Hi Allemaal,
Ik vind het moeilijk om te reageren op andere mensen omdat ik het gevoel heb dat ik heel bot ben. Ik ben een analytisch persoon en stel moeilijke vragen. Ik ben bang dat ik mensen daarmee geen veilig gevoel geef en dus reageer ik niet op hun verhalen.
Hier weer een deel van mijn eigen verhaal.
Mijn ouders weten nu al bijna een jaar dat ik vroeger door mijn broer op alle mogelijke manier ben misbruikt (fysiek, mentaal en seksueel). Ik was nooit veilig thuis. Maar ik neem dit hun niet kwalijk.
Wat ik wil is liefde en bescherming. En dat willen ze me ook wel geven, maar ook mijn broer. Zij vinden het hun fout, zij vinden dat ze hem hadden moeten leren wat goed en fout is en mij beter hadden moeten beschermen. Ze geloven me wel, maar beoordelen hem er niet voor.
Ze kunnen niet mij en hem beschermen en ik weet niet meer wat ik moet doen.
Ik kan niet zeggen dat ik ze verbied mijn broer nog te zien/spreken. Dat is niet eens wat ik wil. Maar ik wil gewoon op de eerste plek komen, boven hem. Ik ben immers een goed mens, doe mijn best en ga met grote stappen vooruit. Terwijl hij nog steeds alles fout doet en een grote klootzak is die alles krijgt aan gereikt.
Ik wil niet ook nog mijn familie kwijt raken door hem. Mijn psycholoog zegt dat dat mijn keuze is, wat ik extreem lullig vind (heb ik ook gezegd). Het is niet mijn keuze, het is een gevolg van zijn keuze.
Waarom moet ik nog steeds slachtoffer van zijn keuzes zijn. Waarom mag hij niet zelf op de blaren van zijn schofterigheid zitten.
Mijn opa heeft vroeger 2 van mijn moeder's zusje misbruikt en een ander meisje (destijds 10) die nog steeds bevriend is met de familie. Mijn opa is vorig jaar dood gegaan en ik kreeg het daarna pas te horen. De meeste familie leden weten van niks omdat de zusjes het behoorlijk gehem hebben gehouden.
Ik begrijp het gewoon niet. Ik verdien dit niet en zij destijds ook niet. Waarom zou je zo een schoft dan beschermen. Waarom zou je hem liefde willen geven. Waarom kunnen mijn ouders mij wel afstoten en hem niet. Terwijl ze me wel geloven.
Ik begrijp het gewoon niet....
niet ook hun nog kwijt
-
Gast
Wat een rotsituatie Vlindertje. Ik snap heel goed dat jij het belangirjk vindt da tje ouders jou bove hem stellen, omdat hij immers een dade ris. Ik snap dat je je hierdoor gekwetst voelt da tje ouders hem zo graag normaal willen behandelen, ook al verdient hij dat niet. Aan de andere kant is het voor je ouders misschien moeilijk voor te stellen da thun zoon zoiets bij zijn eigen zus zou doen. Ik hoop dat ze uiteindelijk inzien hoeveel pijn ze jou doen door hem (minstens) net zoveel liefde te geven als jou.
-
Gast
Hi Astrid,
Bedankt voor je snelle reactie en je lieve/begrijpende woorden.
Jammer genoeg is het zo dat mijn ouders me echt geloven en echt in zien hoeveel pijn hij mij heeft gedaan. Dat is juist wat het voor mij zo onbegrijpelijk maakt.
Hij heeft uiteindelijk hulp nodig en ik kan voor mezelf zorgen. Maar zolang hij geholpen word veranderd hij niet. Plus hij verdient het niet. En ik zou juist omdat ze me in het verleden zo hebben laten vallen en niet beschermd hebben nu juist beschermd moeten worden.
Bedankt voor je snelle reactie en je lieve/begrijpende woorden.
Jammer genoeg is het zo dat mijn ouders me echt geloven en echt in zien hoeveel pijn hij mij heeft gedaan. Dat is juist wat het voor mij zo onbegrijpelijk maakt.
Hij heeft uiteindelijk hulp nodig en ik kan voor mezelf zorgen. Maar zolang hij geholpen word veranderd hij niet. Plus hij verdient het niet. En ik zou juist omdat ze me in het verleden zo hebben laten vallen en niet beschermd hebben nu juist beschermd moeten worden.
