Geen contact meer met bijna gehele familie

[Gast]

Ik was heel benieuwd of er meer mensen zijn die als gevolg van openheid over wat ze in het verleden is gebeurd, soort van genegeerd worden nu door hun familie. Merk dat het mij ontzettend pijn doet. Ik kom uit een grote familie qua ooms en tantes, nichtjes en neven. Sommige nichten en neven hebben inmiddels kinderen, die ik nog nooit gezien heb omdat ze niets meer met me te maken willen hebben. Ik weet niet of ze partij willen kiezen voor degene die mij iets gedaan heeft (sorry vind het nog erg moeilijk om het beestje bij de naam te noemen, roept teveel op ofzo ), maar vanaf het moment dat ik open en eerlijk erover ben geweest tegen mijn ouders, is ineens ook het contact vanuit die kant van de familie naar mij gestopt.

Moet er misschien bij vermelden dat deze dader al overleden is, maar vraag me af of ik mezelf dat kwalijk moet nemen. Of het niet eerlijk tegenover hem is om nu dan zo 'kwaad' over hem te spreken. Soms is het wel alsof men het zo opvat.

Er waren bepaalde ooms en tantes waar ik altijd goed bij terecht kon. Sommige hebben me nog erg gesteund tijdens een lange opname. En nu, radiostilte. Ik weet niet, het voelt zo leeg en alleen ofzo. Ze zijn er wel, maar ik hoor ze niet meer. Ze negeren me als ik ze tegenkom. Dan blijf ik me afvragen, heb ik er nou echt wel goed aan gedaan om open kaart te spelen? Het lijkt wel alsof ik zelf iets vreselijks heb gedaan.

[amelie19]

Lieve Fable,

Ik vind het heel moedig van je dat je ermee naar buiten bent gekomen.
Ikzelf heb de moed nog niet opgebracht om het te vertellen.
Je hebt er goed aan gedaan om het te vertellen.
En dat je familie je negeert nu ze het weten is heel jammer. Maar ik denk dat dit wel vaker gebeurt. Omdat de schaamte te groot is. En dan doen ze alsof het niet is gebeurd. Want zulke dingen gebeuren niet binnen de familie. Ik neem aan dat de dader een familielid van je was. En nu hij overleden is willen ze niet slecht over hem praten en sluiten ze jou buiten omdat jij het naar buiten heb gebracht en hem van iets hebt beschuldigd.
Laat je hierdoor niet op de kop zitten. Hun zijn verkeerd bezig. Jij hebt niks misdaan! Jij bent hier het slachtoffer.
En je familie hoort je te steunen niet te negeren.
Heb je misschien vrienden die je steunen?
Ik zou ze ook gewoon negeren. Misschien komen ze dan vanzelf naar je toe.
En anders ben je dat soort mensen liever kwijt dan rijk.

Groetjes,

Amelie19

[Gast]

Dankjewel voor je reactie Amelie.

Het ging inderdaad om een familielid. Een oom. Ik werd vroeger veel naar oppasadressen gebracht, omdat mijn ouders beide veel werkten. Omdat ze mijn tante door en door vertrouwden, was ik daar veel. Ik heb ook haar nog nooit durven vragen of ze iets geweten heeft. Zij heeft me wel toegevoegd op facebook, maar zij is de enige die ik dan weer niet zelf durf aan te spreken.

Vrienden is een verhaal apart. Ik heb eigenlijk geen vrienden. Op 1 na nu, maar dat meisje ken ik nog niet zo lang. Ze is ook in de veronderstelling dat het alweer veel beter met me gaat en dat alles achter me ligt (haar moeder heeft eens naar mijn littekens gevraagd). Ik ben heel bang om haar ook weer kwijt te raken, als ik open naar haar ben.

Misschien dat je wel gelijk hebt, dat ik ze beter kwijt dan rijk ben. Maar soms mis ik het ontzettend, familie. Ik kan zelf geen kinderen krijgen en zou zo graag eens mijn achternichtjes en neefjes ontmoeten. Maar misschien moet ik maar eens meer met acceptatie bezig gaan. Ik kan natuurlijk nooit buigen, wat niet gebogen wil worden.

Nogmaals bedankt voor je reactie,

Fable

[amelie19]

Lieve Fable,


Als je bang bent dat je die vriendin kwijt zal raken zal ik inderdaad voorzichtig zijn. Maar dat betekent niet dat je alles op moet kroppen.
Vooral als je veel verdriet hebt. Daar moet je met iemand over kunnen praten anders ga je eraan kapot van binnen. De enige die mijn geheim weet is mijn vriend en hij heeft heel veel begrip voor mij. Met hem kan ik ook heel goed praten. Beter dan ik met een therapeut zou kunnen.
Maar als je geen therapeut hebt is het misschien verstandig om er een te nemen. Zodat je in ieder geval met iemand kan praten.
Ik snap heel goed dat je je familie mist. Ik spreek mijn zusje ook al een tijdje niet meer. Zij is boos op mij omdat ik weg ben gegaan van huis. Weg van mijn misbruiker en zij snapt niet waarom. En ik kan het haar ook nog niet vertellen maar ik ben wel heel blij dat ik die stap heb gezet. Omdat ik nu wel gelukkig ben.

