Therapie

[Monique Amber]

Over in paniek raken zegt mijn psychologe dat ik moet onthouden dat het goed is dat alle pijn, verdriet en angst enzo eruit komt. Dat dit vooral bij vroeger hoort. Er is nu geen gevaar meer. Dat als het even heel heftig en te zwaar word, ik het er toch ja tegen moet zeggen. Dat ik mezelf gerust moet stellen dat het later op de dag, of morgen weer rustiger is. Dat door het er uit te laten, het kan helen. Maar, dit heeft tijd nodig. Veel tijd. Dus zoveel mogelijk rust nemen en blijven ademen tot in de buik. En een warme kruik. Want warmte helpt om te ontspannen en om weer mens te worden.

Ja, het is eng Jess. Die donkere tunnel, of in mijn verbeelding de hoeveelheid bergen in de Himalaya. Wat komen we tegen? Tja, onszelf. We gaan onszelf leren kennen. De pijn vertelt ons hoe erg het is wat we hebben meegemaakt. De angst vertelt hoe bang we waren. Stop dit niet meer weg, want dan stop je jezelf weg. Als we door al die ellende heen zijn geworsteld, vinden we rust en kunnen we weer leren vertrouwen. Dan hoeven we niet meer te overleven, maar mogen we leven.

Ik gun het ons allemaal zó!!!

Liefs,

Monique.