Minder werken :(

[Jess]

Jess, morgen ff m'n reactie, ben nu niet zo helder meer en ga naar bed.

Groeten
Danique

Neem je tijd! bij mij lukt ook niet altijd om te reageren hoor dus gewoon rustig aan doen.

[Danique]

Ja, dat is een mooi voordeel.

Maar, zo buiten de maatschappij vallen doet pijn en maakt héél eenzaam.
De angst is té groot... Daarom kan ik het niet. Ik kan niet goed communiceren. Ook niet over allerdaagse dingen. Mensen begrijpen mij niet.

Wie weet, ooit....

Ik begrijp je wel want ik ben jaren werkenloos geweest en deed ook pijn mensen tonen onbegrip maar jij doet wat je kan en dat is al heel erg veel dus er zijn nog wel mensen die je begrijpen hoor!!

Begrijp het wel hoor, mensen weten niet hoe ze er mee om moeten gaan, helaas. En het is ook moeilijk om in de maatschappij te staan als je zoveel baggage hebt en moeilijk kan praten. Dat is voor mij juist het knelpunt, waardoor het toch weer mis gaat.
Zelf weet ik nu ook niet of ik ooit weer aan het werk ga. Geen idee hoe ik hier uit ga komen. We zien het wel...

Groeten
Danique

[Danique]

Ja, dat ken ik, vooral niet opgeven en maar doorgaan. Te trots om te stoppen en toegeven. Ik heb dat ook lang gedaan (zels een paar keer in m'n werkende leven), todat ik echt niet meer kon.

Het is ook waar dat het afleiding is en even niet ziek zijn.
Maar als ik zo lees hoe zwaar je het hebt, lijkt het me erg pittig.
Hoeveel uur per week werk je?

Groeten
Danique

Opgeven is geen optie heb ik geleerd

Ik ben in overleg met me peut van 40 uur werken naar contract van 12 uur per week gegaan want 40 uur was veel te zwaar ondanks dat ik dat 4 jaar achter elkaar heb volgehouden heb ben ik helemaal stuk gegaan. Omdat ik nu therapie heb en had me helemaal gestort op me werk en dan kwam er tenminste niks boven drijven dacht ik drukken baan en veel dagen sporten en daarvoor ben ik zeker wel 6 jaar werkenloos geweest.

Wat goed dat je nu 12 uur werkt. Dat geeft ruimte voor jezelf en toch zonder het helemaal op te geven. Snap helemaal dat je dat niet kan. We zijn vechters en knokken maar door, zo hebben we het onszelf aangeleerd!
Gelukkig maar, want daardoor hebben we veel overleefd. Maar het is ook lastig

Groeten
Danique

[bibith]

ik werk al lang niet meer betaald
doe nu sinds 5a 6 jaar een dag in de week vrijwilligers werk
wel beladen soms dat wel
heb daar de afspraak als ik kan lichamelijk en geestelijk dan kom ik
kan een van de 2 niet dan kom ik niet
ik moet zeggen ik heb geboft heel erg
ik heb me ook voorbij gelopen met het werk
werkte op het laatst 70 a 80 uur per week en gevolg een burnout
ik ben al bijna 8 jaar nu bij de ggz en nu pas komt in mini druppels boven wat er allemaal speelde
omdat ik er nu pas ruimte aan geef
en omdat ik nu pas mensen een mini beetje durf te vertrouwen
werk als afleiding is goed maar geen 40 uur dat is nu even niet goed Jess
luister naar je lichaam het geeft je duidelijk aan hoe of wat
en anders krijg je steeds harder op je donder
we hebben een zak aan bagage die minimaal zo groot is als de zak van de kerstman die die op de slee mee voert
en vaak nog groter
en als je de signalen krijgt probeer dan te luisteren
ik deed het niet en ik kreeg nog harder op mijn donder
en dat gun ik niemand ben er verlamd van geweest omdat mijn hersenen het niet meer aankonden
dus luister en probeer je weg te vinden in dit enorm zware pakket aan bagage dat pijn ,verdriet,woede,onmacht,schaamte en nog veel meer er in heeft zitten