lotgenoten seksueel misbruik

Al zolang ik me kan herinneren is mijn vader al agressief en zo. Ik was een jaar of 6 toen mijn vader naar mijn kamer kwam en bij mij op bed zat en mij overal aanraakte, ook op de intieme plekken. Ik wilde niet en zei nee toen sloeg hij en daar bleef het niet bij. Ik moest ook aan hem zitten en hem overal aanraken en kussen en zoenen. Toe ik jaar of 9 was had hij voor het eerst seks met me en het deed veel pijn maar hij herhaalde steeds dat het mijn eigen schuld was en dat iedere vader het met zijn dochter deed. Om mij een grote meid te maken, hij kwam meerdere keren per nacht. Eerst alleen op bed maar later ook op de bank en in de woonkamer. Later ging hij ook voorwerpen gebruiken om in me te gaan....

Dit was het even voor nu. Dit is moeilijk voor mij.

Hoi Sam,

Ik vind het verschrikkelijk wat jij als meisje heb mee moeten maken.
Vreselijk zeg!

Maar wat super dapper dat jij het hier durft te delen.
Doe het op je eigen tempo.
Vind het heel naar voor je, en natuurlijk is het niet jouw schuld en het is zoals je nu misschien wel bessef niet normaal.
Je vader is echt ziek. Maar helaas zijn er meer mensen in deze wereld ziek.
Pfff herkenbaar wat jij heb mee moeten maken, vind je dapper is even alles wat ik even kwijt kan heel moeilijk... geen woorden voor.

Groetjes,
Sofie

Hoi Sam,

Wat voor een vreselijke vader had je zeg...,
Jammer dat je dat moest mee maken..
Schrijf op je eigen tempo wat Sofie ook al zei..

Ik vind het enorm knap dat je dat zo snel al met ons wilt delen!

veel sterkte...


liefs silvia

Hoi Sam,

Ik heb je verhaal gelezen. Ja, het delen is moeilijk hè?
Dapper dat je het hebt gedaan.
Stapje voor stapje hè.

Lieve groet,

Monique Amber

Dank jullie wel,

Ja ik weet het soms niet, soms denk ik gewoon dat mijn vader gelijk heeft en dat het allemaal mijn eigen schuld is en dat het normaal was. Heb ook veel herbelevingen en nachtmerries en ben vaak heel bang. Ik kan er soms niet zo goed tegen. Ik huil heel veel. Heb een hele lieve vriendin maar ook met haar kan ik het niet delen. dat maakt me soms heel boos. Maar vind het eng. ben bang voor mannen en kan er niet goed tegen.

Lieve Sam,

Het is echt niet jou fout.. echt niet wel de zéér grote fout van je vader..

Dit is niet normaal dit hoort een vader niet te doen met zijn dochter....,

Jammer dat je nog zoveel nare herinneringen hebt..

Heb je therapie?
Fijn dat je lieve vrienden hebt

liefs Silvia

Ja heb therapie, maar dat gaat moeizaam, praten er over is moeilijk.
heb vaak herbelevingen en nachtmerries. Slapen is soms heel moeilijk durf niet te slapen, bang voor nachtmerries. Ik ben gewoon het een beetje zat. EN dan heb ik van het weekeidn weer familiefeestje gehad en toen zag ik hem ook weer. Dat was moeilijk. Heb nu weer veel herbelevingen en ben heel bang. Kan niet tegen aanrakingen en ben heel bang. voel me alleen en in de steek gelaten, soms weet niet meer wat ik met mezelf moet.

Hoi Sam,

Sterkte meid ja praten is soms zo moeilijk kan je niet mailen of brieven schrijven? aan je therapeute deed dat vroeger ook en ging wat makkelijker..,

Verder wil ik je veel sterkte toewensen!


liefs Silvia

Nee schrijven en tekenen kan ik al helemaal niet. Dan klap ik ook dicht. Dan wordt ik weer heel boos op mezelf omdat ik vind dat ik het gewoon moet kunnen. Die herbelevingen en nachtmerries putten me uit. Ben doodop. Slaap slecht en onrustig. Ben steeds heel bang en heb steeds het idee dat overal mijn vader is en hem overal zie. Dat maakt me heel bang. Soms haat ik mezelf en vind ik dat alles mijn eigen schuld is. Ik reageer alles op mezelf af door te snijden, krassen, mezelf te bijten slaan, krabben, en zo. Zo hoef ik even niets anders te voelen en hoef ik mijn vader even niet te voelen. Alles maakt me bang. Wil niet aangeraakt worden, ben bang voor mannen, raak dan compleet in paniek. Ook heb ik extreme woedeaanvallen en ben dan niet meer te houden, ga met alles gooien en schreeuw en vloek dan heel hard en vaak. Weet soms niet wat ik met mezelf aan moet.

Hoi Sam,

Wat erg dat je je zo voelt.... Herken wel veel van wat je schrijft... had het vroeger ook héél moeilijk om te praten en zelfs af en toe heb ik ook nog woedebuien....,

Het is een lang proces..., tuurlijk zal het altijd een deel van je leven blijven en pijn blijven doen..Maar merk bij mezelf dat het nu toch al veel beter gaat dan pak 10 jaar geleden...,

Woon bij mijn ouders voorlopig dus zie mijn vader elke dag.... en ja is erg moeilijk soms met al die herinneringen...,

Herken wat je zegt dat je van jezelf niet mag schrijven of tekenen;.. alleen kon ik het ook niet echt maar heb wel getekend langs mijn therapeute in therapie ging moeizaam maar het lukte wel ook omdat ik daar troost vond misschien eens bespreken met je peute?

Maar het is echt jou fout ... niet echt niet....., wou dat ik je meer kon helpen maar helaas kan ik dat niet!

Wil je wel veel sterkte toewensen!

liefs Silvia