Lieve Vlindertje,
Lastig zeg, Niet dat ik het goedkeur absuluut niet maar ja tussen ouders en kinderen is het meestal vergeven en onvoorwaardelijke liefde
dat is die bloedband denk ik dan maar
Al neemt dat jou pijn niet weg tuurlijk hoop dat ze jou in hun armen mogen sluiten sterkte met je therapie miss komen jullie er wel uit
liefs Silvia knuf
niet ook hun nog kwijt
-
runtogain
- Berichten: 404
- Lid geworden op: 03-06-2012 14:33
Lief Vlindertje,
Moeilijke situatie zeg!
Als ik eraan denk hoe het zou zijn als mijn andere familieleden het zouden weten en ze moeten kiezen tussen mij en hem lopen de rillingen over mijn lijf..
Daarnaast springt dit er voor mij een beetje uit.
knuf
Runtogain
Moeilijke situatie zeg!
Als ik eraan denk hoe het zou zijn als mijn andere familieleden het zouden weten en ze moeten kiezen tussen mij en hem lopen de rillingen over mijn lijf..
Daarnaast springt dit er voor mij een beetje uit.
Je zegt dat je het wel begrijpt, heb je dat geverifieerd bij je ouders of het klopt? Heb je het er met ze over gehad tijdens de therapie of daarbuiten?vlindertje schreef:
Waarom zijn ze zo erg bang om hem kwijt te raken, maar mij niet?
Ergens begrijp ik het wel, maar ik wil het niet begrijpen want het doet teveel pijn.
knuf
Runtogain
-
Gast
Lie
lieve vlindertje,
Hoe gaat het nu met je zit je er nog altijd mee in je hoofd dat je ouders je kwijt willen? Ik denk het niet hoor
al begrijp ik je wel ergens nu mijn zus heeft een drugsverleden ,
terwijl ik er wel een beetje in mee ben gelopen ben ik nooit zo ver geraakt als mijn zus er wel in wat ik herken is dat ik ook dacht dat ze mijn zus niet kwijt wouden en mij wel soms maar ja aan de andere kant had ook rèèèl kunnen zijn hoewel ze ook misbruik maakte van hun en steelde
Denk soms dat de kinderen die meeste problemen hebben het meeste aandacht krijgen niet altijd goed
je bent hier zeker het slachtoffer en je verdient ook herkenning
kan ook zijn dat je ouders vinden dat je het ondanks alles goed doet?
Hoe verloopt het verder in therapie?
Maar ik denk niet dat je ouders je zouden willen verliezen echt niet
Liefs Silvia
knuf
lieve vlindertje,
Hoe gaat het nu met je zit je er nog altijd mee in je hoofd dat je ouders je kwijt willen? Ik denk het niet hoor
al begrijp ik je wel ergens nu mijn zus heeft een drugsverleden ,
terwijl ik er wel een beetje in mee ben gelopen ben ik nooit zo ver geraakt als mijn zus er wel in wat ik herken is dat ik ook dacht dat ze mijn zus niet kwijt wouden en mij wel soms maar ja aan de andere kant had ook rèèèl kunnen zijn hoewel ze ook misbruik maakte van hun en steelde
Denk soms dat de kinderen die meeste problemen hebben het meeste aandacht krijgen niet altijd goed
je bent hier zeker het slachtoffer en je verdient ook herkenning
kan ook zijn dat je ouders vinden dat je het ondanks alles goed doet?
Hoe verloopt het verder in therapie?
Maar ik denk niet dat je ouders je zouden willen verliezen echt niet
Liefs Silvia
knuf
-
Gast
Hi,
Het is niet zozeer dat ik denk dat ze mij kwijt willen. Maar ze beschermen me niet tegen mijn broer. Ze zijn niet sterk genoeg om streng tegen hem te zijn omdat e bang zijn hem kwijt te raken. Maar als ze mij niet gaan beschermen dan raken ze mij kwijt.
Ik wil een familie waarbij ik me veilig en geliefd voel. Waar ik een plekje heb dat als het even niet zo goed gaat ik daar kan bij laden en gewoon kan zijn en genieten. Ergens waar ik me juist veilig voel en niet bezig hoef te zijn met de dingen om me heen.
