Een tijdje kijk ik nu op het forum mee, en het blijft mij puzzelen hoe je begint aan het vertellen van je eigen verhaal. Ik heb bewondering voor jullie hoe jullie dat doen.. Tot nu toe lukt mij dat niet, ik blokkeer en denk: komt later wel. Toch betrap ik mezelf er op dat zich dit steeds herhaalt en er op deze manier dus nooit iets van komt..
Hoe dan ook..wanneer ik mijn verhaal zou gaan vertellen, dan zou hij in deze rubriek thuis horen. Ik weet niet hoe ik moet beginnen en wanneer ik dat moet doen, maar ja..toch begin ik maar met het eerste stapje door in ieder geval een nieuw onderwerp te starten.
Moeilijk om te vertellen..
-
Gast
Lieve Just me je moet ons niet bwonderen we zijn niet meer of minder dan jij .
Ik begrijp idd dat het lastig is om te delen en het moet ook niet ineens je kan kleine stukje's schrijven en wanneer het je jou teveel wordt.
kan je even stoppen je moet het heus niet inees schrijven,
Knap dat je toch al een stap gezet hebt de rest volgt wel ik heb er vertrouwen in..
Waarom zou het verhaal hier niet thuis horen? alle verhalen gebeurtenissen die jou getroffen hebben zijn belangrijk sterkte,
Liefs Silvia
Ik begrijp idd dat het lastig is om te delen en het moet ook niet ineens je kan kleine stukje's schrijven en wanneer het je jou teveel wordt.
kan je even stoppen je moet het heus niet inees schrijven,
Knap dat je toch al een stap gezet hebt de rest volgt wel ik heb er vertrouwen in..
Waarom zou het verhaal hier niet thuis horen? alle verhalen gebeurtenissen die jou getroffen hebben zijn belangrijk sterkte,
Liefs Silvia
-
wie?
- Berichten: 1062
- Lid geworden op: 17-05-2011 14:07
Hallo,
Je hebt nu al een eerste heel grote stap gezet!! Heel knap van je. Begrijp me niet verkeerd. Je bent zeker niets verplicht. Zet ook daarom jezelf niet onder druk!! Als je je een beetje thuis begint te voelen dan komt het wel als je er klaar voor bent. Je hoeft hier niet heel je verhaal te delen, ... misschien kleine stukjes of iets waar je vragen over hebt of waar je steeds weer tegen aan loopt. Het kan van alles zijn.... Als het je maar kan helpen in je verwerkingsproces!!
Het is allemaal ook heel lastig en heel gevoelig....
Veel sterkte!!
Groetjes
Wie?
Je hebt nu al een eerste heel grote stap gezet!! Heel knap van je. Begrijp me niet verkeerd. Je bent zeker niets verplicht. Zet ook daarom jezelf niet onder druk!! Als je je een beetje thuis begint te voelen dan komt het wel als je er klaar voor bent. Je hoeft hier niet heel je verhaal te delen, ... misschien kleine stukjes of iets waar je vragen over hebt of waar je steeds weer tegen aan loopt. Het kan van alles zijn.... Als het je maar kan helpen in je verwerkingsproces!!
Het is allemaal ook heel lastig en heel gevoelig....
Veel sterkte!!
Groetjes
Wie?
Rode tranen die me doen herinneren wat ik probeer te verdringen.
Rode tranen om te vergeten, de fragmenten uit mijn verleden.
Rode tranen om te vergeten, de fragmenten uit mijn verleden.
-
Gast
-
wie?
- Berichten: 1062
- Lid geworden op: 17-05-2011 14:07
-
Sofie
- Site Admin
- Berichten: 1812
- Lid geworden op: 10-05-2011 12:33
Hoi Justme88,
Deze stap is al een enorme grote stap die je gezet hebt!
Heb daar maar bewondering voor. Ik weet ook dat het heel moeilijk is om je verhaal te vertellen en heb er zelf ook heel veel moeite mee.
Want ja waar begin je en het is ook dood eng als het zo te lezen is voor iedereen, terwijl het wel heel lang jouw geheim is geweest.
Doe rustig aan overhaast je niet en schrijf alleen op dat wat goed voor je voelt.
Het belangrijkste ben je zelf en dat jij verder mee kan komen!
Ik denk dat iedereen hier wel weet hoe moeilijk dit is, om nare dingen die je mee gemaakt heb op te schrijven.
Soms kan het juist enorm opluchten als je het toch durft te delen. Maar het is en blijft moeilijk en jij bepaald wat goed voor jou is.
Dus doe maar rustig aan.
Sterkte,
Sofie
Deze stap is al een enorme grote stap die je gezet hebt!