-
ladyleo
- Berichten: 36
- Lid geworden op: 03-10-2012 16:16
zeker een rotsituatie...
uiteindelijk heeft de hele familie er mee te maken ja.. Ook dat komt er nog weer bij... Ik snap heel goed hoe lastig dat is! en het is ook moeilijk te begrijpen.. Bij ons thuis is het ook mijn broer en ik heb nog 2 zussen. Iedereen wil dat het allemaal 'normaal' is, maar dat is het niet.
Je moet maar gewoon doorgaan met je leven, lijkt het dan. Alsof er niets is gebeurd! Hoe belachelijk toch?!
Maar nu over jou weer.. Heeft jou broer ooit gezegd hoeveel het hem spijt of doet hij nu nog steeds dingen fout? en praat je er verder veel over met je ouders dan? en heeft hij daar zelf ook therapie voor?
en zeker is het een gevolg van zijn keuze die hij destijds gemaakt heeft. De gevolgen die het hele leven bij je blijven.. Dat maakt het nog stommer, belachelijker en oneerlijker!! Maar toch kun je denk ik wel de keuze maken hoe jij ermee om gaat.
en toch super knap hoe jij bepaalde dingen in ziet en al wel op de goede weg zit dan!
uiteindelijk heeft de hele familie er mee te maken ja.. Ook dat komt er nog weer bij... Ik snap heel goed hoe lastig dat is! en het is ook moeilijk te begrijpen.. Bij ons thuis is het ook mijn broer en ik heb nog 2 zussen. Iedereen wil dat het allemaal 'normaal' is, maar dat is het niet.
Je moet maar gewoon doorgaan met je leven, lijkt het dan. Alsof er niets is gebeurd! Hoe belachelijk toch?!
Maar nu over jou weer.. Heeft jou broer ooit gezegd hoeveel het hem spijt of doet hij nu nog steeds dingen fout? en praat je er verder veel over met je ouders dan? en heeft hij daar zelf ook therapie voor?
en zeker is het een gevolg van zijn keuze die hij destijds gemaakt heeft. De gevolgen die het hele leven bij je blijven.. Dat maakt het nog stommer, belachelijker en oneerlijker!! Maar toch kun je denk ik wel de keuze maken hoe jij ermee om gaat.
en toch super knap hoe jij bepaalde dingen in ziet en al wel op de goede weg zit dan!
-
Gast
Hi Ladyleo,
Dat gevoel wat jij omschrijft van alles moet normaal zijn en gewoon doen alsof er niks is gebeurt dat herken ik zo ontzettend erg.
Ik heb gekozen dat ik mijn broer niet meer in mijn leven wil. Ik heb hem zoveel kansen gegeven en hij heeft het altijd weer verpest. Hij ziet zelf volgens mij niet eens hoe vertekend zijn beeld van de wereld en zijn gedrag naar mij toe is.
Ik hoef ook echt niet van hem te horen dat het hem spijt, want ik zou hem toch niet geloven. Hij heeft overigens ook geen spijt zijn reactie was dat ik me schaamde en het ook wou en dat dat van ons broertje (die werd ook door hem misbruikt) nooit gebeurt is. Hij zegt dingen zoals we waren nog klein.
Tuurlijk is het mijn keuze hoe ik met dingen om ga. Maar dat is de andere kant op. Het is mijn keuze of ik hem terug aanval of niet. En ik kies van niet.
Maar dat mijn ouders doen alsof er niks gebeurt is en dat vervolgens leid tot een breuk tussen mij en mijn ouders. Omdat geen kant kiezen immers ook kant kiezen is in zulke erge situaties. Dat zou niet op mijn schouders moeten liggen. Dat zou op zijn schouders en op dat van mijn ouders moeten liggen.
Ze willen hem beschermen, maar door hem te 'beschermen' zetten ze hem juist aan tot zijn gedrag.
zolang mijn ouders het goed vinden (of zelfs belonen) dat ik als vuilnis word behandel, waarom zou dan iemand dat niet doen? Waarom zou dan iemand ooit moeite voor me doen?
Ik heb mijn mening klaar, en dat is misschien stom en moeilijk. Ik ben echt niet iemand die snel oordeelt, ik geef iedereen altijd te veel kansen juist. Ook ben ik echt geen haat dragend persoon.
Maar mijn broer, hij is niet meer mijn broer, hij is een dader. Een klootzak. En dat zal hij hoogst waarschijnlijk ook altijd blijven.
Hij heeft alles van mij afgepakt. Mijn jeugd, mijn veiligheid, mijn opleiding, mijn zelfvertrouwen. Alles. En nu ook nog mijn familie.