Het proces begint een beetje opgang te komen. Ze zien gewoon niet dat zij mij heel erg pijn doen. In hun hoofd word het weg gevaagd door dat zij niet express mij pijn doen. Maar het gaat er niet om of het express is, ik zeg niet dat het gemene mensen zijn. Maar ze zijn wel slechte ouders voor mij geweest als in dat ze er gewoon nooit waren.
Het is extreem pijnlijk, want het doet mij pijn om hun pijn te zien hebben. Het liefst zou ik zeggen dat ze geweldige ouders waren, maar dat is niet de realiteit. En ik ben het zat dat ik altijd de 'lul' ben, dat ik altijd aan de kant geschoven word. Ik ben altijd alleen geweest, heb me zelf opgevoed, heb extreem veel problemen overwonnen. Ik ben trots op mijzelf en waar ik nu ben, zeker niet perfect, maar een lief hebbende ziel. Ik maak de juiste keuze en hou rekening met iedereen om mij heen. Toch vergeet ik mijzelf ook niet.
Nu ik uit huis ben sinds 2 jaar heb ik veel meer rust. ik voel me voor het eerst veilig en thuis. Alleen elke keer als ik terug ga naar mijn ouderlijk huis, breekt de hel weer los. Ik vertrouw mijn ouders niet, dat is wat uit de gesprekken naar voren komt. Maar dat komt niet omdat ik slecht van vertrouwen ben!
Het is moeilijk en ik ben bang. Ik moet vechten en vechten en vechten terwijl ik gewoon duidelijk wil maken dat ik niet meer wil vechten.
Het is niet zozeer dat ik denk dat ze mij kwijt willen. Maar ze beschermen me niet tegen mijn broer. Ze zijn niet sterk genoeg om streng tegen hem te zijn omdat e bang zijn hem kwijt te raken. Maar als ze mij niet gaan beschermen dan raken ze mij kwijt.
Ik wil een familie waarbij ik me veilig en geliefd voel. Waar ik een plekje heb dat als het even niet zo goed gaat ik daar kan bij laden en gewoon kan zijn en genieten. Ergens waar ik me juist veilig voel en niet bezig hoef te zijn met de dingen om me heen.
Het proces begint een beetje opgang te komen. Ze zien gewoon niet dat zij mij heel erg pijn doen. In hun hoofd word het weg gevaagd door dat zij niet express mij pijn doen. Maar het gaat er niet om of het express is, ik zeg niet dat het gemene mensen zijn. Maar ze zijn wel slechte ouders voor mij geweest als in dat ze er gewoon nooit waren.
Het is extreem pijnlijk, want het doet mij pijn om hun pijn te zien hebben. Het liefst zou ik zeggen dat ze geweldige ouders waren, maar dat is niet de realiteit. En ik ben het zat dat ik altijd de 'lul' ben, dat ik altijd aan de kant geschoven word. Ik ben altijd alleen geweest, heb me zelf opgevoed, heb extreem veel problemen overwonnen. Ik ben trots op mijzelf en waar ik nu ben, zeker niet perfect, maar een lief hebbende ziel. Ik maak de juiste keuze en hou rekening met iedereen om mij heen. Toch vergeet ik mijzelf ook niet.
Nu ik uit huis ben sinds 2 jaar heb ik veel meer rust. ik voel me voor het eerst veilig en thuis. Alleen elke keer als ik terug ga naar mijn ouderlijk huis, breekt de hel weer los. Ik vertrouw mijn ouders niet, dat is wat uit de gesprekken naar voren komt. Maar dat komt niet omdat ik slecht van vertrouwen ben!
Het is moeilijk en ik ben bang. Ik moet vechten en vechten en vechten terwijl ik gewoon duidelijk wil maken dat ik niet meer wil vechten.
-
Gast
Lieve Vlindertje,
Wat lastig zeg.. nu ja herken het ook wel mijn moeder heeft me ook nooit beschermd tegen mijn vader want ik verzin maar alles volgens haar is ook heel pijnlijk maar nu denk ik hoewel het nog superveel pijn doet ze kan het niet ze kon het niet hoewel het veel pijn doet
nu ja mijn moeder wil nog niet mee naar therapie in die zin, zeg niet je ouders goed te praten maar doen ze toch al wat moeite niet?