Je zegt dat je niet weet waarom je familie je negeert.
Misschien kan je op een paar familieleden zoals je ouders afstappen en het (subtiel) vragen.
En dan op basis van hun antwoord besluiten of je nog contact met ze wil.

Groetjes,

Amelie19

[wie?]

Hallo Fable,

Ik vind je ook enorm moedig. Ongelooflijk sterk van je!
Zelf heb ik het nog niet durven vertellen en zal het waarschijnlijk ook nooit doen. Vind het wel enorm jammer voor je dat je nu zo door je familie wordt behandeld.
Ik vind persoonlijk dat je idd beter één echte goede vriendin hebt dan een hoop familie die je zo negeren. Nu vind ik het wel vreemd dat de moeder van je vriendin naar je littekens vraagt. Dat snap ik niet zoiets doe je toch niet.
De reactie van je vriendin kan ik begrijpen in die zin: dat mensen die het zelf niet hebben mee gemaakt er eigenlijk niet veel van snappen. Ze denken vaak echt dat het na een tijd of opname ook wel over is. Ze kunnen niet echt inzien dat het voor de rest vna je leven is. probeer die dingen met haar te bespreken. Als je haar kwijt raakt door dat je open bent is het geen echte vriendin. Maar ik denk wel dat je haar kunt vertrouwen.

Veel sterkte,
Wie?

[Gast]

Lieve Fable;
Het is zeker bheoorlijk pijlijk allemaal mijn moeder gelooft me tot op de dag van vandaag nog niet
het is vreselijk ontkenning van je familie maar het zegt meer over ze dan over jezelf denk ik dan maar
maar het blijft natuurlijk een wonde
liefs Silvia

[Gast]

Dankjewel Silvia en Wie?

Waarom haar moeder naar mijn littekens vroeg was zo'n opmerking van "Is dat eczeem?" Voel me gelukkig wel redelijk vertrouwd om er iets van uitleg over te geven, maar niet wat er ècht speelt. Ben er te vaak mensen door kwijtgeraakt en nu heel wantrouwend geworden. Dat voelt dan aan de andere kant weer heel fout, want niet vertellen kan ook betekenen mensen kwijtraken. Moeilijk.

Jullie ook sterkte..

Liefs,

Fable

[Gast]

Lieve Fable,
tja doet wel pijn zo een reactie van je moeder
Ik weet niet als je door niet vertellen mensen kwijt raakt zoals je zegt ze moeten je vertrouwen ook waard zijn het wel vertellen lijdt in mijn geval weer tot ruzie's er zijn ook maar weining mensen op de hoogte van mijn verleden en dat is ook ok je hoeft niet altijd begrijp je?
Je doet waar je je goed bijvoelt denk ik dan maar hoe ben je dan mensen op deze manier kwijt geraakt?
Zijn ze het te weten gekomen door iemand anders ofzo?
Liefs Silvia knuf

[Gast]

Dankje Silvia,

Ja, ik begrijp je zeker. Het nadeel in dit geval was dat ik het mijn moeder had verteld, en die zonder mijn toestemming familieleden heeft ingelicht. Snap ook niet goed waarom ik het haar vertelde, heb heel lang een hele slechte band met haar gehad. Maar ze waren toen hier voor het eerst in lang weer eens op bezoek, ik werd emotioneel en zij ook en van het een kwam het ander. Het is helemaal niet iets wat ik met herl de wereld wil delen, maar nu ik weet dat mensen vd familie het weten, en ze zo doen, hangt er een heel groot "waarom" omheen. Ik zoek naar een bevestiging die ik toch nooit zal krijgen denk ik.

Er zijn zoveel dingen gebeurd, waardoor ik me zo vaak heel alleen heb gevoeld, dat ik het contact met twee specifieke mensen heel erg mis gewoon. Die er bijvoorbeeld wel nog voor me waren toen ik al voor deze zooi in opname zat. Mijn ouders zijn daar bijvoorbeeld nooit op bezoek geweest. Zij ook niet, maar van hen reeg ik kaartjes met hele verhalen erin.

TRIGGER

Ik heb een hele tijd met een bepaald persoon omgegaan, die me eerst het idee gaf dat ik hem kon vertrouwen. Na jaren gepest te zijn, het misbruik, dat hij er voor me was. Maar hij heeft op een andere manier zo gruwelijk misbruik van me gemaakt. Hij vond het zelfs nodig om me aan te randen, om me duidelijk te maken dat hij niets meer van e wilde weten. Zette de gemeenschap waar ik me toen in brwoog tegen me op en maakte iedereen wijs dat ik de leugenaar was, en niet hij (hij is ziekelijk leugenaar). Hij heeft me zelfs bijna mn relatie gekost, door me weer aan te randen, precies onder het slaapkamerraam van mijn man. Hij moest en zou me naar huis lopen die avond. Excuses van hier tot Tokio, en uiteindelijk hing ik daar weer verstijfd in zijn armen.

Op mijn an na heeft toen ook al iedereen me de rug toe gekeerd. Vandaar dat ik zo weinig tot eigenlijk geen vrienden heb gehad, en nu niemand meer vertrouw. Terwijl ik soms wel de behoefte voel om eens niet steeds re spelen dat het goed met me gaat. De enige manier eigenlijk waarop ik weer in beweging ben gekomen, samen met mijn honden dan.

Sorry voor de woede in dit berichtje. Ze welt ineens ontzettend op, maar is natuurlijk niet naar jullie gericht.