Heb daar maar bewondering voor. Ik weet ook dat het heel moeilijk is om je verhaal te vertellen en heb er zelf ook heel veel moeite mee.
Want ja waar begin je en het is ook dood eng als het zo te lezen is voor iedereen, terwijl het wel heel lang jouw geheim is geweest.
Doe rustig aan overhaast je niet en schrijf alleen op dat wat goed voor je voelt.
Het belangrijkste ben je zelf en dat jij verder mee kan komen!
Ik denk dat iedereen hier wel weet hoe moeilijk dit is, om nare dingen die je mee gemaakt heb op te schrijven.
Soms kan het juist enorm opluchten als je het toch durft te delen. Maar het is en blijft moeilijk en jij bepaald wat goed voor jou is.
Dus doe maar rustig aan.
Sterkte,
Sofie
Leven is meervoud van lef
-
Gast
Bedankt weer voor jullie fijne reacties.
Sofie, je voelt precies aan waarom ik het zo moeilijk en spannend vind. Maar ja, dat is natuurlijk ook niet gek, want ik ben met je eens: voor iedereen hier is het moeilijk om (een deel van) je verhaal te vertellen.
Wie?, op het moment gaat het niet zo heel goed. Moeilijke periode. Ik heb een verkrachting meegemaakt (pff het woord typen vind ik al moeilijk). Hoe dan ook, vannacht was dat 4 jaar geleden. Heb dagelijks last van herbelevingen, maar deze dagen komt alles nog weer even extra binnen en ben ik boos dat deze vent al 4 jaar lang mijn leven verpest. Ik kom er maar niet uit en daar ben ik boos om en daar schaam ik me voor. Ik wil zo graag, maar het lukt steeds niet..
Sofie, je voelt precies aan waarom ik het zo moeilijk en spannend vind. Maar ja, dat is natuurlijk ook niet gek, want ik ben met je eens: voor iedereen hier is het moeilijk om (een deel van) je verhaal te vertellen.
Wie?, op het moment gaat het niet zo heel goed. Moeilijke periode. Ik heb een verkrachting meegemaakt (pff het woord typen vind ik al moeilijk). Hoe dan ook, vannacht was dat 4 jaar geleden. Heb dagelijks last van herbelevingen, maar deze dagen komt alles nog weer even extra binnen en ben ik boos dat deze vent al 4 jaar lang mijn leven verpest. Ik kom er maar niet uit en daar ben ik boos om en daar schaam ik me voor. Ik wil zo graag, maar het lukt steeds niet..
-
Sofie
- Site Admin
- Berichten: 1812
- Lid geworden op: 10-05-2011 12:33
Hoi Justme88,
Jij hoeft je helemaal niet voor te schamen, die vent moet het doen.
Moeilijk zeg, dat het in deze dagen zo dicht bij je weer komt.
Kun je dit ook delen met je therapeut?
Hoe meer je erover zou kunnen praten, hoe meer het verleden wordt (denk ik)
Hoe moeilijk ook, en het is ook een lang proces om het een plek te kunnen geven dat het niet meer zo je leven beheerst.
Een litteken zou altijd wel blijven bestaan. Maar het zou hopelijk na een tijd niet meer zo veel pijn doen.
Sterkte meid en super dat je weer iets meer verteld heb.
En hoe je bent een overlever he en geen slachtoffer meer!
En een vechter.
Sofie
Jij hoeft je helemaal niet voor te schamen, die vent moet het doen.
Moeilijk zeg, dat het in deze dagen zo dicht bij je weer komt.
Kun je dit ook delen met je therapeut?
Hoe meer je erover zou kunnen praten, hoe meer het verleden wordt (denk ik)
Hoe moeilijk ook, en het is ook een lang proces om het een plek te kunnen geven dat het niet meer zo je leven beheerst.
Een litteken zou altijd wel blijven bestaan. Maar het zou hopelijk na een tijd niet meer zo veel pijn doen.
Sterkte meid en super dat je weer iets meer verteld heb.
En hoe je bent een overlever he en geen slachtoffer meer!
En een vechter.
Sofie
Leven is meervoud van lef
-
Gast
Sofie, je reactie doet me wederom veel goed. Ik blijf bedankt voor de reacties zeggen, maar het is hoe ik het voel. Heb er jarenlang niet over kunnen praten, heb ik het weggestopt. Heb het destijds aan mijn ouders verteld, maar die reactie maakte dat ik nog meer weg ben gaan stoppen. Dus deze reacties laten mij beseffen dat het zo ook kan..
