt dat mijn vader verslaafd was. Of eigenlijk nog steeds is. Worden idd andere mensen en er helaas veel nare herinneringen aan. Het gekke is dat ik sinds ik in therapie ben me bewust wordt van veel dingen die gebeurd zijn en gebeuren. Daarom kom ik in de therapie niet altijd toe waarvoor ik in principe voor gekomen ben, de verkrachting. Ik zal er vast nog wel eens meer over vertellen.
In ieder geval bedankt voor je lieve reactie Silvia.
Liefs justme88
Moeilijk om te vertellen..
-
Gast
Lieve Just me!
Herken wel wat je schrijft hoor ben ook naar therapie gegaan om het misbruik te verwerken, maar er komen soms heel veel andere dingen bij het wordt wat multifuctioneel het is ook goed dat je over andere dingen kan praten die je bezig houdt is wat normaal dat je ook aan die dingen denkt die je misschien nog niet verwerkt hebt maar ik begrijp wel
wat je zegt hoor daar toe kom je niet meer toe waarom je eigenlijk bent gekomen je zou er een evenwicht in kunnen vinden ik denk dat beide een hele grote rol in je leven gespeeld hebben en nog spelen,
erg van je vader zie je hem nog veel en je mama?
Sterkte meid,
liefs Silvia
Herken wel wat je schrijft hoor ben ook naar therapie gegaan om het misbruik te verwerken, maar er komen soms heel veel andere dingen bij het wordt wat multifuctioneel het is ook goed dat je over andere dingen kan praten die je bezig houdt is wat normaal dat je ook aan die dingen denkt die je misschien nog niet verwerkt hebt maar ik begrijp wel
wat je zegt hoor daar toe kom je niet meer toe waarom je eigenlijk bent gekomen je zou er een evenwicht in kunnen vinden ik denk dat beide een hele grote rol in je leven gespeeld hebben en nog spelen,
erg van je vader zie je hem nog veel en je mama?
Sterkte meid,
liefs Silvia
-
wie?
- Berichten: 1062
- Lid geworden op: 17-05-2011 14:07
Hey Justme,
Heb even een beetje 'bijgelezen'. Begrijp als je schrijft ondanks dat het toch wel fijn aanvoelt ook loodzwaar is. Wat je hebt meegemaakt is ook heel veel. blijkbaar niet alleen de verkrachting maar ook met je vader! Alles bij elkaar een hele hoop en dat kan je niet zomaar op een twee drie allemaal bespreken. Dus het is wel heel normaal als je het gevoel krijgt dat je in de therapie nog niet aan het stuk gekomen bent waarvoor je eigenlijk gaat. Vraagt heel veel tijd en neem ook die tijd.
Hopelijk gaat het een beetje met je! Veel liefs en een lieve knuffel.
Groetjes
Wie?
Heb even een beetje 'bijgelezen'. Begrijp als je schrijft ondanks dat het toch wel fijn aanvoelt ook loodzwaar is. Wat je hebt meegemaakt is ook heel veel. blijkbaar niet alleen de verkrachting maar ook met je vader! Alles bij elkaar een hele hoop en dat kan je niet zomaar op een twee drie allemaal bespreken. Dus het is wel heel normaal als je het gevoel krijgt dat je in de therapie nog niet aan het stuk gekomen bent waarvoor je eigenlijk gaat. Vraagt heel veel tijd en neem ook die tijd.
Hopelijk gaat het een beetje met je! Veel liefs en een lieve knuffel.
Groetjes
Wie?
Rode tranen die me doen herinneren wat ik probeer te verdringen.
Rode tranen om te vergeten, de fragmenten uit mijn verleden.
Rode tranen om te vergeten, de fragmenten uit mijn verleden.
-
Gast
Fijn om jullie reacties te lezen Silvia en Wie? Het is fijn om te zien dat jullie het begrijpen.
Wie?, ja je hebt gelijk dat ik er de tijd voor moet nemen. Ik merk dat ik sneller wil dan kan. Het heeft me 3,5 jaar gekost om het naar buiten te durven brengen. Toen ik dat eenmaal (heel minimaal) deed en ik het aandurfde om te proberen een oriëntatiegesprek met een therapeute aan te gaan heb ik voor mezelf gedacht: en nu kom ik er van af! Die gedachte is natuurlijk heel naïef. Natuurlijk weet ik verstandelijk beter.. Ik wil veel en veel te snel. En inderdaad, er komt gewoon veel meer ter sprake dan waarvoor ik kwam.
Silvia, ook jij hebt gelijk dat beide dingen een hele grote rol spelen. Mijn ouders zie ik beide nog veel. Mijn rol is erg lastig. Ben de bemiddelaar tussen mijn ouders. Ze doen beide een groot beroep op mij. Er hebben zich in het verleden erg heftige situaties voorgedaan die heel zorgelijk waren en waarin ik heb ervaren dat als ik niet ingegrepen had er hele nare gevolgen aan gezeten hadden. Daarom durf ik geen afstand van ze te nemen, al weet ik dat dit voor mij beter zal zijn. Het lukt me niet.. Door hun eigen problemen heb ik heel weinig steun ervaren. Ook mbt de verkrachting. Het onderwerp is er niet..er wordt niet over gesproken. Dat doet zeer. En het maakt me soms in de therapie vreselijk boos wanneer ik het erover heb. Ik word me daar steeds meer bewust van hoe erg ik me in de steek gelaten voel door ze..