Ik begrijp het gevoel van mijn ouders wel. Zelfs heel goed. Maar de realiteit is dat ze sterk zouden moeten zijn voor mij nu. Ze hebben nu de kans om mij te beschermen en mij lief te hebben. Ze mogen blij zijn dat ik niet eis dat ze hem nooit meer zien.
*zucht* ookal ben ik gelukkig met mijn leven nu op dit moment. Blijft mijn verleden mij altijd achtervolgen. Ik blijf altijd dat gebroken meisje.
Ik wil later zo graag kinderen, maar ik ben zo bang. Hoe kan ik ooit een goede sterke moeder worden die haar kinderen beschermt als ik dat gebroken meisje ben.
Dat gevoel wat jij omschrijft van alles moet normaal zijn en gewoon doen alsof er niks is gebeurt dat herken ik zo ontzettend erg.
Ik heb gekozen dat ik mijn broer niet meer in mijn leven wil. Ik heb hem zoveel kansen gegeven en hij heeft het altijd weer verpest. Hij ziet zelf volgens mij niet eens hoe vertekend zijn beeld van de wereld en zijn gedrag naar mij toe is.
Ik hoef ook echt niet van hem te horen dat het hem spijt, want ik zou hem toch niet geloven. Hij heeft overigens ook geen spijt zijn reactie was dat ik me schaamde en het ook wou en dat dat van ons broertje (die werd ook door hem misbruikt) nooit gebeurt is. Hij zegt dingen zoals we waren nog klein.
Tuurlijk is het mijn keuze hoe ik met dingen om ga. Maar dat is de andere kant op. Het is mijn keuze of ik hem terug aanval of niet. En ik kies van niet.
Maar dat mijn ouders doen alsof er niks gebeurt is en dat vervolgens leid tot een breuk tussen mij en mijn ouders. Omdat geen kant kiezen immers ook kant kiezen is in zulke erge situaties. Dat zou niet op mijn schouders moeten liggen. Dat zou op zijn schouders en op dat van mijn ouders moeten liggen.
Ze willen hem beschermen, maar door hem te 'beschermen' zetten ze hem juist aan tot zijn gedrag.
zolang mijn ouders het goed vinden (of zelfs belonen) dat ik als vuilnis word behandel, waarom zou dan iemand dat niet doen? Waarom zou dan iemand ooit moeite voor me doen?
Ik heb mijn mening klaar, en dat is misschien stom en moeilijk. Ik ben echt niet iemand die snel oordeelt, ik geef iedereen altijd te veel kansen juist. Ook ben ik echt geen haat dragend persoon.
Maar mijn broer, hij is niet meer mijn broer, hij is een dader. Een klootzak. En dat zal hij hoogst waarschijnlijk ook altijd blijven.
Hij heeft alles van mij afgepakt. Mijn jeugd, mijn veiligheid, mijn opleiding, mijn zelfvertrouwen. Alles. En nu ook nog mijn familie.
Ik begrijp het gevoel van mijn ouders wel. Zelfs heel goed. Maar de realiteit is dat ze sterk zouden moeten zijn voor mij nu. Ze hebben nu de kans om mij te beschermen en mij lief te hebben. Ze mogen blij zijn dat ik niet eis dat ze hem nooit meer zien.
*zucht* ookal ben ik gelukkig met mijn leven nu op dit moment. Blijft mijn verleden mij altijd achtervolgen. Ik blijf altijd dat gebroken meisje.
Ik wil later zo graag kinderen, maar ik ben zo bang. Hoe kan ik ooit een goede sterke moeder worden die haar kinderen beschermt als ik dat gebroken meisje ben.
-
ladyleo
- Berichten: 36
- Lid geworden op: 03-10-2012 16:16
ahh, dan sorry voor mijn vorige reactie misschien, nu worden me zeker nog wat dingen duidelijk en dat maakt het voor jou dan misschien nóg moeilijker... Wat een rotsituatie...
Als jou broer op deze manier doet, heb je zeker gelijk dat je er geen contact meer mee wil en hem ook niet meer als je broer ziet! Wat een ongelooflijke eikel dan. Gewoon zichzelf niet als dader zien, maar meer als slachtoffer? Dan alleen maar super goed dat je die keuze hebt gemaakt om hem niet meer in je leven te willen!! Ik hoop ook zoo ontzettend dat je dit dit een keer een plekje zou kunnen geven en later kinderen kunt krijgen en die goed op te voeden en een sterke moeder te zijn. Ik weet wel zeker dat je een sterke moeder zult zijn, ook als je dit gaat overwinnen, maakt het je alleen maar sterker.. Ook al is het zeker een moeilijke, lange klote wegg!!