Lang heb ik gedacht dat het weer goed met me ging en dat ik het allemaal wel weer aan zou kunnen. Maar een halfjaar geleden merkte ik aan alles dat het tegendeel waar was, het ging helemaal niet goed met me en ik besloot er iets mee te moeten doen. Op dat moment had ik het op het werk ook zwaar en mijn teamleidster voelde aan dat het niet goed met me ging. Na een paar gesprekken met haar gehad te hebben, heb ik haar verteld wat er (toen) 3,5 jaar geleden gebeurd was. Zij heeft me geholpen de stap te zetten een therapeut te zoeken. Het lukte me eerst nog niet zelf, dus spraken we af dat mijn teamleidster er 1 ging zoeken. Ik heb dit geprobeerd, maar het viel me heel erg tegen. Mijn tweede afspraak zei ik af en ik heb niet meer van me laten horen. Later samen opnieuw gezocht. Nu zit ik wel op mijn plek. Wel komen er nog veel meer dingen aan bod waarvan ik me nooit zo realiseerde dat ik daar last van had. Heeft veel met mijn ouders te maken. Maar dat zal ik vast ook nog wel een x vertellen.. Hoe dan ook, in de therapie moet ik daar ook mee aan de slag en we doen het in fases. Mezelf eerst sterker maken in de omgang met mijn ouders, daarna 'aan de slag' met dat waar ik daadwerkelijk voor gekomen ben. Volgende week ga ik weer naar haar toe en zal dan wel bespreken dat deze dagen extra zwaar zijn geweest vanwege de datum. Tja, en dan hoop ik maar dat ik ooit eindelijk er over praten kan en het zo inderdaad steeds meer verleden wordt.. Het duurt me soms alleen te lang:( En dit berichtje is inmiddels ook te lang!;)
Lfs justme88
Lang heb ik gedacht dat het weer goed met me ging en dat ik het allemaal wel weer aan zou kunnen. Maar een halfjaar geleden merkte ik aan alles dat het tegendeel waar was, het ging helemaal niet goed met me en ik besloot er iets mee te moeten doen. Op dat moment had ik het op het werk ook zwaar en mijn teamleidster voelde aan dat het niet goed met me ging. Na een paar gesprekken met haar gehad te hebben, heb ik haar verteld wat er (toen) 3,5 jaar geleden gebeurd was. Zij heeft me geholpen de stap te zetten een therapeut te zoeken. Het lukte me eerst nog niet zelf, dus spraken we af dat mijn teamleidster er 1 ging zoeken. Ik heb dit geprobeerd, maar het viel me heel erg tegen. Mijn tweede afspraak zei ik af en ik heb niet meer van me laten horen. Later samen opnieuw gezocht. Nu zit ik wel op mijn plek. Wel komen er nog veel meer dingen aan bod waarvan ik me nooit zo realiseerde dat ik daar last van had. Heeft veel met mijn ouders te maken. Maar dat zal ik vast ook nog wel een x vertellen.. Hoe dan ook, in de therapie moet ik daar ook mee aan de slag en we doen het in fases. Mezelf eerst sterker maken in de omgang met mijn ouders, daarna 'aan de slag' met dat waar ik daadwerkelijk voor gekomen ben. Volgende week ga ik weer naar haar toe en zal dan wel bespreken dat deze dagen extra zwaar zijn geweest vanwege de datum. Tja, en dan hoop ik maar dat ik ooit eindelijk er over praten kan en het zo inderdaad steeds meer verleden wordt.. Het duurt me soms alleen te lang:( En dit berichtje is inmiddels ook te lang!;)
Lfs justme88
-
Sofie
- Site Admin
- Berichten: 1812
- Lid geworden op: 10-05-2011 12:33
Hoi Justme88,
Goed van je dat je het wilt bespreken met je therapeut en hulp zoeken is ook heel erg moeilijk. Toch super dat je het wel op je werk met je teamleidster heb gehad. En nu een psych. therapeut heb waar je wel op je gemak voelt.
Hoop dat je stapje voor stapje toch verder kan komen.
En in fases doen is heel goed, want anders kan je het overspoelen.
Hier moet je het ook doen op je tijd.
Nogmaals overhaast niks.
Wij begrijpen hier als geen ander hoe moeilijk het is om je verhaal te delen.
En het gaat om jou.
Liefs,
Sofie
Goed van je dat je het wilt bespreken met je therapeut en hulp zoeken is ook heel erg moeilijk. Toch super dat je het wel op je werk met je teamleidster heb gehad. En nu een psych. therapeut heb waar je wel op je gemak voelt.
Hoop dat je stapje voor stapje toch verder kan komen.
En in fases doen is heel goed, want anders kan je het overspoelen.
Hier moet je het ook doen op je tijd.
Nogmaals overhaast niks.
Wij begrijpen hier als geen ander hoe moeilijk het is om je verhaal te delen.
En het gaat om jou.
Liefs,
Sofie
Leven is meervoud van lef