Ik weet is een lastig proces maar..., miss kan je het stapje per stapje leren ervaren ..,
Dat het miss wel zal veranderen ooit of miss ook nooit.
Maar miss wel wat proberen te doen met de pijn die je voelt.
Weet hier ook niet echt een antwoord op
maar ik wens je heel veel sterkte toe
liefs Silvia
Wat lastig zeg.. nu ja herken het ook wel mijn moeder heeft me ook nooit beschermd tegen mijn vader want ik verzin maar alles volgens haar is ook heel pijnlijk maar nu denk ik hoewel het nog superveel pijn doet ze kan het niet ze kon het niet hoewel het veel pijn doet
nu ja mijn moeder wil nog niet mee naar therapie in die zin, zeg niet je ouders goed te praten maar doen ze toch al wat moeite niet?
Ik weet is een lastig proces maar..., miss kan je het stapje per stapje leren ervaren ..,
Dat het miss wel zal veranderen ooit of miss ook nooit.
Maar miss wel wat proberen te doen met de pijn die je voelt.
Weet hier ook niet echt een antwoord op
maar ik wens je heel veel sterkte toe
liefs Silvia
-
Sofie
- Site Admin
- Berichten: 1812
- Lid geworden op: 10-05-2011 12:33
Hoi Vlindertje,vlindertje schreef:Hi,
Het is niet zozeer dat ik denk dat ze mij kwijt willen. Maar ze beschermen me niet tegen mijn broer. Ze zijn niet sterk genoeg om streng tegen hem te zijn omdat e bang zijn hem kwijt te raken. Maar als ze mij niet gaan beschermen dan raken ze mij kwijt.
Ik wil een familie waarbij ik me veilig en geliefd voel. Waar ik een plekje heb dat als het even niet zo goed gaat ik daar kan bij laden en gewoon kan zijn en genieten. Ergens waar ik me juist veilig voel en niet bezig hoef te zijn met de dingen om me heen.
Het proces begint een beetje opgang te komen. Ze zien gewoon niet dat zij mij heel erg pijn doen. In hun hoofd word het weg gevaagd door dat zij niet express mij pijn doen. Maar het gaat er niet om of het express is, ik zeg niet dat het gemene mensen zijn. Maar ze zijn wel slechte ouders voor mij geweest als in dat ze er gewoon nooit waren.
Het is extreem pijnlijk, want het doet mij pijn om hun pijn te zien hebben. Het liefst zou ik zeggen dat ze geweldige ouders waren, maar dat is niet de realiteit. En ik ben het zat dat ik altijd de 'lul' ben, dat ik altijd aan de kant geschoven word. Ik ben altijd alleen geweest, heb me zelf opgevoed, heb extreem veel problemen overwonnen. Ik ben trots op mijzelf en waar ik nu ben, zeker niet perfect, maar een lief hebbende ziel. Ik maak de juiste keuze en hou rekening met iedereen om mij heen. Toch vergeet ik mijzelf ook niet.
Nu ik uit huis ben sinds 2 jaar heb ik veel meer rust. ik voel me voor het eerst veilig en thuis. Alleen elke keer als ik terug ga naar mijn ouderlijk huis, breekt de hel weer los. Ik vertrouw mijn ouders niet, dat is wat uit de gesprekken naar voren komt. Maar dat komt niet omdat ik slecht van vertrouwen ben!
Het is moeilijk en ik ben bang. Ik moet vechten en vechten en vechten terwijl ik gewoon duidelijk wil maken dat ik niet meer wil vechten.
Ik vind je echt heel dapper en heel goed dat je dit allemaal kan inzien.
Ze zijn er niet voor jou. Heb je dat ook tegen hen gezegd?
Het is heel moeilijk en pijnlijk, maar inderdaad het is soms goed wat afstand te nemen en als ze vragen waarom kan je het hen ook vertellen.
Misschien is even geen contact een oplossing. Je kan altijd nog contact zoeken.
Het is moeilijk. Maar soms moet je voor jezelf op komen en even niet meer naar ze toe gaan zodat ze eindelijk kunnen inzien wat het voor jou doet.
En je kan je ouders niet veranderen.