Nou ja goed, even een heel klaagverhaal. Sorry!
Liefs justme88
Wie?, ja je hebt gelijk dat ik er de tijd voor moet nemen. Ik merk dat ik sneller wil dan kan. Het heeft me 3,5 jaar gekost om het naar buiten te durven brengen. Toen ik dat eenmaal (heel minimaal) deed en ik het aandurfde om te proberen een oriëntatiegesprek met een therapeute aan te gaan heb ik voor mezelf gedacht: en nu kom ik er van af! Die gedachte is natuurlijk heel naïef. Natuurlijk weet ik verstandelijk beter.. Ik wil veel en veel te snel. En inderdaad, er komt gewoon veel meer ter sprake dan waarvoor ik kwam.
Silvia, ook jij hebt gelijk dat beide dingen een hele grote rol spelen. Mijn ouders zie ik beide nog veel. Mijn rol is erg lastig. Ben de bemiddelaar tussen mijn ouders. Ze doen beide een groot beroep op mij. Er hebben zich in het verleden erg heftige situaties voorgedaan die heel zorgelijk waren en waarin ik heb ervaren dat als ik niet ingegrepen had er hele nare gevolgen aan gezeten hadden. Daarom durf ik geen afstand van ze te nemen, al weet ik dat dit voor mij beter zal zijn. Het lukt me niet.. Door hun eigen problemen heb ik heel weinig steun ervaren. Ook mbt de verkrachting. Het onderwerp is er niet..er wordt niet over gesproken. Dat doet zeer. En het maakt me soms in de therapie vreselijk boos wanneer ik het erover heb. Ik word me daar steeds meer bewust van hoe erg ik me in de steek gelaten voel door ze..
Nou ja goed, even een heel klaagverhaal. Sorry!
Liefs justme88
-
wie?
- Berichten: 1062
- Lid geworden op: 17-05-2011 14:07
Hey,
Het is helemaal geen klaagverhaal hoor. Zo komt het echt niet over. Wat je hebt moeten doorstaan is heel wat. Maar jij bent niet verantwoordelijk voor wat er tussen hen gebeurt. Het is niet jou taak om te bemiddelen of te voorkomen dat het uit de hand loopt. zij zijn zelf verantwoordelijk. Heel moeilijk want het zijn en blijven je ouders. Maar ze zijn volwassen en jij bent hun kind! Zij zouden voor jou moeten zorgen en niet andersom!!
Zelf heb ik ook lang gedacht (en denk het vaak nog) dat het ooit allemaal weg is dat het niet meer bestaat of dat het nooit gebeurd is. Dat ik gewoon een paar weken moet kunnen stoppen met mijn stom gedrag en dat dan alles weg is. Maar er zijn nu eenmaal dingen die nooit verdwijnen ...
Heel veel sterkte!
Liefs
Wie?
Het is helemaal geen klaagverhaal hoor. Zo komt het echt niet over. Wat je hebt moeten doorstaan is heel wat. Maar jij bent niet verantwoordelijk voor wat er tussen hen gebeurt. Het is niet jou taak om te bemiddelen of te voorkomen dat het uit de hand loopt. zij zijn zelf verantwoordelijk. Heel moeilijk want het zijn en blijven je ouders. Maar ze zijn volwassen en jij bent hun kind! Zij zouden voor jou moeten zorgen en niet andersom!!
Zelf heb ik ook lang gedacht (en denk het vaak nog) dat het ooit allemaal weg is dat het niet meer bestaat of dat het nooit gebeurd is. Dat ik gewoon een paar weken moet kunnen stoppen met mijn stom gedrag en dat dan alles weg is. Maar er zijn nu eenmaal dingen die nooit verdwijnen ...
Heel veel sterkte!
Liefs
Wie?
Rode tranen die me doen herinneren wat ik probeer te verdringen.
Rode tranen om te vergeten, de fragmenten uit mijn verleden.
Rode tranen om te vergeten, de fragmenten uit mijn verleden.
-
Gast
-
Gast
Hey Just me!
Sluit me helemaal bij Wie? aan,
Verandering is een moeilijk proces omdat een mens zich nu eenmaal aan het vertrouwde houdt. ook al is het niet altijd goed.. of niet waar.Maar het voelt vertrouwt je bent helemaal niet schuldig of verantwoordelijk voor het gedrag van je ouders.....maar het blijven wel je ouders zit je miss daarmee? sterkte je kan het wel stap je voor stapje froceer je niet meid
neen vond het ook geen klaagverhaal meid vind het knap dat je dat durft delen met ons
liefs Silvia
Sluit me helemaal bij Wie? aan,
Verandering is een moeilijk proces omdat een mens zich nu eenmaal aan het vertrouwde houdt. ook al is het niet altijd goed.. of niet waar.Maar het voelt vertrouwt je bent helemaal niet schuldig of verantwoordelijk voor het gedrag van je ouders.....maar het blijven wel je ouders zit je miss daarmee? sterkte je kan het wel stap je voor stapje froceer je niet meid
neen vond het ook geen klaagverhaal meid vind het knap dat je dat durft delen met ons
liefs Silvia
-
Gast