Zolang jij jezelf al zeker niet als vuilnis behandeld, want dat verdien je absoluut niet!!! Zijn er ook zeker meer lieve mensen om je heen die jou goed en met respect behandelen. Alleen verwacht je dat idd van je ouders nog het meest...
En jou oordeel en mening is niet hard! helemaal niet in zo'n situatie, altijd doen wat goed voelt toch?!
en het vervelende is dat je je ouders dus wel begrijpt, maar dat het niet goed voelt.. Jij wilt dat ze jou kant kiezen en niet die van hem. en ik ben ook in de valkuil gestapt om meer aan hun te denken dan aan mezelf. Dat moet jij zeker niet doen vlindertje! Denk aan je zelf en blijf naar jezelf en je eigen gevoel luisteren:)
Als jou broer op deze manier doet, heb je zeker gelijk dat je er geen contact meer mee wil en hem ook niet meer als je broer ziet! Wat een ongelooflijke eikel dan. Gewoon zichzelf niet als dader zien, maar meer als slachtoffer? Dan alleen maar super goed dat je die keuze hebt gemaakt om hem niet meer in je leven te willen!! Ik hoop ook zoo ontzettend dat je dit dit een keer een plekje zou kunnen geven en later kinderen kunt krijgen en die goed op te voeden en een sterke moeder te zijn. Ik weet wel zeker dat je een sterke moeder zult zijn, ook als je dit gaat overwinnen, maakt het je alleen maar sterker.. Ook al is het zeker een moeilijke, lange klote wegg!!
Zolang jij jezelf al zeker niet als vuilnis behandeld, want dat verdien je absoluut niet!!! Zijn er ook zeker meer lieve mensen om je heen die jou goed en met respect behandelen. Alleen verwacht je dat idd van je ouders nog het meest...
En jou oordeel en mening is niet hard! helemaal niet in zo'n situatie, altijd doen wat goed voelt toch?!
en het vervelende is dat je je ouders dus wel begrijpt, maar dat het niet goed voelt.. Jij wilt dat ze jou kant kiezen en niet die van hem. en ik ben ook in de valkuil gestapt om meer aan hun te denken dan aan mezelf. Dat moet jij zeker niet doen vlindertje! Denk aan je zelf en blijf naar jezelf en je eigen gevoel luisteren:)
-
Gast
Lieve Vlindertje,
Eerst en vooral wil ik je zeggen dat ik je alles behalve bot vind.
Kan het zijn dat je gewoon zo over jezelf denkt?
Wat pijnlijk allemaal zeg.. Ik hoop dat je ouders aan jou kant mogen staan en je beschermen herken het ook wel weer mijn moeder is zelf misbruikt door haar broer maar ze gelooft niet dat mijn vader me ook misbruikt heeft voel ik me ook in de kou gelaten en wil ook bescherming
Maar bij jou is het nog moeilijker het is tussen je vader en moeder en je broer.
Lastig zeg..., Ik kan je niet direct een antwoord opgeven miss een dom idee maar zou familie therapie hier niet in kunnen werken omdat het toch de hele familie treft.
Tuurlijk moeten je ouders er voor open staan.
Liefs Silvia knuf als het mag?
Eerst en vooral wil ik je zeggen dat ik je alles behalve bot vind.
Kan het zijn dat je gewoon zo over jezelf denkt?
Wat pijnlijk allemaal zeg.. Ik hoop dat je ouders aan jou kant mogen staan en je beschermen herken het ook wel weer mijn moeder is zelf misbruikt door haar broer maar ze gelooft niet dat mijn vader me ook misbruikt heeft voel ik me ook in de kou gelaten en wil ook bescherming
Maar bij jou is het nog moeilijker het is tussen je vader en moeder en je broer.
Lastig zeg..., Ik kan je niet direct een antwoord opgeven miss een dom idee maar zou familie therapie hier niet in kunnen werken omdat het toch de hele familie treft.
Tuurlijk moeten je ouders er voor open staan.
Liefs Silvia knuf als het mag?
-
Gast
Hi,
Knuffellen mag altijd bij mij! D
Ik ben in therapie met mijn ouders. Het is gewoon ontzettend moeilijk. Zij hebben hun rol als ouders, van mij, maar ook van hem.