Groetjes en heel veel sterkte,
Sofie
Leven is meervoud van lef
-
Gast
Hi,
Ontzettend pijnlijk dat je moeder je niet gelooft. Mijn psycholoog zei ook al, soms is het niet dat iemand je pijn wil doen, maar kunnen ze iets gewoon echt niet. Ik hoop dat de moeder de kracht vind om naar je te luisteren en met je in therapie te gaan.
Het is inderdaad waar dat ik het stap voor stap zou moeten bekijken. Het is alleen dat ik hier al jaren mee loop en ik dit proces ben begonnen omdat ik verandering wil, niet omdat ik het zo graag aan hu wou vertellen ofzo.
Het is voor mij niet zo dat zij mijn broer niet meer van mij mogen zien, maar ik zou wel voor moeten gaan. Ik wil hem niet meer in mijn leven, en dat is ook heel erg begrijpelijk. En ik wil dat mijn familie dat accepteerd en mij voor hem zet. Niet persee in liefde, maar in zijn. Ik wil op de feestjes kunnen komen en op familie weekenden gaan. Zonder hem. Dan moeten ze hem maar zien op andere dagen.
De psycholoog denkt dat ik mijzelf alleen maar onnodig pijn doe, omdat niemand ooit echt voor me zal opkomen of voor mij zal gaan omdat ze dat niet kunnen. Ik vind dat gewoon onzin. Of je houd van me of niet. Als je niet van me houd, dan weet ik dat en dan kan ik daarmee rekening houden. Dan hoef ik dus niet te verwachten dat je mij beschermt.
Het is zo grappig dat het vriendje van mijn broer dat mij destijds ook verkracht heeft een outlaw is, maar mijn broer blijkbaar alles met me mag doen, iedereen houd toch wel van hem en heeft hem toch even graag als mij.
Je word toch ook geen vrienden met Hilter, zelfs al doet hij nog zo aardig tegen je, als je weet wat hij heeft gedaan.
Ontzettend pijnlijk dat je moeder je niet gelooft. Mijn psycholoog zei ook al, soms is het niet dat iemand je pijn wil doen, maar kunnen ze iets gewoon echt niet. Ik hoop dat de moeder de kracht vind om naar je te luisteren en met je in therapie te gaan.
Het is inderdaad waar dat ik het stap voor stap zou moeten bekijken. Het is alleen dat ik hier al jaren mee loop en ik dit proces ben begonnen omdat ik verandering wil, niet omdat ik het zo graag aan hu wou vertellen ofzo.
Het is voor mij niet zo dat zij mijn broer niet meer van mij mogen zien, maar ik zou wel voor moeten gaan. Ik wil hem niet meer in mijn leven, en dat is ook heel erg begrijpelijk. En ik wil dat mijn familie dat accepteerd en mij voor hem zet. Niet persee in liefde, maar in zijn. Ik wil op de feestjes kunnen komen en op familie weekenden gaan. Zonder hem. Dan moeten ze hem maar zien op andere dagen.
De psycholoog denkt dat ik mijzelf alleen maar onnodig pijn doe, omdat niemand ooit echt voor me zal opkomen of voor mij zal gaan omdat ze dat niet kunnen. Ik vind dat gewoon onzin. Of je houd van me of niet. Als je niet van me houd, dan weet ik dat en dan kan ik daarmee rekening houden. Dan hoef ik dus niet te verwachten dat je mij beschermt.
Het is zo grappig dat het vriendje van mijn broer dat mij destijds ook verkracht heeft een outlaw is, maar mijn broer blijkbaar alles met me mag doen, iedereen houd toch wel van hem en heeft hem toch even graag als mij.
Je word toch ook geen vrienden met Hilter, zelfs al doet hij nog zo aardig tegen je, als je weet wat hij heeft gedaan.
-
ladyleo
- Berichten: 36
- Lid geworden op: 03-10-2012 16:16
Wat voor mij nu heel goed werkt is duidelijk mijn grenzen aangeven. Als jij bijvoorbeeld naar een feestje of familieweekend wil, zeg je dat je niet wil dat hij komt, omdat jij je daar niet fijn bij voelt. Zouden ze dat accepteren? Bij mij werkt het goed. En bijvoorbeeld de decembermaand heeft mijn broer met de familie sinterklaas gevierd en ik extra kerst zonder hem. Voelt ook niet meteen leuk of iets. Maar is het wel duidelijk en dat geeft misschien rust ook voor jou? Het zal altijd lastig blijven, die hele situatie maar hoop dat je wat rust vind en er op een manier mee om kunt gaan zoals het goed voelt voor jou.