Moeder heeft ook een jeugd gehad met misbruik en verdriet. Vader een gesloten gezin, dus geen pijn, maar ook geen liefde.
Ze begrijpen wel hoe ik me voel, en zien de pijn die ik heb/heb gehad.
Toch blijft hij hun zoon. Zij hadden hem (in hun ogen) moeten beschermen en het verschil tussen fout en goed moeten leren. De liefde moeten geven zodat hij niet opzoek zou zijn gegaan naar foute liefde.
Ik begrijp hun best, maar voor mijzelf kom ik nu gewoon eerst. Mijn hele leven ben ik bezig geweest met hem beschermen, hun beschermen en sterk zijn. Nu wil ik gewoon beschermt worden, wil ik gewoon liefde.
Maar het lijkt er op dat ik alleen ga eindigen. Ik wil voor mijn broer komen, als ik er niet aan toe ben om hem te zien, dan zou ik welkom moeten zijn en hij niet.
Het is ook niet alsof hij alleen mij pijn heeft gedaan. Ook mijn ouders zijn misbruikt door mijn broer. Dan niet zoals ik. Maar wel bestolen, uitgescholden, misbruik gemaakt van hun liefde als ouder voor hun kind.
In mijn leven nu, ben ik gelukkig. Ik heb een huisje, ben een goed mens, heb een lieve vriend, lieve poezen, ben goed opweg met mijn studie en haal goede cijfers, ben voorzitter van studentenvereniging en ben afgelopen jaar 10 kilo afgevallen.
Toch blijft er altijd die nachtmerries, het nachten lange piekeren. Het huilen om het verleden en om de relatie met mijn ouders.
Waarom kunnen zij niet gewoon sterk voor mij zijn. Gewoon duidelijk tegen hem zijn dat het niet oke is wat hij heeft gedaan en dat ik daarom nu voor kom, niet in liefde, maar wel in zijn. Dat hij moet leren van zijn fouten en zich zelf moet ontwikkellen.
Waarom zijn ze zo erg bang om hem kwijt te raken, maar mij niet?
Ergens begrijp ik het wel, maar ik wil het niet begrijpen want het doet teveel pijn.
Knuffellen mag altijd bij mij! D
Ik ben in therapie met mijn ouders. Het is gewoon ontzettend moeilijk. Zij hebben hun rol als ouders, van mij, maar ook van hem.
Moeder heeft ook een jeugd gehad met misbruik en verdriet. Vader een gesloten gezin, dus geen pijn, maar ook geen liefde.
Ze begrijpen wel hoe ik me voel, en zien de pijn die ik heb/heb gehad.
Toch blijft hij hun zoon. Zij hadden hem (in hun ogen) moeten beschermen en het verschil tussen fout en goed moeten leren. De liefde moeten geven zodat hij niet opzoek zou zijn gegaan naar foute liefde.
Ik begrijp hun best, maar voor mijzelf kom ik nu gewoon eerst. Mijn hele leven ben ik bezig geweest met hem beschermen, hun beschermen en sterk zijn. Nu wil ik gewoon beschermt worden, wil ik gewoon liefde.
Maar het lijkt er op dat ik alleen ga eindigen. Ik wil voor mijn broer komen, als ik er niet aan toe ben om hem te zien, dan zou ik welkom moeten zijn en hij niet.
Het is ook niet alsof hij alleen mij pijn heeft gedaan. Ook mijn ouders zijn misbruikt door mijn broer. Dan niet zoals ik. Maar wel bestolen, uitgescholden, misbruik gemaakt van hun liefde als ouder voor hun kind.
In mijn leven nu, ben ik gelukkig. Ik heb een huisje, ben een goed mens, heb een lieve vriend, lieve poezen, ben goed opweg met mijn studie en haal goede cijfers, ben voorzitter van studentenvereniging en ben afgelopen jaar 10 kilo afgevallen.
Toch blijft er altijd die nachtmerries, het nachten lange piekeren. Het huilen om het verleden en om de relatie met mijn ouders.
Waarom kunnen zij niet gewoon sterk voor mij zijn. Gewoon duidelijk tegen hem zijn dat het niet oke is wat hij heeft gedaan en dat ik daarom nu voor kom, niet in liefde, maar wel in zijn. Dat hij moet leren van zijn fouten en zich zelf moet ontwikkellen.
Waarom zijn ze zo erg bang om hem kwijt te raken, maar mij niet?
Ergens begrijp ik het wel, maar ik wil het niet begrijpen want het doet teveel pijn.