-
Gast
Hi,
Ja dat is ook wat ik graag zou willen. Maar meerdere leden van mijn familie (sommige weten het wel andere niet) hebben al gezegd dit niet te doen. Ze willen hem niet verbannen of niet uitnodigen of wat dan ook. Sommige willen niet eens mij waarschuwen van te voren als hij komt.
Het is ontzettend moeilijk en pijnlijk. Juist ook omdat iedereen me wel gelooft, maar blijkbaar maakt het hun gewoon niet zo veel uit.
Ik zou er niet aan willen denken hoe het zou zijn als ze me niet zouden geloven, dan zou ik denk ik geen contact meer hebben met mijn ouders. Hoewel ik dit wel graag wil, juist ook vanwege het verleden.
Ik heb heel sterk het gevoel dat ik een keer op mijn strepen moet gaan staan, zeggen dat ik niet wil dat hij komt, en als hij dan wel komt nooit meer gaan. Dan weet ik dat ik niks aan hun heb. Alleen iedereen raadt mij dit af, zeggen dat ik onnodig mijzelf pijn doe.
Ja dat is ook wat ik graag zou willen. Maar meerdere leden van mijn familie (sommige weten het wel andere niet) hebben al gezegd dit niet te doen. Ze willen hem niet verbannen of niet uitnodigen of wat dan ook. Sommige willen niet eens mij waarschuwen van te voren als hij komt.
Het is ontzettend moeilijk en pijnlijk. Juist ook omdat iedereen me wel gelooft, maar blijkbaar maakt het hun gewoon niet zo veel uit.
Ik zou er niet aan willen denken hoe het zou zijn als ze me niet zouden geloven, dan zou ik denk ik geen contact meer hebben met mijn ouders. Hoewel ik dit wel graag wil, juist ook vanwege het verleden.
Ik heb heel sterk het gevoel dat ik een keer op mijn strepen moet gaan staan, zeggen dat ik niet wil dat hij komt, en als hij dan wel komt nooit meer gaan. Dan weet ik dat ik niks aan hun heb. Alleen iedereen raadt mij dit af, zeggen dat ik onnodig mijzelf pijn doe.
-
Gast
Lieve Vlindertje,
Wat zit je met dillema's zeg
Je zou kunnen breken met je ouders ja maar wil je dat wel?
IK denk ja dat je hier niet zoveel aan kan doen als je ouders hun zoon willen zien kan je dat niet tegenhouden hoe pijnlijk ook.
NU niemand weet het bij mij in de familie behalve mijn moeder die me dan nog niet gelooft alleen zij wil ik dat ze me gelooft aan de andere heb ik geen behoefte om het te vertellen
zoek je miss een beetje hekenning bij je familie? Wat je bij je ouders niet zo krijgt? Of toch niet genoeg?
Lastig he, ja je doet jezelf pijn op die manier maar als je breekt met je ouders toch ook weer?
Denk dat je eerst dingen nog meer moet verwerken vooraleer je beslissing neemt.
Miss eens aan je peute uitleggen hoeveel pijn je hebt.
Liefs Silvia
Wat zit je met dillema's zeg
Je zou kunnen breken met je ouders ja maar wil je dat wel?
IK denk ja dat je hier niet zoveel aan kan doen als je ouders hun zoon willen zien kan je dat niet tegenhouden hoe pijnlijk ook.
NU niemand weet het bij mij in de familie behalve mijn moeder die me dan nog niet gelooft alleen zij wil ik dat ze me gelooft aan de andere heb ik geen behoefte om het te vertellen
zoek je miss een beetje hekenning bij je familie? Wat je bij je ouders niet zo krijgt? Of toch niet genoeg?
Lastig he, ja je doet jezelf pijn op die manier maar als je breekt met je ouders toch ook weer?
Denk dat je eerst dingen nog meer moet verwerken vooraleer je beslissing neemt.
Miss eens aan je peute uitleggen hoeveel pijn je hebt.
Liefs Silvia